klaar (mee)

labbekakken, heb ik het eerder over gehad, daar ben ik dus allergisch voor. maar ik ben er ook met een getrouwd. wezenloos irritant! zoals net. want hij is al dagen alleen lichamelijk aanwezig, en dat wordt nu echt vervelend.

natuurlijk is het fijn om tegen iemand aan te kunnen kruipen in bed, maar als dat het enige was dan was ik wel met een kruik getrouwd. en natuurlijk zit hij slecht in zijn vel, mag hij ook eens een keer na een jaar gezeik met mij. echt, ik begrijp het volkomen en ik steun hem waar ik kan, luisteren, praten, masseren, regelen, maakt allemaal niet uit. MAAR DOE ER OOK ZELF WAT AAN! en 'vergeet' dus niet de hele week bedrijfsmaatschappelijk werk te bellen.

want dan houdt het met mijn geduld ook heel snel op. los van het feit dat ik gewoon niet begrijp dat je de hele avond kan zitten piekeren of een toekomstig kind misschien een mongooltje* wordt, maar de dag erna vergeet even bij je vrouw te informeren of er uberhaupt genoeg eicellen zijn om een kind mee te maken. dan wordt het namelijk ineens wel erg dat je me alleen naar het ziekenhuis laat gaan. en dan krijg je dus even de wind van voren.

* jaja, het heet syndroom van down en het zijn hele leuke kinderen. daarom moeten we er ook steeds de naam voor veranderen, omdat het zo'n positieve associatie heeft...

vijf!

net weer in het ziekenhuis geweest.
weet niet wat het was, het (hilarische) NLP-bericht van mijn zusje, mijn eigen NLP-gedachtenoefening of gewoon toch de hormonen, maar het zijn er inmiddels 5. drie van 11 mm en twee van 18. maandag weer een echo, kijken of de drie achterblijvers dan gegroeid zijn. zo ja, gaat het feest toch door. vanaf nu dus graag alle positieve gedachten richten op de linker eierstok...

oh, daar is M., die moet ik even de oren wassen wegens niet bellen hoe het was gegaan.

drie

echo = niet leuk
maar 3 eicellen te zien = nog veel minder leuk, want te weinig.

vrijdag gaan ze nog een keer kijken. en als het er dan nog nog evenveel zijn, kunnen we deze poging beter kappen en opnieuw beginnen met een hogere dosis. ik krijg nu dus waarschijnlijk te weinig. geen wonder dat ik helemaal niks voelde.

nu voel ik wel wat, trouwens. teleurstelling en irritatie. had net zo makkelijk het gevoel kunnen zijn dat ik had gefaald, maar dat is gelukkig niet zo. die bemoedigende woorden die ik sinds kort tegen mezelf zeg tijdens het tandenpoetsen werken dus beter dan die hormonen.

ook tijdens het werk, geloof ik. we hebben de autistische half-freelance, half-vaste copywriter die V. had geregeld tijdens mijn afwezigheid gewipt. althans, ik hoop dat dat nu gebeurd is. had maandag met V. afgesproken dat we het zouden doen, V. heeft vervolgens met hem gepraat. waarop hij weer met art J. en met mij heeft gepraat (of eigenlijk gesoebat) dat hij een tweede kans wilde. aangehoord en afgewezen. heel rustig, netjes. of 'ie dan niet nog twee maanden twee dagen in de week voor ons kon werken in verband met zijn hypotheek. dat vond ik wel een trieste reden, maar als we dat bedrijfseconomisch interessant kunnen maken kan ik daar wel mee leven. vind ik ook iets netter dan hem zomaar op straat kicken.

V. ook, die zou het vandaag voorstellen. maar raakte tijdens dat gesprek blijkbaar zo geirriteerd dat hij hem helemaal niks meer wilde geven. nou werkt die copywriter iedereen heel snel op de zenuwen, maar V. gaat hem dan straffen door gelijk niks meer te willen doen. eigenlijk precies wat hij bij I. (en als ik hem de kans had gegeven ook bij mij) heeft gedaan. heel erg kinderachtig, heel erg onverstandig. moest ik er dus weer tussenkomen en het regelen. dat doe ik ook, ging ook goed, op hoofdlijnen afspraken gemaakt en verder gezegd dat ze het samen moesten uitzoeken. ik neem aan dat dat ook gebeurd is, want heb niks meer gehoord. maar het is wel een beetje triest dat V. dat niet als een volwassen vent kan afhandelen. toch?

hypochonder in actie

werken die hormonen wel? ik voel nog steeds niks.
of eigenlijk; ik voel me beter dan ervoor.
komt waarschijnlijk omdat ik van nature te veel mannelijke hormonen had. vanwege een enge ziekte.
of ik heb een hersenafwijking waardoor ik geen oestrogeen aanmaak.
of nee, een tumor natuurlijk!
en heb ik eigenlijk wel eierstokken?

cadeautip:

wat wil ik (niet)?

had dinsdag zeer slimme vriendje B. aan de lijn. (ja, C., je bent dus echt aan de beurt binnenkort!) hij begon een verhaal over agorisme en een theorie die hij op basis daarvan aan het ontwikkelen was. of eigenlijk al had bedacht, even uit de losse pols, en nu aan het uitwerken was. gelukkig zat ik achter de computer en kan ik heel snel googelen, ook met een hand, dus kon ik redelijk meekomen in het gesprek. maar ik voelde me, zoals wel vaker, wel behoorlijk stom. en weinig vernieuwend. jaloers, misschien ook wel een beetje. ik denk echt dat ik, als ik mezelf minder dwars zou zitten, beter zou kunnen denken. durf het alleen niet echt te proberen, straks kom ik er achter dat ik gewoon niet zo slim (meer) ben. maar aan de andere kant wil ik het wel graag, wilde plannen maken, slimme analyses, briljante ideeën. en graag door een ander laten uitwerken of uitvoeren.

B. vertelde ook dat hij in het huis van een scharrel zat. en dat een andere scharrel zwanger was. van haar ex. en dat zijn ex toch ook altijd nog erg interessant was. net als al die meisjes waar hij mee ging stappen. B. is trouwens 41, geen negentien. maar door zijn verhaal voel ik me zo ongeveer honderd. ik kan er gewoon de moed niet meer voor opbrengen, voor al dat ingewikkelde gedoe. lekker niet doen dus, klaar.
nee, niet klaar. want ik vind het wel verdrietig dat die tijd voor mij blijkbaar voorbij is. dat ik (ook) op dat gebied afgestompt door het leven ga. voorthobbel langs de bekende route. maandag tv-avond, woensdag yoga, donderdag zwemmen en zaterdag seks. tussendoor: werken, boodschappen enzovoorts. niet leuk. ik hoef niet rond te neuken, echt niet, maar ik zou wel een wat interessanter leven willen. wat meer inspiratie, wat meer verrassing en verdieping. verliefd zijn, maar dan op je leven. dat dus.

door die burnout leek dat even dichterbij te komen. alles stond op losse schroeven en kon dus anders. maar zoveel is er niet veranderd. en ik ben bang dat ik, nu het weer beter gaat, de motivatie niet meer op kan brengen om alsnog het roer om te gooien.

emmies??????

of: dingen die je beter niet kunt doen met een burnout #6

ik had een vraag over de prik en raakte zo toevallig verzeild op een ivf forum. voor geestelijk uitgedaagden, volgens mij. waarom hebben volwassen vrouwen het anders over emmies (embryo's) en eskimootjes (ingevroren emmies)? astemblieft zeg!!!!

wat er onder al die roze nijntjepraat ook heel duidelijk voelbaar was: competitie. ouderwets vrouwenvenijn en stiekeme betervoelerij. onder elke truttige schuilnaam stond een regeltje hoe lang ze al bezig waren (heeeel lang), hoeveel pogingen van het een, hoeveel van het ander en hoeveel gelukt (veel, veel en zelden). allemaal om je te laten zien dat ze het echt heel graag willen en echt heel erg lijden, en dat het er zogenaamd helemaal niet toe doet wie de meeste eicellen heeft geproduceerd en bij wie de meeste embryo's in de vriezer liggen. maar ondertussen!

kun je het trouwens niet winnen op de eicel- en embryo-aantallen, dan is er altijd nog de publieksprijs voor de meeste bijwerkingen en ander ziekenhuisleed. honger, hoofdpijn, huilen, zooooo moe, uitslag, zere borsten, buik, benen, oren enzovoort. met als voorlopige winnaar de vrouw wier naar verluidt gigantische eierstokken tijdens de punctie op haar blaas waren gevallen (ofzo). alleen nog te overtreffen als je eierstokken alleen naar de punctie gaan en zelf alle formulieren invullen.

prik

de eerste prik zit erin.
voel nog niks...

dingen die je beter kunt laten met een burnout ?

als ik ongesteld ben, mag ik het ziekenhuis bellen.
en als er dan plek is, mag ik hormonen gaan spuiten.
zodat we over 2 weken een icsi-poging kunnen doen.
en ik ben nu ongesteld geworden.
heb ook al gebeld, ze bellen me straks terug.

en hoewel ik er ongelofelijk veel zin in heb, zie ik er ook wel tegen op. tegen die hormonen vooral. want daar schijn je nogal een hysterische heks van te worden. en daar was ik nou net een beetje vanaf.

burnout besmettelijk?

M. heeft het volgens mij ook.

moe, overal pijn, geen overzicht, niks los kunnen laten, emotioneel, de kleinste dingen niet op kunnen brengen, you name it. hij had vandaag zelfs voor het eerst in zijn leven pijn in zijn schouder - mijn standaardklacht. en gisteravond was 'ie zo in paniek dat ik hem mijn laatste oxazepam heb gegeven. en een hoofdmassage, inclusief rustgevende muziek. hielp gelukkig wel.

morgen gaat hij naar de bedrijfsarts. ik hoop dat het helpt. ik hoop dat hij iemand vindt die hem helpt. en misschien kan hij dit blog ook wel overnemen, haha. (ja, grappig. maar ondertussen ben ik keihard in paniek. ik sta zelf nog maar net weer een beetje rechtop, ik kan hem helemaal niet goed genoeg steunen, ik kan het maximaal een dag of twee aan, geen maanden. en ik kan zijn steun eigenlijk ook nog niet missen.)

ook nog

moet nog eens een goed gesprek met V. (de directeur) hebben over zijn mening over mijn ziek zijn. hij zei gisteren weer dat hij zich door een aantal mensen behoorlijk genaaid voelde, omdat ze alleen aan zichzelf dachten en niet aan de zaak. weet nog steeds niet zeker of hij mij daar ook mee bedoelt. maar ben uiteraard bang van wel. misschien omdat ik het stiekum zelf ook nog vind.

het gesprek waarin hij dat zei was overigens met I., externe accountvrouw extraordinaire. V. had het geinitieerd onder het motto 'filosoferen over de toekomst, kijken wat je voor de zaak zou willen en kunnen betekenen', maar het draaide er op uit dat ik haar uiteindelijk een voorstel deed. hij zat alleen maar een beetje te klagen en te piepen over alles en iedereen.

wat ik me op zich wel voor kan stellen, hij heeft ook genoeg gezeik gehad. maar nodig niet iemand uit om een aantal ideeën te bespreken als je helemaal geen ideeën hebt. slechte indruk! ook nog eens op iemand die ik (en hij toch ook) heel graag willen hebben, wat zeg ik, heel hard nodig hebben om dat bedrijf weer een beetje te laten draaien. vond ik niet fijn.

en achteraf realiseerde ik me pas dat ik gewoon weer, zonder nadenken, de situatie ging redden. hij geen idee? ik verzin ter plekke wat. en nog een goed idee ook hoor, daar niet van. had het alleen graag overlegd. en eigenlijk het liefste niet gehoeven.

druk

ik heb het druk en ik ben moe.
en kan het allemaal maar net organiseren. ik leeg even mijn hoofd ja? het heet hier niet voor niks stortplaats...


ben het briefje voor de rommelmarkt kwijt. dacht ik al een dag of wat, maar nu weet ik het zeker. dus moet ik die organisatoren gaan bellen en slijmen voor een nieuw bewijsje. maar ze zijn (natuurlijk) al de hele dag in gesprek.

moet het gespreksverslag van het project met B. uitwerken.

