niks te melden?

heb ik niks te melden? nou nee, eigenlijk zijn er zat dingetjes. maar wat ik zeg, het zijn dingetjes. het lijkt wel of met het oplossen van mijn burnout, ook het blog een beetje zijn functie kwijt is. in een babbelblog heb ik in elk geval geen zin. gelukkig heb ik nog wel het een en ander te zeiken.

heb ik bijvoorbeeld wel eens verteld over sociopappa? klinkt inderdaad een beetje als sociopaat. en als geitenwollensokkenlul. is allebei waar. hij woont hier om de hoek. dat is op zich geen probleem. zijn kinderen, die zijn het probleem. drie vroegwijze montessori-jongetjes met vroegwijze montessori-brilletjes en vroegwijs montessori-haar die hier in de straat voetballen.

twee jaar geleden wilden we dat niet in verband met de schade aan de voortuin van buurvrouw I. en heb ik (waarom ik eigenlijk? waarom DOE ik die dingen steeds voor mensen? voor mensen die niks voor mij willen doen ook nog.) een uitgebreide discussie gehad met sociopappa, de vader van de etterbakjes. die kwam namelijk meevoetballen, nadat we zijn kinderen (beargumenteerd!) hadden weggestuurd richting een van de drie(!) speelveldjes hier in de wijk.

volgens sociopappa was de stoep een openbare ruimte en hadden zijn kinderen dus het recht om daar te voetballen. schade aan de voortuin was natuurlijk niet aan de orde, want zijn kinderen voetbalden voorzichtig. op de vraag of ze dan niet voorzichtig in hun eigen tuin konden voetballen, kwam geen antwoord. en nee, ze konden niet op een veldje voetballen, want daar werden ze steeds weggestuurd. ongetwijfeld door mensen waarmee sociopappa niet in discussie durfde uit angst voor klappen. en buurvrouw I. en ik hadden geen honkbalknuppel bij ons, dus was onze hoek de voetbalhoek. hun recht he.

hij wist ook nog te melden dat de wijk was ingericht op kinderen, dus dat de gemeente eigenlijk goedkeuring gaf aan dit gedrag. op alles wat ik zei, vroeg, aandroeg kwam hetzelfde antwoord. ik werd zo vreselijk boos dat ik er veel voor gegeven had om wel een honkbalknuppel te hebben. in plaats daarvan heb ik gezegd dat hij een asociaal was, maar dan een met een grote woordenschat. en dat ik het belachelijk vond dat wij gestraft werden voor het feit dat we op een normale manier een oplossing probeerden te vinden.

ik was LAAIEND! wilde zijn kop van zijn romp slaan. of in elk geval zijn bril. in plaats daarvan zijn we kwik, kwek en kwak gewoon blijven wegsturen, zodat hij in elk geval steeds mee moest komen voetballen. en toen werd het winter en ging het vanzelf over. alleen stonden er de zomer daarop ineens 8 jongetjes te voetballen op die hoek. met dermate gebrekkig balgevoel dat niet alleen de voortuin, maar ook de auto's schade opliepen. besproken in de vereniging van eigenaren, afgesproken dat iedereen die het zag, ze weg zou sturen. niemand deed dat natuurlijk, ik ook niet. al had ik in die burnout een geldig excuus.



dit jaar weer hetzelfde liedje. me enorm geërgerd, want veel thuis. en na de zoveelste bal op het dak in de vergadering van de vve weer besloten ze weg te gaan sturen. ben ik ook gaan doen. montessorietjes waren er niet meer bij, dus dat ging voorspoedig. zeker ook omdat ik heel uitgebreid, met balafdrukken en schade, aan alle kinderen heb uitgelegd dat voetballen daar geen goed idee was. M. en ik waren weliswaar weer ongeveer de enigen die hun mond opentrokken, maar ja, we hebben nu een oldtimer voor de deur, dus dan ben je extra gemotiveerd. en die jongetjes gingen ook steeds heel zoet weg.

tot vorige week een van de kinderen van sociopappa (jaartje of 13 inmiddels) op de hoek stond. met bal en vervelend vriendje. dus ik zeg: voetballen op het veldje jongens, alsjeblieft. antwoord: maar we staan hier net. ik leg uit dat het daar niet om gaat, dat ook als je maar even voetbalt, schade kan ontstaan. en dat we iedereen wegsturen, vanwege blablabla etcetera. een keer raden wat dat jong zegt. inderdaad: ik heb het recht om hier te zijn, want het is openbare ruimte.

ik had hem natuurlijk meteen inmekaar moeten beuken, maar in plaats daarvan ga ik het nog een keer uitleggen. doe ik een beroep op zijn 'volwassenheid'. leg ik uit dat het recht van de een soms botst met dat van een ander, en dat je dan een oplossing moet zoeken. zijn input afwisselend: we staan hier pas twee minuten en het is mijn recht. afijn, half uur verder, niks bereikt behalve hartkloppingen. en de nodige gezichten achter de gordijnen natuurlijk. nog bedankt voor jullie hulp, buren! godzijdank rent M. op dat moment het huis uit met zijn honkbalknuppelgezicht en bijpassende tekst en jaagt ze weg.

ik naar binnen, douchen en loslaten. not. hele nacht wakker gelegen natuurlijk. kutjong. ik zag die vader al weer helemaal aankomen en dan wat? volgende ochtend volledig gespitst op balgeluiden. bij voorbaat al over de zeik dat ik er wat van moest gaan zeggen. ook bang om doelwit te worden van pesterijen van sociojong en al zijn vriendjes. tot overmaat van ramp zei die juriste bij de jurofoon (a 80 cent per minuut) dat ik geen poot had om op te staan. en M. was werken, dus die kon me deze keer ook niet redden.

eind van de middag moest ik weg, was net aangekleed en ingepakt toen ik balgeluiden hoorde. ik durfde niet naar buiten. te bang om iets te moeten zeggen en dan volledig door het lint te gaan. of om te verliezen van een kind. of allebei. na wat getreuzel (en extra deo) verdween het geluid godzijdank. waren andere jongetjes, M. had ze weggestuurd, vertelde hij toen ik hem bij de schuur tegenkwam. waarop ik natuurlijk alsnog over de zeik ga. dat ik die man haat, dat ik het oneerlijk vind dat mensen alleen maar nee zeggen omdat ze het recht hebben, dat ik niet langs hun huis durf te lopen, dat ik de auto een half uur stationair ga laten draaien in de openbare ruimte voor hun voordeur, dat ik ze haat enzovoort.

nog maar half gekalmeerd naar mijn afspraak vertrokken. waar ik na een uur een berichtje krijg van M., dat hij is langsgeweest bij sociopappa. dat hij zijn excuses heeft aangeboden voor het dreigende optreden richting sociojong, maar dat ze niet moeten 'messen met zijn zwangere vrouw'. dat het dus is opgelost en ik niet met die man of zijn zeikzoon hoef te gaan praten. en gewoon weer via de kortste route naar de supermarkt kan. al neem ik nog wel de overkant van de straat. zo dol ben ik nou ook weer niet op ze. maar ik slaap wel weer goed. en ik ben enorm blij met M., dat vooral.