ook dat nog

Vorige week was ik bij de bedrijfsarts. Een ongezellige man in een te strakke broek. Terwijl hij niet dik is. Dus hij heeft hem zo gekocht, maar waarom in godsnaam? Ik ben zo afgeleid door dat vraagstuk dat ik me zonder protest naar een 'toonaangevende landelijk organisatie voor psychische zorg' laat verwijzen. En dat terwijl ik al een coach heb.

Deze week moest ik er heen. Twee keer zelfs. Een keer voor een intakegesprek en het invullen van een heleboel vragenlijsten. (Hoort u stemmen die een ander niet hoort?) Het gesprek valt me zwaar. Ik wil het helemaal niet hebben over wat er mis met me is, ik wil dat het over is. Vandaag, en graag vanzelf.

In het tweede gesprek hoor ik de diagnose (burnout met een vleugje depressie), van een meisje dat én zwanger is én dun. En belachelijk jong voor een psychologe. Autoriteit heeft ze wel - knap. Maar ondertussen voel ik me een dikke ouwe mislukte pudding in een te jeugdig jurkje. Met een stijve nek. Ook dat nog.