na de combinatietest voor baby, heb ik nu een competentietest ondergaan. extraatje van het uwv, leek me wel interessant. ook omdat ik even niet weet wat ik zou willen doen. de reclame is me te competitief, versterkt in elk geval mijn competitie-drang. ik wil de beste zijn (okee, bij de top tien horen), maar ik weet inmiddels ook wel dat dat niet goed voor me is. bovendien heb ik eigenlijk geen zin meer om 60 tot 70 uur in de week te concurreren met allerlei uberhippe jongelui. als ik dat al red, als 38-jarige moeder die niet in amsterdam woont.
eigenlijk moet ik dus accepteren dat mijn missie is mislukt. ik ben niet de beste geworden, heb misschien net de top 100 gehaald. misschien zelfs dat niet. dus wat nu? blijf ik in het vak en leg ik me neer bij de middenmoot? of onttrek ik me helemaal aan de competitie en ga ik een emailleerboerderij beginnen? of iets heel anders, waarvan ik nu nog geen idee heb?
daarom dus die competentietest. moest een (vrij doorzichtige) vragenlijst invullen, en daar kwam uit dat ik vooral ambitieus en competitief (geen nieuws), dominant en origineel ben (ook niet echt een eyeopener). en dat ik een aan naiviteit grenzend vertrouwen heb in mensen. dat wist ik ook, sterker nog, dat doe ik expres. anders is het leven in een grote stad niet vol te houden en kan ik nooit meer naar het nieuws kijken. ignorance bliss noemen de engelsen dat. en ze hebben gelijk. al is het misschien ook een slimme tactiek om assertief gedrag en grenzen stellen te vermijden. anyway, ik blijk ook positief te zijn en een enorme frustratietolerantie te hebben opgebouwd. allemaal waar. heb dan weer geen organisatiesensitiviteit, weinig behoefte aan regelmaat, een vrij lage contactbehoefte en niet super zorgzaam. ook waar. dus dat werken in een bejaardenhuis moet ik misschien toch maar even laten.
volgens staatje twee moet ik iets gaan doen met flexibiliteit, stressbestendigheid, ondernemerschap en het aansturen van groepen. een yogastudio? niet echt iets voor een hark als ik. wat kan ik verder nog?
zoeken & vinden (op internet vooral, maar ja, er is al een google. een persoonlijke zoekservice misschien? is daar geld aan te verdienen?)
creatieve oplossingen bedenken (vooral handig als je met mij op een onbewoond eiland zit. mits ik tijdens de crash of schipbreuk mijn lenzen heb weten in te houden. verder zie ik niet echt een bedrijfsmatige toepassing buiten de reclame.)
paardrijden (meer geschikt als hobby, denk ik.)
zeilen (idem dito, ik durf dat ook niet alleen.)
heel snel hardop lezen (eh...)
hard werken (ik zou ook wel wat meer fysiek werk willen doen. dat gehang in die stoel de hele dag, daar wordt een mens niet beter van. maar de plantsoenendienst trekt me carrierematig dan weer niet zo. zijn er eigenlijk beroepen waarbij je met fysiek bezig zijn fatsoenlijk verdient, behalve profvoetballer? en ga nou niet prostituee zeggen!)
klussen (maar ik durf vaak niet zo goed, een beetje begeleiding zou fijn zijn)
rommelmarkten aflopen (zo'n ouwe troep-winkel lijkt me heel leuk, maar daar zijn er al zo veel van. van mensen met een betere smaak ook.)
typen en schrijven (zie bovenstaande)
kan iemand hier alsjeblieft een baan bij verzinnen? dan ga ik nu eindelijk beginnen aan die brochure waar ik al een week tegen aan zit te hikken.
maandag 27 juli 2009
woensdag 22 juli 2009
niks te melden?
heb ik niks te melden? nou nee, eigenlijk zijn er zat dingetjes. maar wat ik zeg, het zijn dingetjes. het lijkt wel of met het oplossen van mijn burnout, ook het blog een beetje zijn functie kwijt is. in een babbelblog heb ik in elk geval geen zin. gelukkig heb ik nog wel het een en ander te zeiken.
heb ik bijvoorbeeld wel eens verteld over sociopappa? klinkt inderdaad een beetje als sociopaat. en als geitenwollensokkenlul. is allebei waar. hij woont hier om de hoek. dat is op zich geen probleem. zijn kinderen, die zijn het probleem. drie vroegwijze montessori-jongetjes met vroegwijze montessori-brilletjes en vroegwijs montessori-haar die hier in de straat voetballen.
