gisteren begrafenis van 'het lieve moesje' van vriendin (en bloglezeres) M.
wat een mooie, positieve dienst over de liefde. en och jee, wat een verdriet vanuit die liefde. het was zo mooi, zo goed en nu is het voorbij, zulk verdriet. je kon het haast aanraken.
het deed me denken aan de begrafenis van oma. dat verdriet dan, want de dienst voor haar was een gereformeerd drama van de ergste soort. ik denk dat ze dit wel mooi zou hebben gevonden. heb haar daar in die kerk dan ook heel erg zitten missen. en realiseerde me tegelijkertijd dat ik het overlijden van mijn moeder waarschijnlijk nooit zo erg zal vinden als dat van mijn oma, of M. dat van haar moeder. gewoon omdat mijn moeder geen aardig mens is. teveel met haar eigen onzekerheid bezig, denk ik. bijhouden of ze wel genoeg krijgt. en genoeg doet, daar moet ik ook eerlijk in zijn, ze doet ook veel. maar ik houd toch vaak het gevoel dat dat is omdat het moet. en ik ben heel erg bang dat ik hetzelfde word. ben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Moeders zijn loeders. Dat besef is bij S. nog niet doorgedrongen. Bij L. denk ik helaas al wel. Maar die is dan ook al drie en een loedertje in de dop. (Met potentie om uit te groeien tot een hele grote.)
Maar als S. zegt: jij bent een jeuki. Enige uitleg daarbij vereist: iemand die heel leuk en aardig is. Dan groeit mijn ego. Denk dat ik nog zo'n 6 jaar heb, tot die tijd geniet ik met volle teugen.
En nee, zo ben en zul je nooit worden. Gelukkig maar.
kus van je zus
Moeten wij niet eens een ma-bashing-blog beginnen?
Een reactie posten