dingen die je beter kunt laten met een burnout #4

en dat is inderdaad een groepsreis naar japan maken. want het was helemaal (okee, 80%) kut.

de gids was een ontzettende sneue eikel, waar ik op dag 1 al een hekel
aan had. een trieste alternativo die het in nederland niet redde en nu onschuldige toeristen behandelt als mongolen en ze lastigvalt met oeverloze, ongeinspireerde voorleessessies in de bus. en met non-informatie, die hij vervolgens ook weer ontkracht.

'eeeeh, er zijn twee routes naar de boot. vorige keer namen we de andere, maar nu dus deze. eeeeh, ik weet niet of we er nu langer over doen. misschien wel. maar misschien ook niet. maar eeeeeeeh, we hebben tijd genoeg, dus het geeft niet dat we nu deze route nemen en niet die andere van de vorige keer dus. goed, eeeeeh...' je zou er haast van in slaap vallen, als hij niet zo keihard in die microfoon tetterde. de lul.

ander minpuntje aan een groepsreis is natuurlijk ook dat je in een groep reist. en dat je daar eigenlijk iets mee moet. iets gezelligs. wat ik dus niet wilde. maar ja, dat gaat niet in grotemensenland. ik heb overwogen te doen alsof ik doofstom was, maar dan zul je net zien dat er weer iemand gebarentaal spreekt. dus ben je meer aan het keuvelen dan een mens aankan. zeker een mens met een burnout.

maar wat me vooral opbrak was het reisschema. dagje hier, twee dagen daar, dan weer verder. bloedheet elke dag en elke keer als je een beetje de weg wist in een van die gigantische steden, moest je al weer weg. en altijd, altijd, altijd weer vroeg. ik heb mijn tas maar meteen leeggehaald, anders sta ik thuis ook om kwart over acht met mijn bagage beneden.

samengevat: te heet, te veel, te zwaar, te druk. ik was blij dat ik weer naar huis mocht. maar ik baal er ook van dat ik een vermogen heb uitgegeven aan een reis waarvan ik van te voren wist dat ik het niet zou trekken. natuurlijk heb ik heel erg mijn best gedaan, ook om het voor M. nog een beetje leuk te houden, maar het was onbegonnen werk. het voelde zelfs als werk.