vandaag voor de tweede keer deze week op de zaak geweest in het kader van mijn reintegratie. het is een trieste toestand. twee vertrouwde gezichten, twee freelancers en verder vooral heel veel lege kamers, met hier een daar een dode plant.
sommige dingen blijven dan wel weer hetzelfde - plannen lukt blijkbaar nog steeds niet. dus heb ik er weer te lang gezeten, zitten ploeteren om met de nieuwe freelance copywriter een idee voor klant S. te maken. vooral veel tijd besteed aan het uitleggen dat een kaart met 'help de dieren met dierendag' en een zielig kijkend hondje erop volgens mij geen goed idee is om een vrij specifiek product (dat niets met dieren of dierendag te maken heeft) te verkopen. het is uberhaupt geen goed idee. wat zeg ik, het is niet eens een idee, maar een soort standaard reclamekots.
nouja, die jongen kan er ook niks aan doen, is niet ingewerkt, niet ingepraat niks. en ik ga dat ook niet doen in die paar uur. maar het doet me wel zeer. de algehele desinteresse, de grafstemming, het gebrek aan leven. in alles. zelfs de lunch was slapjes. dit was ook mijn kindje en het ligt nu halfdood in zijn eigen stront. en ik heb het niet kunnen voorkomen. niet dat het allemaal mijn fout of mijn verantwoordelijkheid is/was, maar ik heb het idee dat ik er als ik in goeden doen was geweest misschien iets aan had kunnen doen. illusie misschien, misschien ook niet.
het doet er ook niet zoveel meer toe, want V. gaat de handdoek gooien binnenkort. hij wil de klanten, zichzelf en een accountmeisje overdoen aan een Ander Bureau. ik val buiten de boot, ofwel via de kantonrechter ofwel via een deal. dat andere bureau zit niet te wachten op een kwakkelende copywriter. en waarschijnlijk ook niet op de fanatieke, retegoeie copywriter-met-een-mening die hopelijk binnenkort weer oprijst uit de as van mijn ellende. het is niet zo'n best bureau namelijk, al is het wel een stuk beter georganiseerd. dussssss....
vreemd genoeg voel ik vooral opluchting. verdrietig is het wel om een bedrijf uit elkaar te zien vallen, maar het is fijn dat die zware taak die voor me lag ineens is verdwenen. ik hoef niet meer loyaal te zijn, niet meer voor mensen te zorgen, niet meer te sleuren, niet te bedenken waar ik heen wil met dat bedrijf en hoe dan wel. het enige wat ik moet doen is kiezen in welke reddingsboot ik stap. freelancen, uitkering, reintegratie afdwingen, moet me er maar eens in verdiepen. opties genoeg, al kan ik nog niet zoveel als ik zou willen.
kortom, het ego is misschien geknakt, maar de wil is niet gebroken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten