zoiets

dat je heel stoer doet, maar dat de rest van de wereld heus wel door heeft dat je niet goed bij je hoofd bent. soms denk ik dat er met mij ook zoiets aan de hand is.

kwaad

en dan zit ik het allemaal wel quasi rationeel op een rijtje te zetten, maar ondertussen ben ik waanzinnig kwaad. op mezelf. ik schijt ervan dat ik denk dat ik het niet kan, ik haat het dat ik het nu ook echt niet kan, dat ik niet kan beslissen, dat ik me uberhaupt in deze kutsituatie heb gemanouvreerd... alles.
en dat ik vanavond weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer niet op tijd in bed lig.

wel ontslagen, niet ontslagen

bridget op de televisie. trut. zwanger, bulkt van het geld. ik niet. allebei niet. zeker weten, had me verteld, dus heb er nog een test aan verspild ook. en de boodschappies doen we lekker bij de lidl, schoonheidsspecialiste even op de lange baan en zelf de grijze haren maar weggeverfd met de kopermahonie van de kruidvat. nog in de aanbieding ook. dat brengt het totaalbedrag dat ik deze maand aan mezelf heb uitgegeven toch op een dikke 11 euro.

wel veel in de auto gereden. de zaak betaalt de benzine en wie weet hoe lang ik hem nog heb. ik dacht tot 10 oktober, maar V. heeft dan toch een beslissing genomen. rapapapaaaa.... hij wil door met de zaak en met mij. blij? mwah. wel dat hij een beslissing heeft genomen, maar aan de andere kant: daar gaat de easy way out. ik ga dus niet gesponsored freelancen het komende jaar.

in plaats daarvan heb ik de keuze uit: (in willekeurige volgorde)
* ontslag nemen en dus zonder financieel vangnet gaan freelancen.

daarvoor hoef ik me nog niet helemaal top te voelen. en op een paar klanten krijg ik wel werk mee. lekker bij andere bedrijven kijken. weinig verantwoordelijkheid, veel vrijheid, veel geld. maar wat als ik dan toch zwanger word? of als het zwanger worden zoveel van me vraagt dat ik niet kan werken? dat ben ik de lul. en kom ik (kind of geen kind) na dat jaar nog wel ergens aan de bak om het werk te maken dat ik wil?

* het parttime voorstel accepteren (20 uur voor 3000 euri).

kan ik me dat veroorloven? hoeveel is dat netto? moet ik dan die andere twee dagen freelance klussen aannemen? mag dat wel? misschien wel een goed idee. maar dan zit ik evengoed 3 dagen bij een slecht georganiseerd, zwalkend bureau en heb ik geen zeggenschap. ja, een toezegging dat ik me via winstdeling mag insparen in het bedrijf. maar als er niks verandert heb ik daar helemaal geen zin in. V. heeft bewezen dat hij geen directeur is, ik wil daar niet langer onder lijden. dus h

* opbouwen naar fulltime werken, maar me per maand insparen in het bedrijf en dus ook minder verdienen.

minder geld, meer zorgen. maar ook meer kansen en meer zeggenschap. ik neem mijn vader mee voor de impopulaire financiele beslissingen, iemand moet account gaan leiden, de tent gaat weer draaien en dan zoek ik een art director die ook het creatieve niveau mee helpt opkrikken. ik weet niet of het iets zegt (en zo ja wat), maar dit stukje ros ik er zo uit, zonder nadenken.

dus ga ik voor ambitie of kalmer aan doen? controle of afstand? welke eisen ga ik verbinden aan mijn loyaliteit? hoe ga ik die in godsnaam handhaven? en graag snel beslissen, want per 1 oktober moet er al bezuinigd worden op mijn salaris.

werken is ook niet alles

na een week ben ik er al weer helemaal klaar mee.
grafstemming, niemand is ergens verantwoordelijk voor, iedereen kut maar wat aan, deadlines all over the place en V. maar zeggen dat het allemaal best goed gaat.
en erkennen, verzachten en loslaten werkt ook maar tot op een bepaalde hoogte.

klein

had ik al gezegd dat ze in japan niet zo zijn ingesteld op grote mensen?

min en min is plus

vandaag voor de tweede keer deze week op de zaak geweest in het kader van mijn reintegratie. het is een trieste toestand. twee vertrouwde gezichten, twee freelancers en verder vooral heel veel lege kamers, met hier een daar een dode plant.

sommige dingen blijven dan wel weer hetzelfde - plannen lukt blijkbaar nog steeds niet. dus heb ik er weer te lang gezeten, zitten ploeteren om met de nieuwe freelance copywriter een idee voor klant S. te maken. vooral veel tijd besteed aan het uitleggen dat een kaart met 'help de dieren met dierendag' en een zielig kijkend hondje erop volgens mij geen goed idee is om een vrij specifiek product (dat niets met dieren of dierendag te maken heeft) te verkopen. het is uberhaupt geen goed idee. wat zeg ik, het is niet eens een idee, maar een soort standaard reclamekots.

nouja, die jongen kan er ook niks aan doen, is niet ingewerkt, niet ingepraat niks. en ik ga dat ook niet doen in die paar uur. maar het doet me wel zeer. de algehele desinteresse, de grafstemming, het gebrek aan leven. in alles. zelfs de lunch was slapjes. dit was ook mijn kindje en het ligt nu halfdood in zijn eigen stront. en ik heb het niet kunnen voorkomen. niet dat het allemaal mijn fout of mijn verantwoordelijkheid is/was, maar ik heb het idee dat ik er als ik in goeden doen was geweest misschien iets aan had kunnen doen. illusie misschien, misschien ook niet.

het doet er ook niet zoveel meer toe, want V. gaat de handdoek gooien binnenkort. hij wil de klanten, zichzelf en een accountmeisje overdoen aan een Ander Bureau. ik val buiten de boot, ofwel via de kantonrechter ofwel via een deal. dat andere bureau zit niet te wachten op een kwakkelende copywriter. en waarschijnlijk ook niet op de fanatieke, retegoeie copywriter-met-een-mening die hopelijk binnenkort weer oprijst uit de as van mijn ellende. het is niet zo'n best bureau namelijk, al is het wel een stuk beter georganiseerd. dussssss....

vreemd genoeg voel ik vooral opluchting. verdrietig is het wel om een bedrijf uit elkaar te zien vallen, maar het is fijn dat die zware taak die voor me lag ineens is verdwenen. ik hoef niet meer loyaal te zijn, niet meer voor mensen te zorgen, niet meer te sleuren, niet te bedenken waar ik heen wil met dat bedrijf en hoe dan wel. het enige wat ik moet doen is kiezen in welke reddingsboot ik stap. freelancen, uitkering, reintegratie afdwingen, moet me er maar eens in verdiepen. opties genoeg, al kan ik nog niet zoveel als ik zou willen.

kortom, het ego is misschien geknakt, maar de wil is niet gebroken.