twee jaar geleden wilden we dat niet in verband met de schade aan de voortuin van buurvrouw I. en heb ik (waarom ik eigenlijk? waarom DOE ik die dingen steeds voor mensen? voor mensen die niks voor mij willen doen ook nog.) een uitgebreide discussie gehad met sociopappa, de vader van de etterbakjes. die kwam namelijk meevoetballen, nadat we zijn kinderen (beargumenteerd!) hadden weggestuurd richting een van de drie(!) speelveldjes hier in de wijk.
volgens sociopappa was de stoep een openbare ruimte en hadden zijn kinderen dus het recht om daar te voetballen. schade aan de voortuin was natuurlijk niet aan de orde, want zijn kinderen voetbalden voorzichtig. op de vraag of ze dan niet voorzichtig in hun eigen tuin konden voetballen, kwam geen antwoord. en nee, ze konden niet op een veldje voetballen, want daar werden ze steeds weggestuurd. ongetwijfeld door mensen waarmee sociopappa niet in discussie durfde uit angst voor klappen. en buurvrouw I. en ik hadden geen honkbalknuppel bij ons, dus was onze hoek de voetbalhoek. hun recht he.
hij wist ook nog te melden dat de wijk was ingericht op kinderen, dus dat de gemeente eigenlijk goedkeuring gaf aan dit gedrag. op alles wat ik zei, vroeg, aandroeg kwam hetzelfde antwoord. ik werd zo vreselijk boos dat ik er veel voor gegeven had om wel een honkbalknuppel te hebben. in plaats daarvan heb ik gezegd dat hij een asociaal was, maar dan een met een grote woordenschat. en dat ik het belachelijk vond dat wij gestraft werden voor het feit dat we op een normale manier een oplossing probeerden te vinden.
ik was LAAIEND! wilde zijn kop van zijn romp slaan. of in elk geval zijn bril. in plaats daarvan zijn we kwik, kwek en kwak gewoon blijven wegsturen, zodat hij in elk geval steeds mee moest komen voetballen. en toen werd het winter en ging het vanzelf over. alleen stonden er de zomer daarop ineens 8 jongetjes te voetballen op die hoek. met dermate gebrekkig balgevoel dat niet alleen de voortuin, maar ook de auto's schade opliepen. besproken in de vereniging van eigenaren, afgesproken dat iedereen die het zag, ze weg zou sturen. niemand deed dat natuurlijk, ik ook niet. al had ik in die burnout een geldig excuus.
dit jaar weer hetzelfde liedje. me enorm geërgerd, want veel thuis. en na de zoveelste bal op het dak in de vergadering van de vve weer besloten ze weg te gaan sturen. ben ik ook gaan doen. montessorietjes waren er niet meer bij, dus dat ging voorspoedig. zeker ook omdat ik heel uitgebreid, met balafdrukken en schade, aan alle kinderen heb uitgelegd dat voetballen daar geen goed idee was. M. en ik waren weliswaar weer ongeveer de enigen die hun mond opentrokken, maar ja, we hebben nu een oldtimer voor de deur, dus dan ben je extra gemotiveerd. en die jongetjes gingen ook steeds heel zoet weg.
tot vorige week een van de kinderen van sociopappa (jaartje of 13 inmiddels) op de hoek stond. met bal en vervelend vriendje. dus ik zeg: voetballen op het veldje jongens, alsjeblieft. antwoord: maar we staan hier net. ik leg uit dat het daar niet om gaat, dat ook als je maar even voetbalt, schade kan ontstaan. en dat we iedereen wegsturen, vanwege blablabla etcetera. een keer raden wat dat jong zegt. inderdaad: ik heb het recht om hier te zijn, want het is openbare ruimte.
ik had hem natuurlijk meteen inmekaar moeten beuken, maar in plaats daarvan ga ik het nog een keer uitleggen. doe ik een beroep op zijn 'volwassenheid'. leg ik uit dat het recht van de een soms botst met dat van een ander, en dat je dan een oplossing moet zoeken. zijn input afwisselend: we staan hier pas twee minuten en het is mijn recht. afijn, half uur verder, niks bereikt behalve hartkloppingen. en de nodige gezichten achter de gordijnen natuurlijk. nog bedankt voor jullie hulp, buren! godzijdank rent M. op dat moment het huis uit met zijn honkbalknuppelgezicht en bijpassende tekst en jaagt ze weg.
