desintegratie

alles valt uit elkaar.
ik sowieso.
mijn haar valt uit, mijn tandvlees is ontstoken, nagels breken af.
er vallen stukken van het huis.
dat kan ook niet de bedoeling zijn.
en op mijn werk heeft de laatste creatief nu ook opgezegd.
eerst had ik alleen het gevoel dat ik alles alleen moest doen.
maar nu moet ik het ook echt allemaal alleen doen.
als ik op mijn werk zou zijn.
wat ik niet ben.

en dat kan ook nog wel even duren, want het vooruitzicht
om nieuwe mensen te gaan zoeken trekt me niet echt aan.
vooral het feit dat ze er nog niet zijn vind ik vrij bezwaarlijk.

recycling

zie 13 juni.

hetzelfde gezeik, dezelfde klant, hetzelfde gevoel - waarom zou ik er dan een aparte post voor schrijven?

het spaart pixels, maar om nou te zeggen dat er schot in je leven zit...

toestanden

vandaag naar het ziekenhuis voor de uitslag van het spermaonderzoek.
en die was helemaal klote. nog minder, nog slomer, nog slechter. kut, kut, kut! ik had zo gehoopt (zeker voor M.) dat die 6 weken alcohol- en vetvrij zouden hebben geholpen. dat we in elk geval niet meer aan ICSI zouden hoeven denken, maar aan IVF of misschien zelfs 'gewoon' inseminatie. en nu is het tegendeel waar. van 2 miljoen naar 300.000, waar slaat dat op?!

stiekem hoopte ik ook dat goed nieuws M. zou doen inzien dat hij met zijn ongezonde levensstijl (en vooral drank) veel schade aanricht. en daar dus mee moet kappen. maar nu echt. ik ben na 10 jaar de beloftes (althans, het niet nakomen ervan) inmiddels zo zat, dat ik haast niets meer geloof van wat hij belooft.

dus toen ik gistermiddag thuiskwam en een leeg blikje bier in de prullenbak vond, terwijl M. maar een half uur was thuisgeweest om zich om te kleden voordat hij weer ging werken, werd ik helemaal gek. ik heb het lege blikje weer in de koelkast gezet, met een printje van deze pagina erbij. erbij geschreven dat ik vond dat hij die aa-lijn moest bellen, omdat ik denk dat hij een probleem heeft en dat ik heel veel van hem hou, en gelukkig met hem wil zijn, maar dat dat op deze manier niet kan. toen ben ik naar de yoga gegaan. ik heb me zelfs het grootste deel van les kunnen concentreren.



thuis werd het natuurlijk meteen ruzie. bleek dat het blikje op de fiets kapot was gegaan, en hij het thuis in de prullenbak had gegooid. okee, puntje. maar als je in je half uurtje pauze bier gaan halen omdat je bang bent dat je anders vanavond misschien te weinig hebt, heb je evengoed een probleem.

ook met mij. want ik ga niet langer mijn mond houden. ik heb er last van dat hij drinkt, dat hij zijn beloftes niet nakomt. ik wil een vent waar ik op kan bouwen, en dat kan zo niet. bovendien vind ik dat je dingen die je dwarszitten onder ogen moet zien en er iets aan moet doen, niet je kop in het zand steken. daarmee kom je nergens. (ja, australie misschien, als je maar diep genoeg steekt.)

vanmorgen hield 'ie nog even vol dat hij echt niet meeging naar het ziekenhuis, maar uiteindelijk zijn we samen gegaan. en hebben we elkaar daar aan dat bureau bij de dokter weer gevonden. daarna nog even in de koffiecorner zitten praten. we gaan afspraken maken over drankgebruik. vrijdag gaan we om de tafel. ik dacht zelf aan onze kat B. als dagvoorzitter. die kan best door voor relatietherapeut, als 'ie tenminste niet aan zijn kont gaat zitten likken.

ideale wereld

waar klanten niet denken dat ze ook teksten kunnen schrijven. en al helemaal niet met de hele afdeling een kloterig stukje consensuscopy af denken te moeten scheiden.

blijf gvd met je poten van mijn werk af! ik heb er mijn best op gedaan, het is goed, het is strak, het loopt als een trein, wat denk je er nog aan te kunnen verbeteren met je typediploma?

nu moet ik weer vanalles gaan lopen ombuigen omdat de directie hun eigen woorden terug wil zien. of anders oeverloos ouwehoeren om iets te redden wat drie weken geleden al goedgekeurd had moeten zijn.



geenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeen
ziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenzinin
geenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeen
ziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenzinin
geenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenzinin

gezeik

ik moest maar eens wat vaker onredelijk zijn, zei mijn coach. of althans, dat begreep ik er uit. nou is het inderdaad wel zo dat de hele wereld altijd maar onzin en onderbuikgeblaat mag uitstoten, maar dat dat voor mij verboden is. zal wel zo'n ding zijn dat je oploopt als je de oudste thuis bent. evengoed hinderlijk, want ik zou soms ook wel onredelijk willen zijn.

