10 weken en 2 dagen

volgens het babyboek dat ik van mijn zusje heb geleend zitten er al handjes en voetjes aan en worden geloof ik nu de oogleden gemaakt. zo gek - ik voel niks. alleen moe, maar ik zou ook pfeiffer kunnen hebben. okee, en grotere borsten. en elke dag om zes uur een hongerklap. maar dat is dan ook eigenlijk alles. fysiek dan. qua emotie voel ik natuurlijk een heleboel, al wil ik er soms nog niet al te veel bij stilstaan. ik ben natuurlijk blij, maar ook in paniek. kan ik dit wel, kunnen wij dit wel? en al mijn normale overlevingsmechanismen zijn door mijn ontslag om zeep geholpen - ik kan helemaal niks plannen, regelen, voorbereiden. maar dat wil ik wel! dus maalt het in mijn hoofd.

verhuizen? geen optie, want we krijgen niet genoeg hypotheek op basis van 1 dag in de week lesgeven, een mini-bedrijfje en een uitkering. maar hier boven blijven wonen is ook niet ideaal. en wil ik dan uberhaupt wel in rotterdam blijven? niet dichter naar de familie toe? en wiens familie dan? het westland of het zuiden? dus solliciteren is ook lastig - waar ga ik zoeken? en in welke branche? blijft het de reclame of moet ik niet iets heel anders gaan doen? of doe ik alleen maar moeilijk omdat ik het eng vind om met mijn map langs te gaan? opvang regelen heeft ook iets volkomen zinloos op deze manier, dus dat stel ik ook nog maar even uit. en alles onduidelijk en/of op de lange baan, daar wordt Banzi niet gelukkig van.

morgen moet ik naar de verloskundige. misschien moet ik ook maar meteen een afspraak maken bij het riagg.

toegevoegd: ik zie trouwens net dat ik drie weken geleden ongeveer hetzelfde verhaal heb opgeschreven. schiet lekker op met mij.