ik naar binnen, douchen en loslaten. not. hele nacht wakker gelegen natuurlijk. kutjong. ik zag die vader al weer helemaal aankomen en dan wat? volgende ochtend volledig gespitst op balgeluiden. bij voorbaat al over de zeik dat ik er wat van moest gaan zeggen. ook bang om doelwit te worden van pesterijen van sociojong en al zijn vriendjes. tot overmaat van ramp zei die juriste bij de jurofoon (a 80 cent per minuut) dat ik geen poot had om op te staan. en M. was werken, dus die kon me deze keer ook niet redden.
eind van de middag moest ik weg, was net aangekleed en ingepakt toen ik balgeluiden hoorde. ik durfde niet naar buiten. te bang om iets te moeten zeggen en dan volledig door het lint te gaan. of om te verliezen van een kind. of allebei. na wat getreuzel (en extra deo) verdween het geluid godzijdank. waren andere jongetjes, M. had ze weggestuurd, vertelde hij toen ik hem bij de schuur tegenkwam. waarop ik natuurlijk alsnog over de zeik ga. dat ik die man haat, dat ik het oneerlijk vind dat mensen alleen maar nee zeggen omdat ze het recht hebben, dat ik niet langs hun huis durf te lopen, dat ik de auto een half uur stationair ga laten draaien in de openbare ruimte voor hun voordeur, dat ik ze haat enzovoort.
nog maar half gekalmeerd naar mijn afspraak vertrokken. waar ik na een uur een berichtje krijg van M., dat hij is langsgeweest bij sociopappa. dat hij zijn excuses heeft aangeboden voor het dreigende optreden richting sociojong, maar dat ze niet moeten 'messen met zijn zwangere vrouw'. dat het dus is opgelost en ik niet met die man of zijn zeikzoon hoef te gaan praten. en gewoon weer via de kortste route naar de supermarkt kan. al neem ik nog wel de overkant van de straat. zo dol ben ik nou ook weer niet op ze. maar ik slaap wel weer goed. en ik ben enorm blij met M., dat vooral.
heb ik bijvoorbeeld wel eens verteld over sociopappa? klinkt inderdaad een beetje als sociopaat. en als geitenwollensokkenlul. is allebei waar. hij woont hier om de hoek. dat is op zich geen probleem. zijn kinderen, die zijn het probleem. drie vroegwijze montessori-jongetjes met vroegwijze montessori-brilletjes en vroegwijs montessori-haar die hier in de straat voetballen.
twee jaar geleden wilden we dat niet in verband met de schade aan de voortuin van buurvrouw I. en heb ik (waarom ik eigenlijk? waarom DOE ik die dingen steeds voor mensen? voor mensen die niks voor mij willen doen ook nog.) een uitgebreide discussie gehad met sociopappa, de vader van de etterbakjes. die kwam namelijk meevoetballen, nadat we zijn kinderen (beargumenteerd!) hadden weggestuurd richting een van de drie(!) speelveldjes hier in de wijk.
volgens sociopappa was de stoep een openbare ruimte en hadden zijn kinderen dus het recht om daar te voetballen. schade aan de voortuin was natuurlijk niet aan de orde, want zijn kinderen voetbalden voorzichtig. op de vraag of ze dan niet voorzichtig in hun eigen tuin konden voetballen, kwam geen antwoord. en nee, ze konden niet op een veldje voetballen, want daar werden ze steeds weggestuurd. ongetwijfeld door mensen waarmee sociopappa niet in discussie durfde uit angst voor klappen. en buurvrouw I. en ik hadden geen honkbalknuppel bij ons, dus was onze hoek de voetbalhoek. hun recht he.
hij wist ook nog te melden dat de wijk was ingericht op kinderen, dus dat de gemeente eigenlijk goedkeuring gaf aan dit gedrag. op alles wat ik zei, vroeg, aandroeg kwam hetzelfde antwoord. ik werd zo vreselijk boos dat ik er veel voor gegeven had om wel een honkbalknuppel te hebben. in plaats daarvan heb ik gezegd dat hij een asociaal was, maar dan een met een grote woordenschat. en dat ik het belachelijk vond dat wij gestraft werden voor het feit dat we op een normale manier een oplossing probeerden te vinden.