moet de afspraak met R. voor dat andere project goed inplannen en voorbereiden.

moet beslissen of ik naar de verjaardag van A. wil (150 km verderop) de dag voordat ik naar de rommelmarkt ga. maar misschien ga ik niet naar de rommelmarkt, want ik ben het briefje dus kwijt. dus kan ik die afspraak nog niet maken. en bungelen, daar was ik dus niet zo goed in...

heb zo een sollicitatiegesprek bij een hogeschool om een dag in de week les te gaan geven van februari tot juni. trek ik dat überhaupt wel op het moment?

moet een afspraak maken met mijn coach, maar ik lijk helemaal nooit tijd te hebben

moet naar de kapper, maar heb nog geen geld

moet de teller op deze blog opnieuw installeren, wie weet leest niemand 'm meer en zit ik voor niks te typen

moet G. bellen. En B. En mijn moeder. En C. en R. en... moet godver zowat het hele alfabet bellen!

moet bruine jurk innemen

moet nog een kleedje maken van die lapjes

moet douchedeur nog insmeren met rainex

moet echt mijn kruidenkastje eens opruimen

moet deur vh washok schilderen

moet lootjesdingen doen voor mijn zusje, maar we komen er niet uit of het vrijdag of zaterdag wordt. en wat wil ik in godsnaam hebben? ja, rust, maar kom daar maar eens om bij sint

moet factuur sturen en geld overmaken voor het zakie

moet nadenken over en puzzelen met het boek (ja, het boek! verder zeg ik er niks over. nog niet althans)

moet nog mijn takenlijst uitwerken

moet nog weer eens met V. (de directeur) de afspraken doornemen

moet de boeken nog meenemen voor mijn vader

moet nog naar de apotheek voor dat IVF-spul.

moet eens heel goed bedenken of ik niet wat afspraken moet afzeggen voor de periode dat ik die hormonen aan het spuiten ben. maar ik weet niet precies wanneer dat wordt deze maand en of het überhaupt wel deze maand wordt ivm de planning in het ziekenhuis. oh, en daar bedenk ik me ineens:

moet nog een ponsplaatje laten maken bij het ziekenhuis

maar moet eerst mijn haar wassen en de was ophangen en een knoopje aan mijn blouse zetten voor dat gesprek van straks.

het goede nieuws: ik was heel goed (vriendelijk & duidelijk) in het evaluatie/clean your act up-gesprek met vaste freelance tekstschrijver Mr, de stiekeme autist. het heeft alleen niet geholpen…

er is overal wat

kunnen we nou niet eens met zijn allen afspreken dat we het onszelf niet meer zo moeilijk maken? dat we niet meer dingen denken als 'oh god, ik word mijn moeder'(voor vrouwen dan, als je dit als man denkt moet je als de sodemieter naar de dokter) of 'ik kan het niet/doe het niet goed'?

kijk, ik doe het natuurlijk echt niet goed. maar mijn zusje, mijn lieve, knappe, creatieve supermama-zusje, die moet zich dat helemaal niet afvragen. laat die shitgenen en jeugdtrauma's maar lekker aan mij over. kun jij wat leuks gaan doen.

en mijn mannetje M. moet niet denken dat hij een mislukking is, maar gewoon onbezorgd fantastische foto's en melige grappen blijven maken. er gaat zoveel talent, zoveel energie, zoveel intelligentie verloren op die manier. zo zonde. zo verdrietig.

tsjakka!

zeer productieve dag gehad, goed gewerkt en daarna een goed gesprek in het ziekenhuis. we gaan ervoor! ik ook, en helemaal, tot mijn eigen verbazing. was toch steeds bang dat ik het heel heel heel stiekum eigenlijk niet wilde en dat dat zwaar onderdrukte gevoel zou uitbarsten als we er echt voor gingen kiezen. heel die dokter onder...

