de schaamte voorbij #1

van de week zag ik dat programma van robert ten brink waarbij mensen allerlei genante vragen moeten beantwoorden, en dat dan met een leugendetector wordt gekeken of dat waar is. af en toe is dat heel pijnlijk, omdat bijvoorbeeld familie erbij zit, maar deze keer zag je dat die jongen altijd heel erg eerlijk was geweest naar zijn vrienden en familie. dat alles al besproken was en dat hij zich dus nergens voor zou hoeven generen. ik zou waarschijnlijk bij de eerste vraag al de lul zijn. ik ben niet eerlijk naar mijn familie (lees: moeder), niet altijd naar mijn vrienden en met grote regelmaat ook niet tegen mezelf. kop in 't zand en doormodderen maar. heeft deels met gebrek aan zelfvertrouwen te maken, deels met het feit dat mijn moeder een gigantische plaat voor haar kop heeft. het gaat nu goed hoor, maar over vroeger en de manier waarop ze mij (ons) behandeld heeft, is niet te praten. toen ik drie was heb ik haar een keer afgewezen, blijkbaar, en dus is alles wat daarna gebeurde mijn eigen schuld.

al die keren dat ze gilde dat ik gestoord was, opgenomen moest worden, omdat ik bijvoorbeeld twee paar oorbellen had gekocht in plaats van een. omdat ik een half uur te laat thuis was. of omdat ik niet ging huilen als ze zat te zuigen en te treiteren. die keer dat het verjaarscadeautje dat ik van mijn zakgeld voor haar had gekocht terugvond in de cadeautjeskast, klaar om aan iemand anders te geven. de twee maanden dat ze niet tegen me praatte, omdat ik seks had gehad met mijn vriendje en dat op aanraden van zijn (gereformeerde!) ouders thuis had verteld. daar moest ik mee ophouden, vond ze. dat kon en wilde ik niet beloven en dus werd er gezwegen. net zo lang tot mijn oma ingreep, en dat was dan weer omdat mijn zusje bij haar klaagde dat ze niet kon slapen omdat ik zo lag te huilen. de volgende dag deed ze weer normaal. nooit meer over gesproken.

oh, ook leuk - die keer dat ze als verrassing wilden langskomen voor mijn verjaardag. mijn huisgenote had gezegd dat dat niet kon, omdat zij me al als verrassing meenam naar het theater. daar was ze vervolgens zo boos over dat ze niet eens belde. ik wist van niks, vond het alleen maar heel raar dat ze niet belde. toen ik (volkomen over de zeik) zelf maar belde, kreeg ik de wind van voren. ik ben er heen gegaan, de volgende dag, heb staan gillen, stampvoeten, maar kreeg geen poot aan de grond. ik had maar thuis moeten zijn, ookal wist ik niet dat ze langs zouden komen. dat is geloof ik de enige keer dat ik echt in opstand ben gekomen, echt mijn emoties heb laten zien. hielp geen flikker. misschien dat ik er daarom maar mee op ben gehouden. misschien ook dat ik daarom zo vaak eenzaam ben.

iedereen heeft allemaal maar bakken vrienden en vriendinnen en daar doen ze leuke dingen mee en daar delen ze alles mee enzo. ik geloof niet dat ik iemand heb waar ik dat mee kan. mijn zusje komt nog het dichtste bij. althans, daar ben ik ooit wel eens 's nachts heengereden toen ik enorme shit met M. had. meestal durf ik dat soort dingen niet. wil ik niemand lastigvallen met mijn gezeik. met mijn zwakte. omdat ik toch al het idee heb dat mensen mij niet zo leuk vinden, als ze me langer kennen bedoel ik. en veels te bang dat ik er dan achterkom dat ik helemaal geen vrienden heb. nu denk ik tenminste nog dat ik er drie heb. of nee, laat ik eerlijk zijn, dat beeld ik me graag in. maar hoe kan ik werkelijk vrienden hebben als ik zelf een waardeloze vriendin ben? ik onderhoud contacten slecht, leg de lat belachelijk hoog, ben ongezellig, passief en laat nauwelijks wat van mezelf zien. ik ben een fontein van somberheid en demotivatie. net als mijn moeder.

en ja, daar schaam ik me voor.