ik was LAAIEND! wilde zijn kop van zijn romp slaan. of in elk geval zijn bril. in plaats daarvan zijn we kwik, kwek en kwak gewoon blijven wegsturen, zodat hij in elk geval steeds mee moest komen voetballen. en toen werd het winter en ging het vanzelf over. alleen stonden er de zomer daarop ineens 8 jongetjes te voetballen op die hoek. met dermate gebrekkig balgevoel dat niet alleen de voortuin, maar ook de auto's schade opliepen. besproken in de vereniging van eigenaren, afgesproken dat iedereen die het zag, ze weg zou sturen. niemand deed dat natuurlijk, ik ook niet. al had ik in die burnout een geldig excuus.
dit jaar weer hetzelfde liedje. me enorm geërgerd, want veel thuis. en na de zoveelste bal op het dak in de vergadering van de vve weer besloten ze weg te gaan sturen. ben ik ook gaan doen. montessorietjes waren er niet meer bij, dus dat ging voorspoedig. zeker ook omdat ik heel uitgebreid, met balafdrukken en schade, aan alle kinderen heb uitgelegd dat voetballen daar geen goed idee was. M. en ik waren weliswaar weer ongeveer de enigen die hun mond opentrokken, maar ja, we hebben nu een oldtimer voor de deur, dus dan ben je extra gemotiveerd. en die jongetjes gingen ook steeds heel zoet weg.
tot vorige week een van de kinderen van sociopappa (jaartje of 13 inmiddels) op de hoek stond. met bal en vervelend vriendje. dus ik zeg: voetballen op het veldje jongens, alsjeblieft. antwoord: maar we staan hier net. ik leg uit dat het daar niet om gaat, dat ook als je maar even voetbalt, schade kan ontstaan. en dat we iedereen wegsturen, vanwege blablabla etcetera. een keer raden wat dat jong zegt. inderdaad: ik heb het recht om hier te zijn, want het is openbare ruimte.
ik had hem natuurlijk meteen inmekaar moeten beuken, maar in plaats daarvan ga ik het nog een keer uitleggen. doe ik een beroep op zijn 'volwassenheid'. leg ik uit dat het recht van de een soms botst met dat van een ander, en dat je dan een oplossing moet zoeken. zijn input afwisselend: we staan hier pas twee minuten en het is mijn recht. afijn, half uur verder, niks bereikt behalve hartkloppingen. en de nodige gezichten achter de gordijnen natuurlijk. nog bedankt voor jullie hulp, buren! godzijdank rent M. op dat moment het huis uit met zijn honkbalknuppelgezicht en bijpassende tekst en jaagt ze weg.
ik naar binnen, douchen en loslaten. not. hele nacht wakker gelegen natuurlijk. kutjong. ik zag die vader al weer helemaal aankomen en dan wat? volgende ochtend volledig gespitst op balgeluiden. bij voorbaat al over de zeik dat ik er wat van moest gaan zeggen. ook bang om doelwit te worden van pesterijen van sociojong en al zijn vriendjes. tot overmaat van ramp zei die juriste bij de jurofoon (a 80 cent per minuut) dat ik geen poot had om op te staan. en M. was werken, dus die kon me deze keer ook niet redden.
eind van de middag moest ik weg, was net aangekleed en ingepakt toen ik balgeluiden hoorde. ik durfde niet naar buiten. te bang om iets te moeten zeggen en dan volledig door het lint te gaan. of om te verliezen van een kind. of allebei. na wat getreuzel (en extra deo) verdween het geluid godzijdank. waren andere jongetjes, M. had ze weggestuurd, vertelde hij toen ik hem bij de schuur tegenkwam. waarop ik natuurlijk alsnog over de zeik ga. dat ik die man haat, dat ik het oneerlijk vind dat mensen alleen maar nee zeggen omdat ze het recht hebben, dat ik niet langs hun huis durf te lopen, dat ik de auto een half uur stationair ga laten draaien in de openbare ruimte voor hun voordeur, dat ik ze haat enzovoort.
nog maar half gekalmeerd naar mijn afspraak vertrokken. waar ik na een uur een berichtje krijg van M., dat hij is langsgeweest bij sociopappa. dat hij zijn excuses heeft aangeboden voor het dreigende optreden richting sociojong, maar dat ze niet moeten 'messen met zijn zwangere vrouw'. dat het dus is opgelost en ik niet met die man of zijn zeikzoon hoef te gaan praten. en gewoon weer via de kortste route naar de supermarkt kan. al neem ik nog wel de overkant van de straat. zo dol ben ik nou ook weer niet op ze. maar ik slaap wel weer goed. en ik ben enorm blij met M., dat vooral.
maandag 13 juli 2009
hm...