daarom ben ik waarschijnlijk ook vaak kwaad (=jaloers) op mensen die zonder gene de grootste onzin uitkramen. sterker nog, die er werkelijk van overtuigd zijn dat de wereld op hun gezwets zit te wachten.
grootste voorbeeld: geert wilders. rázend maakt die man me. en hij geeft me ook een heel machteloos gevoel, want wat moet je aan met iemand die niet voor rede vatbaar is? die alleen maar zit te zeiken en te zuigen, om een reden die je blijkbaar niet kunt bevatten als je je hersens niet al 15 jaar in ammoniak drenkt.

maar nu moet ik dat dus ook gaan doen, hier op dit blog. en dat was ik ook van plan, maar nu begin ik toch te twijfelen. de behoefte om ongecontroleerd om me heen te slaan is er zeker, maar wat is het nut? voel ik me echt beter als ik zeg dat mijn collega's incapabele idioten zijn en nog lui bovendien? dat V. (directeur tegen wil en dank) een slappe zak is, een kleingeestige en krenterige draaikont? ten eerste is het (niet helemaal) waar en ten tweede verandert er niks. ik moet er alleen maar van huilen.

gezeik.

restvorm

soms voel ik me een restvorm.
een vorm die alleen maar bestaat bij de gratie
van iets dat wel vorm heeft. dat wel ruimte inneemt.
moet je ook maar durven - bestaan.

status

goed, ik heb dus een burn out.
of eigenlijk helemaal niet goed. ik ben moe, vergeetachtig, rusteloos, over-emotioneel, kan me niet concentreren, maar voel me nog steeds overal verantwoordelijk voor.

om mijn schuldgevoel te sussen (en mijn eigenwaarde nog een beetje op peil te houden, want die ontleen ik grotendeels aan mijn werk.), werk ik elke dag van 9 tot 12.
vanuit huis, want om voor drie uur werk drie uur te reizen is zelfs mij te gek. bovendien voel ik me dan minder geroepen om allerlei dingen voor iedereen op te lossen/uit te voeren/recht te lullen. en erger ik me minder aan de labbekakkerige houding van veel van mijn collega's.

althans, ik hoop dat het prutswerk dat we nog veel te vaak leveren daardoor veroorzaakt wordt. want aan een houding kun je tenminste nog iets doen. maar aan het IQ van een poffertje zit je je leven lang vast. ik doe dus heel erg mijn best om dát niet te denken. maar ik voel me wel regelmatig de Louis van Gaal van het bedrijf. ben ik nou slim of zijn zij nou zo dom?

"Als Banzi eines Morgens erwachte, fand sie sich in ihrem Bett zu einem ungeheueren Fußballtrainer verwandelt. "

da's eng hoor, als je er achter komt dat je ergens gaandeweg in een griezel bent veranderd. dat mensen bang voor je zijn en dat ze het gevoel hebben dat ze toch niets goed kunnen doen volgens jouw standaarden. en dat dat gevoel ook klopt. dus schiet iedereen in de spaarstand als ik binnenkom. en word ik alleen maar enger. straks ga ik er ook nog zo uitzien...

wie ben ik?

wie ik ben? geen idee.

ja, een paar zaken zijn zo duidelijk dat ze zelfs mij niet kunnen ontgaan.
ik ben een vrouw.
ik ben 37.
sinds kort getrouwd met M.
ik heb een dikke baan en een dito auto.
een cabrio zelfs.
waar ik teveel inzit om er een fatsoenlijk sociaal leven op na te kunnen houden. of te kunnen sporten. of te kunnen lezen, uitrusten, schoonmaken, scrabbelen, klussen... zelfs teveel om kinderen te kunnen krijgen, lijkt het.

die reistijd is dus een probleem.
maar inmiddels niet meer het enige.
waarheen gaan we verhuizen, gaan we überhaupt verhuizen, is mijn ambitie niet groter dan mijn capaciteiten, wil ik nog wel verder met mijn zakelijke partner, hoe maak ik mijn to do-list korter dan een kilometer, wat moet ik met de andijvie als ik een weekend wegga en zou M. de kat dan niet teveel eten geven, welke kant ga ik op voor die rustgevende (...) wandeling - alles is een probleem.
tot het kiezen van mijn mascara aan toe.
terwijl ik alleen maar zwarte heb!

ik heb teveel in mijn hoofd. aan mijn hoofd ook.
al die halve voornemens, angsten, ambities, ideeën en zorgen zijn inmiddels een onontwarbare kluwen geworden. waardoor de andijvie ineens invloed heeft op mijn kapsel en mijn ambities op het feit dat de kat niet meer door het kattenluik kan wegens spekrug.
maar van je af schrijven schijnt te helpen.
waarmee ook meteen maar duidelijk is waarom ik dit doe.

begin

mijn god, wat doe ik hier?

je gedachten op papier zetten is een ding, ze te kijk zetten voor de hele wereld is toch iets heel anders.

1,2,3 in godsnaam dan maar