zwalkend

het zit helemaal goed... of nee, het wordt toch niks... nee, niet zo negatief denken, het gaat helemaal lukken... maar voel ik nu... oh nee, toch niet... is dat nou een goed teken of een slecht... tsjesis, dat ivf is vermoeiend! en ook nog proberen te werken. het voordeel is wel dat ik weer een hele dag rechtop kan zitten, met mijn broek dicht zowaar. wel rustig aan gedaan deze week, wat in mijn geval betekent werken vanaf de bank en om 9 uur volkomen kapot naar bed. bizar.

gisteren was ik weer bij de acupuncturist, die zegt met naalden de kans op innesteling te vergroten, dus daar ga ik dan onmiddellijk heen. geen idee of het werkt, maar ik kreeg er wel het inzicht dat dit hele gebeuren voor mij - controlfreak die ik ben - een enorme les in loslaten is. om dat te vieren ga ik dit weekend naar winterberg. lekker spelen met de monoski en domme spelletjes doen.

in blijde afwachting

vanmiddag om 13.40 is er een embryo teruggeplaatst. op de echo zie je precies waar ze hem loslaten in de baarmoeder. wat bijzonder om te zien zeg! het begin van een wonder, al moeten we nog even afwachten of dat wonder ook echt gaat gebeuren. de andere 6 moeten ondertussen nog even hun best doen om te kunnen worden ingevroren, maar dat horen we later. voorlopig concentreren we ons op deze ene, die zich nu moet gaan innestelen. over twee weken weten we meer. ondertussen voel ik me net een verrassingsei: geen idee of er wat leuks uitkomt, maar wel vol hoop.

eerste horde genomen

spannende dag gisteren. volkomen afmattende dag dinsdag, het is best lastig om de hele dag naar je werk te gaan als je eigenlijk niet fatsoenlijk rechtop kunt zitten. ik was kapot. wat wel weer het voordeel had dat ik op tijd in bed lag en zowaar in slaap viel. de punctie zelf was niet echt lollig, maar ook niet al te kut (...). links was redelijk goed te doen, na die verdoving. en die voelde dan weer behoorlijk hetzelfde als bij de tandarts, alleen verder weg. maar rechts deed flink zeer. gelukkig waren het er daar maar twee. in totaal waren het er 8, M. heeft ze naar het erasmus gebracht en daar zijn ze dus bevrucht. raar idee, dat er een kilometer verderop 8 dingetjes van ons groeien nu. maar wel leuk.
dat ik er uitzie als een bapao-broodje - wit en opgezet - vind ik dan weer iets minder leuk. en dat het nog steeds af en toe voelt alsof ze met een naald in mijn eierstokken zitten te poken trouwens ook niet. en dan vanmiddag ook nog naar de acupuncturist... je zou denken dat ik een keer klaar was met die naalden.

schot

vanmorgen voor een echo geweest - woensdag is de punctie!
huuuuuuuuu!

niks te melden

zondagmiddag. moe. slecht geslapen om onduidelijke redenen. echt, het is zo'n zoekplaatje af en toe. ben ik gespannen? waarom dan? zit me iets dwars? wat? wat kan ik er aan doen dan? blablabla.

verder voelt het allemaal nogal zinloos vandaag, maar dat zal de zondag wel zijn. ga mijn nieuwe schoenen maar eens aantrekken, daar fleur ik vast van op.

het valt echt mee met mij

en dat nieuws doet mij natuurlijk direct denken aan deze geweldige sketch.
">

valt ook wel weer mee

niet gepost omdat ik tegen de neiging om de vorige post te verwijderen aan het vechten was. dus ik ben niet dood ofzo hoor.

de schaamte voorbij #1

van de week zag ik dat programma van robert ten brink waarbij mensen allerlei genante vragen moeten beantwoorden, en dat dan met een leugendetector wordt gekeken of dat waar is. af en toe is dat heel pijnlijk, omdat bijvoorbeeld familie erbij zit, maar deze keer zag je dat die jongen altijd heel erg eerlijk was geweest naar zijn vrienden en familie. dat alles al besproken was en dat hij zich dus nergens voor zou hoeven generen. ik zou waarschijnlijk bij de eerste vraag al de lul zijn. ik ben niet eerlijk naar mijn familie (lees: moeder), niet altijd naar mijn vrienden en met grote regelmaat ook niet tegen mezelf. kop in 't zand en doormodderen maar. heeft deels met gebrek aan zelfvertrouwen te maken, deels met het feit dat mijn moeder een gigantische plaat voor haar kop heeft. het gaat nu goed hoor, maar over vroeger en de manier waarop ze mij (ons) behandeld heeft, is niet te praten. toen ik drie was heb ik haar een keer afgewezen, blijkbaar, en dus is alles wat daarna gebeurde mijn eigen schuld.

al die keren dat ze gilde dat ik gestoord was, opgenomen moest worden, omdat ik bijvoorbeeld twee paar oorbellen had gekocht in plaats van een. omdat ik een half uur te laat thuis was. of omdat ik niet ging huilen als ze zat te zuigen en te treiteren. die keer dat het verjaarscadeautje dat ik van mijn zakgeld voor haar had gekocht terugvond in de cadeautjeskast, klaar om aan iemand anders te geven. de twee maanden dat ze niet tegen me praatte, omdat ik seks had gehad met mijn vriendje en dat op aanraden van zijn (gereformeerde!) ouders thuis had verteld. daar moest ik mee ophouden, vond ze. dat kon en wilde ik niet beloven en dus werd er gezwegen. net zo lang tot mijn oma ingreep, en dat was dan weer omdat mijn zusje bij haar klaagde dat ze niet kon slapen omdat ik zo lag te huilen. de volgende dag deed ze weer normaal. nooit meer over gesproken.