maar goed, dat gebeurde dus niet. in tegendeel, ik werd er helemaal blij en giechelig van. ondanks de omgeving. ik krijg aan ziekenhuispersoneel inmiddels bijna net zo'n hekel als aan ziekenhuizen zelf. echt hoor, als je afstudeert als (gynaecologie-)verpleegkundige krijg je niet alleen een paar crocs en een roze broekpak, maar ook het adres van een kapper die dan iets praktisch/lolligs doet met je haar. loop je daar met je schizofrene kapsel en je rare oorbellen dingen als 'helaas pindakaas' en 'goeiemoggel' te zeggen tegen collega's die er (op de taillemaat na) hetzelfde uitzien.

dat dacht ik dus allemaal en ik bleef vrolijk. uitleg gehad, receptjes meegekregen, prikpen, gebruiksaanwijzing op DVD (hormonen, the movie), 14 nog in te vullen formulieren en een telefoonnummer om te bellen als ik ongesteld word - nog steeds blij. door de regen naar huis gefietst, no problemo. ik heb er zin an.

een dingetje alleen: hoe verkoop ik het op de zaak dat ik na maanden therapie eindelijk geen hysterische heks meer ben en dan hormonen ga spuiten waardoor ik weer een hysterische heks word?

geouwehoer 2.0

de reclame is nogal van de gebakken lucht, maar internetgoeroes slaan echt alles.

See more funny videos at Funny or Die

* vallen

ja, daar houd ik dus niet van he, van vallen. met skiën doe ik dat ook gewoon niet. principe. maar daardoor word ik er niet meer beter in. verlegde mijn grenzen niet meer. vond ik toch zonde. en ik vond dat mijn groepsgenoten nu wel eens een jaartje op mij mochten wachten, lekker in die gierende wind onderaan de piste.

daarom heb ik vorig jaar via de marktplaats een monoski gekocht. origineel jaren tachtig design met fluorkleuren. (ze hadden er ook nog een bijpassend pak bij, maar dat vond zelfs ik toch net te ver gaan.) lijkt misschien niet zo'n best plan om met je benen aan elkaar gebonden te willen leren skiën als je nog in het zwartste gat ever zit, en het was ook moeilijk om te beginnen, maar eenmaal bezig vond ik het fantastisch!

mijn grenzen verleggen, iets nieuws onder de knie krijgen, niet perfect hoeven zijn... super! ik wilde dat er ook zoiets voor mijn hoofd bestond. dat ik verplicht mijn grenzen moest verleggen. en dat ik wel tegen mezelf moest zeggen dat ik iets nieuws aan het leren was en het dus niet erg was dat ik viel. een geldig excuus zeg maar. suggesties anyone?

toch maar niet

ah nee, het is ook eigenlijk te laat om van me af te gaan zitten zeiken.
ga eens lekker (soort van) op tijd naar bed.

multitasking

zo langzamerhand duiken uit de modderige chaos van therapie, coaching, oefenen, vallen* en weer opstaan wat nieuwe leefregels op.

* beseffen dat je niet alles (alleen) kunt, en dat is niet erg.
* jezelf de moeite waard vinden.
* steeds 1 ding met aandacht doen.
* in het nu leven. (ergo: met je lijf en je gedachten op dezelfde plek zijn)
* gevoel waarnemen en benoemen.
* erkennen, verzachten en loslaten.
* niet alles zelf willen doen.
* ook eens voor jezelf zorgen.
* durven delegeren en durven delen.
* gewoon goed is soms ook goed genoeg.
soms is zelfs redelijk goed genoeg.
* motiverend communiceren, niet directief maar interactief.

op zich is dat goed, maar het toepassen ervan is nog lastig. voelt een beetje alsof je aan het koorddansen bent, terwijl je jongleert met 15 draaiende kettingzagen, je omzetbelasting uit probeert te rekenen en ook nog met je moeder belt - je vergeet altijd iets. en meestal met pijnlijke gevolgen. voornaamste slachtoffer: mijn mannetje M., toch al een gevoelig type. en op dit moment gezegend met tenen zo lang als de A4.

waar ik dus regelmatig op sta, want dan ben ik zo druk met motiverend communiceren (en analyseren, rationaliseren etc.) dat ik helemaal vergeet dat de situatie waar hij mijn mening over vraagt heel erg vervelend voor hem is. en dat 'ie misschien wel vooral steun wil. hoewel hij dat natuurlijk ook gewoon kan zeggen. (ben ik zelf ook zo lekker goed in.)