combinatietest

okee, toen ik die folder las over risico's en vruchtwaterpuncties en vlokkentesten en downsyndroom was ik wel even boos op de wereld. wat heb je nou aan kennis als het er toe leidt dat mensen keuzes moeten gaan maken die hun kind in gevaar kunnen brengen. of dat ze gedwongen worden te beslissen of ze het willen houden of niet. afschuwelijk! ik keek er niet echt naar uit om ook zo'n keuze te moeten gaan maken. gelukkig is uit de combinatietest een risico op down gekomen van 1 op 2600-en-een-beetje, waar het op mijn leeftijd 1 op 127 (veel!!!!) was. van dat dilemma blijven we dus verschoond. thank god.

ik had er eigenlijk wel vertrouwen in. heb ook genoten van de echo, terwijl M. bijna ging janken. eerst van spanning, toen van ontroering en daarna nog bijna van opluchting. stresskip eh, -haan.

rust

ik wilde dat ik eens een dag niks te doen had. elke dag of iets met school, de belasting, het uwv, zwangerschapsregel of netwerk-afspraak of iemand van de marktplaats, blablablablabla, het gaat maar door. ik ben werkloos mensen, kan iemand daar eens een keer rekening mee houden? ikzelf bijvoorbeeld?

help, een vacature!

en dan staat er dus in het vakblad ineens een vacature voor een copywriter. bij zeist, dus qua afstand nog enigszins behapbaar. tot overmaat van ramp voldoe ik ook nog eens helemaal aan het profiel. vind het zelfs een okay bureau. dus nu moet ik solliciteren. of toegeven dat ik voorlopig helemaal niet bij een bureau wil werken, maar gewoon thuis mijn dingetjes wil doen. of in elk geval in rotterdam.

plop!

en ineens heb ik een buikje. sinds eergisteren om precies te zijn. echt gek. vriendin S. zat er als eerste aan. leuk, maar ik kan me voorstellen dat je dat niet van iedereen trekt. op zoek naar een 'no touching' buikband dus.

oh, en nog een plop: ik ben over het dooie punt heen. werd uitgenodigd (spontaan) om ergens te komen praten als freelancer, dus ik moest als de sodemietert mijn map afmaken. gisteren dus de hele dag druk mee geweest, droomde vannacht zelfs dat ik me nog tijdens de presentatie stond aan te kleden omdat het zo op het laatste nippertje was. was uiteindelijk niet waar, ik was op tijd, voorbereid en met alle knoopjes dicht. en ze vonden het leuk, dus ik heb er binnenkort een klantje bij. blij mee.

verder belden ze van het uwv dat mijn uitkering er nu echt aankomt (mocht ook wel na 2 maanden van 35 euro te hebben geleefd) en dat ik niet 21 maar 31 uur krijg. iets met gemiddeld aantal uren in de laatste 26 weken ofzo, begreep het niet helemaal, maar ben er wel blij mee. lesuren worden dan nog gekort, maar al met al krijg ik dus meer dan ik had gedacht. nu alleen nog mijn digitale map op orde maken en dan kan ik zelfs gaan solliciteren...

dit goeie nieuws betekent ook dat we wel op vakantie kunnen dit jaar. al zal het geen thailand worden, want M.'s zus kwam met een eng verhaal over zandvliegjes en Leichmaniosios. okay, zeldzame ziekte maar wel een die je je kindje kan kosten, dus beter geen risico. in zo'n toeristenfuik in turkije of griekenland hebben we ook geen zin, dus het wordt waarschijnlijk Ruegen. leuk stukje historie, waar we met Das Diva heen kunnen. maar het kan ook nog Cyprus worden.

10 weken en 2 dagen

volgens het babyboek dat ik van mijn zusje heb geleend zitten er al handjes en voetjes aan en worden geloof ik nu de oogleden gemaakt. zo gek - ik voel niks. alleen moe, maar ik zou ook pfeiffer kunnen hebben. okee, en grotere borsten. en elke dag om zes uur een hongerklap. maar dat is dan ook eigenlijk alles. fysiek dan. qua emotie voel ik natuurlijk een heleboel, al wil ik er soms nog niet al te veel bij stilstaan. ik ben natuurlijk blij, maar ook in paniek. kan ik dit wel, kunnen wij dit wel? en al mijn normale overlevingsmechanismen zijn door mijn ontslag om zeep geholpen - ik kan helemaal niks plannen, regelen, voorbereiden. maar dat wil ik wel! dus maalt het in mijn hoofd.

verhuizen? geen optie, want we krijgen niet genoeg hypotheek op basis van 1 dag in de week lesgeven, een mini-bedrijfje en een uitkering. maar hier boven blijven wonen is ook niet ideaal. en wil ik dan uberhaupt wel in rotterdam blijven? niet dichter naar de familie toe? en wiens familie dan? het westland of het zuiden? dus solliciteren is ook lastig - waar ga ik zoeken? en in welke branche? blijft het de reclame of moet ik niet iets heel anders gaan doen? of doe ik alleen maar moeilijk omdat ik het eng vind om met mijn map langs te gaan? opvang regelen heeft ook iets volkomen zinloos op deze manier, dus dat stel ik ook nog maar even uit. en alles onduidelijk en/of op de lange baan, daar wordt Banzi niet gelukkig van.

morgen moet ik naar de verloskundige. misschien moet ik ook maar meteen een afspraak maken bij het riagg.

toegevoegd: ik zie trouwens net dat ik drie weken geleden ongeveer hetzelfde verhaal heb opgeschreven. schiet lekker op met mij.