oh, ook leuk - die keer dat ze als verrassing wilden langskomen voor mijn verjaardag. mijn huisgenote had gezegd dat dat niet kon, omdat zij me al als verrassing meenam naar het theater. daar was ze vervolgens zo boos over dat ze niet eens belde. ik wist van niks, vond het alleen maar heel raar dat ze niet belde. toen ik (volkomen over de zeik) zelf maar belde, kreeg ik de wind van voren. ik ben er heen gegaan, de volgende dag, heb staan gillen, stampvoeten, maar kreeg geen poot aan de grond. ik had maar thuis moeten zijn, ookal wist ik niet dat ze langs zouden komen. dat is geloof ik de enige keer dat ik echt in opstand ben gekomen, echt mijn emoties heb laten zien. hielp geen flikker. misschien dat ik er daarom maar mee op ben gehouden. misschien ook dat ik daarom zo vaak eenzaam ben.

iedereen heeft allemaal maar bakken vrienden en vriendinnen en daar doen ze leuke dingen mee en daar delen ze alles mee enzo. ik geloof niet dat ik iemand heb waar ik dat mee kan. mijn zusje komt nog het dichtste bij. althans, daar ben ik ooit wel eens 's nachts heengereden toen ik enorme shit met M. had. meestal durf ik dat soort dingen niet. wil ik niemand lastigvallen met mijn gezeik. met mijn zwakte. omdat ik toch al het idee heb dat mensen mij niet zo leuk vinden, als ze me langer kennen bedoel ik. en veels te bang dat ik er dan achterkom dat ik helemaal geen vrienden heb. nu denk ik tenminste nog dat ik er drie heb. of nee, laat ik eerlijk zijn, dat beeld ik me graag in. maar hoe kan ik werkelijk vrienden hebben als ik zelf een waardeloze vriendin ben? ik onderhoud contacten slecht, leg de lat belachelijk hoog, ben ongezellig, passief en laat nauwelijks wat van mezelf zien. ik ben een fontein van somberheid en demotivatie. net als mijn moeder.

en ja, daar schaam ik me voor.

titel

misschien moet ik mijn blog maar omdopen tot kutblog. het slaat wel aan geloof ik :)

niet rennen maar fietsen

V. is ziek. ik neem het hem zwaar kwalijk, bizar genoeg. niet zozeer het feit dat hij ziek is, maar dat hij zwak is. de telefoon opneemt met een te zielig stemmetje. laaiend word ik daarom. en daar schaam ik me vervolgens voor. want ik weet dat het onredelijk is. maar ik ben zo vreselijk klaar met slappelingen. of, beter gezegd, ik ben zo vreselijk jaloers op mensen die slap mogen zijn van zichzelf. op mensen die om hulp en medeleven durven te vragen. dat zat er voor mij gister in elk geval niet in. alle nieuw business-shit kwam op mij neer. en het ging best redelijk ook nog.

in elk geval goed genoeg om vandaag een beetje banzi-dag te maken. vanmorgen lekker op de fiets naar het ziekenhuis. genoten van het lekkere weer en doorgedramd dat ik toch deze maand mag gaan prikken, ondanks de perikelen met de monster-eicel. (waarover ik wel wil uitweiden, maar wat ik in verband met sociale hygiëne toch maar niet doe. en voor je het weet biedt er iemand hoger qua pijn/bloed/formaat.) niet gehuild, wel mijn zin gekregen. dus straks gaat de spuit er weer in.

toen naar de kapsalon waar ik altijd mijn wenkbrauwen laat doen. klinkt alsof ik enorme cavia's heb, waar je alleen met de tondeuse nog doorkomt, maar ik bedoel natuurlijk dat ik naar de epileermevrouw in de kelder van de kapsalon ben geweest. geweldig is het daar! turks, hindoestaans, nederlands, limburgs, antilliaans, alles zit daar door elkaar te wachten tot ze eindelijk aan de beurt zijn. het duurde deze keer dik anderhalf uur voordat ik in de stoel mocht. en ik heb me geen moment verveeld. sterker nog, ik heb me super vermaakt met leuke gesprekken met leuke vrouwen. over afvallen natuurlijk, maar ook over de overeenkomsten tussen de islam en het christendom en of tarkan nou een homo is (ja) en of dat dan erg is (nee).

strakgebrauwd weer op de fiets, nog steeds prachtig crispy weer, bespreking over mijn nieuwe bijbaan. ga weer lesgeven, 1 dag in de week voor een semester. zie er erg tegen op, maar kijk er minstens zoveel naar uit. het gesprek was in elk geval inspirerend en lekker chaotisch. en toen weer vrolijk naar huis, voor een gezellig kopje T. met M.

zo heb ik ze graag hoor, de dagen.

de beste wensen (zijn degene die je voor je houdt)

alweer drie dagen in het nieuwe jaar. hoog tijd voor een terugblik. al heb ik daar niet zoveel zin in - 2008 was een kutjaar. kutburnout, kutcollega's, kutbedrijf, kutwintersport, kutzomervakantie, kut alles ertussenin. met tot slot kutivf en kutpijn.

laten we maar hopen dat in 2009 alles anders wordt. maar ja goed, met hopen alleen kom je natuurlijk nergens. dus wat ga ik anders doen? om te beginnen: loslaten wat ik niet kan veranderen, en veranderen wat ik wel kan veranderen. me niet laten weerhouden door angst. en niet te grote doelen stellen...

en binnenkort alle dingen waar ik me voor schaam hier opschrijven. (cliffhanger)