Ochtendmisselijkheid mag dan wel een vervelend zwangerschapskwaaltje zijn, het heeft ook zijn voordelen. Zo zou het een teken zijn dat je een slimme baby verwacht.
Volgens wetenschappers zijn dezelfde hormonen die zorgen voor een ziek gevoel ook verantwoordelijk voor de ontwikkeling van het kind. Dat blijkt uit onderzoek aan het kinderziekenhuis in Toronto in Canada.
Voor het onderzoek werden 121 zwangere vrouwen gevolgd. Hun baby’s werden tussen hun derde en zevende levensjaar getest op intelligentie. Daaruit bleek dat de kinderen van moeders die last hadden gehad van ochtendmisselijkheid slimmer waren dan kinderen van moeders die geen last hadden gehad van de gehate zwangerschapskwaal.
----------------------------------
ben geen dag misselijk geweest. betekent dit nu alsnog dat we een mongooltje krijgen?
Volgens wetenschappers zijn dezelfde hormonen die zorgen voor een ziek gevoel ook verantwoordelijk voor de ontwikkeling van het kind. Dat blijkt uit onderzoek aan het kinderziekenhuis in Toronto in Canada.
Voor het onderzoek werden 121 zwangere vrouwen gevolgd. Hun baby’s werden tussen hun derde en zevende levensjaar getest op intelligentie. Daaruit bleek dat de kinderen van moeders die last hadden gehad van ochtendmisselijkheid slimmer waren dan kinderen van moeders die geen last hadden gehad van de gehate zwangerschapskwaal.
----------------------------------
ben geen dag misselijk geweest. betekent dit nu alsnog dat we een mongooltje krijgen?
woensdag 1 juli 2009
help, een vacature II
het kostte me een week, of eigenlijk bijna twee, maar toen had ik toch deze brief. ter info, ze zochten een koppie (= copywriter)en hebben allemaal jeugdfoto's van henzelf op hun site staan:
-----------------------------------------------------------
Beste P.,
Dit is nou mijn koppie. Toen al vol met woorden. Op mijn eerste jaar al lullen als brugman, op mijn derde lezen en kort daarna ook schrijven. Eigenlijk heb sinds die tijd weinig anders gedaan. Dus heb ik er tien jaar geleden ook maar mijn vak van gemaakt. Sinds dit jaar geef ik er zelfs een dag in de week les in. Fantastisch leuk, maar ook genoeg.
Dus zoek ik ook een echte baan. Bij een bureau dat,net als ik, graag breed en bijzonder werk maakt, diepgang niet schuwt en ook nog eens het resultaat in het oog houdt. Kansloze missie in deze tijd, dacht ik. Tot ik jullie advertentie zag. Niet alleen een bureau waar ik me thuis zou kunnen voelen, maar ook nog eens klanten waar ik wat mee kan!
Waarom ik dan zo lang gewacht heb met mailen? Omdat ik, hoe leuk ik [bureaunaam] ook vind, maar drie dagen in de week bij jullie wil werken. Een dag geef ik les, en die andere dag houd ik graag vrij voor als in januari ons kindje komt. Het goede nieuws dan: ik ben de eerste drie maanden gratis! En ik ben natuurlijk een erg goede (en snelle) copywriter.
Bewijs daarvan vind je op faillietbureau.nl, vrijwel alles daar is van mijn hand. Ik sluit ook mijn CV bij. Wat ik verder zoal gemaakt heb, kom ik graag een keer bij jullie in de bossen laten zien. Dan kan ik meteen uitleggen hoe die gratis proefperiode werkt.
Met vriendelijke groet,
Banzi
-----------------------------------------------------------
en toen mailde hij dit terug:
-----------------------------------------------------------
Beste Banzi,
Dankjewel voor je geniale reactie. Ik vind hem erg leuk. Het aanbod de eerste drie maanden gratis spreekt aan. Maar om die crisis nou zo letterlijk te nemen... Koppie kwijt vond ik ook geweldig. Alsof je het er om gedaan had. (* dat plaatje bleef niet plakken in de mail, dus moest ik nog een keer als attachment sturen) K zie echter twee praktische bezwaren voor een nadere kennismaking: we zoeken echt iemand fulltime en Rotterdam - [uithoek] wens je je ergste vijand nog niet toe. Dus: kom lekker in de bossen wonen, dan bedenken we wat.
