wie ben ik?

wie ik ben? geen idee.

ja, een paar zaken zijn zo duidelijk dat ze zelfs mij niet kunnen ontgaan.
ik ben een vrouw.
ik ben 37.
sinds kort getrouwd met M.
ik heb een dikke baan en een dito auto.
een cabrio zelfs.
waar ik teveel inzit om er een fatsoenlijk sociaal leven op na te kunnen houden. of te kunnen sporten. of te kunnen lezen, uitrusten, schoonmaken, scrabbelen, klussen... zelfs teveel om kinderen te kunnen krijgen, lijkt het.

die reistijd is dus een probleem.
maar inmiddels niet meer het enige.
waarheen gaan we verhuizen, gaan we überhaupt verhuizen, is mijn ambitie niet groter dan mijn capaciteiten, wil ik nog wel verder met mijn zakelijke partner, hoe maak ik mijn to do-list korter dan een kilometer, wat moet ik met de andijvie als ik een weekend wegga en zou M. de kat dan niet teveel eten geven, welke kant ga ik op voor die rustgevende (...) wandeling - alles is een probleem.
tot het kiezen van mijn mascara aan toe.
terwijl ik alleen maar zwarte heb!

ik heb teveel in mijn hoofd. aan mijn hoofd ook.
al die halve voornemens, angsten, ambities, ideeën en zorgen zijn inmiddels een onontwarbare kluwen geworden. waardoor de andijvie ineens invloed heeft op mijn kapsel en mijn ambities op het feit dat de kat niet meer door het kattenluik kan wegens spekrug.
maar van je af schrijven schijnt te helpen.
waarmee ook meteen maar duidelijk is waarom ik dit doe.