We gaan je dus niet uitnodigen. Hoe jammer ik dat ook vind. Voor wat het waard is: dit is de eerste reactie die ik zelf schrijf, op de tientallen reacties die binnenkomen. Die heb je binnen!
Een heel mooi weekend en graag tot ziens!
Met vriendelijke groet,
P.
-----------------------------------------------------------
leuk toch? was helemaal blij, heb hem gelijk teruggemaild en er een nuttig freelancecontact uitgesleept. en zijn mail naar mijn contactpersoon bij UWV gestuurd, kan die ook eens trots zijn op een van zijn klantjes.
verder natuurlijk niet al te veel uitgevoerd, al ben ik er de week erna wel in geslaagd om binnen 4 uur een ander bureau te bellen voor een kennismaking in het kader van freelancewerk. gaat steeds beter...
-----------------------------------------------------------
Beste P.,
Dit is nou mijn koppie. Toen al vol met woorden. Op mijn eerste jaar al lullen als brugman, op mijn derde lezen en kort daarna ook schrijven. Eigenlijk heb sinds die tijd weinig anders gedaan. Dus heb ik er tien jaar geleden ook maar mijn vak van gemaakt. Sinds dit jaar geef ik er zelfs een dag in de week les in. Fantastisch leuk, maar ook genoeg.
Dus zoek ik ook een echte baan. Bij een bureau dat,net als ik, graag breed en bijzonder werk maakt, diepgang niet schuwt en ook nog eens het resultaat in het oog houdt. Kansloze missie in deze tijd, dacht ik. Tot ik jullie advertentie zag. Niet alleen een bureau waar ik me thuis zou kunnen voelen, maar ook nog eens klanten waar ik wat mee kan!
Waarom ik dan zo lang gewacht heb met mailen? Omdat ik, hoe leuk ik [bureaunaam] ook vind, maar drie dagen in de week bij jullie wil werken. Een dag geef ik les, en die andere dag houd ik graag vrij voor als in januari ons kindje komt. Het goede nieuws dan: ik ben de eerste drie maanden gratis! En ik ben natuurlijk een erg goede (en snelle) copywriter.
Bewijs daarvan vind je op faillietbureau.nl, vrijwel alles daar is van mijn hand. Ik sluit ook mijn CV bij. Wat ik verder zoal gemaakt heb, kom ik graag een keer bij jullie in de bossen laten zien. Dan kan ik meteen uitleggen hoe die gratis proefperiode werkt.
Met vriendelijke groet,
Banzi
-----------------------------------------------------------
en toen mailde hij dit terug:
-----------------------------------------------------------
Beste Banzi,
Dankjewel voor je geniale reactie. Ik vind hem erg leuk. Het aanbod de eerste drie maanden gratis spreekt aan. Maar om die crisis nou zo letterlijk te nemen... Koppie kwijt vond ik ook geweldig. Alsof je het er om gedaan had. (* dat plaatje bleef niet plakken in de mail, dus moest ik nog een keer als attachment sturen) K zie echter twee praktische bezwaren voor een nadere kennismaking: we zoeken echt iemand fulltime en Rotterdam - [uithoek] wens je je ergste vijand nog niet toe. Dus: kom lekker in de bossen wonen, dan bedenken we wat.
We gaan je dus niet uitnodigen. Hoe jammer ik dat ook vind. Voor wat het waard is: dit is de eerste reactie die ik zelf schrijf, op de tientallen reacties die binnenkomen. Die heb je binnen!
Een heel mooi weekend en graag tot ziens!
Met vriendelijke groet,
P.
-----------------------------------------------------------
leuk toch? was helemaal blij, heb hem gelijk teruggemaild en er een nuttig freelancecontact uitgesleept. en zijn mail naar mijn contactpersoon bij UWV gestuurd, kan die ook eens trots zijn op een van zijn klantjes.
verder natuurlijk niet al te veel uitgevoerd, al ben ik er de week erna wel in geslaagd om binnen 4 uur een ander bureau te bellen voor een kennismaking in het kader van freelancewerk. gaat steeds beter...
Abonneren op:
Posts (Atom)
