kunnen we nou niet eens met zijn allen afspreken dat we het onszelf niet meer zo moeilijk maken? dat we niet meer dingen denken als 'oh god, ik word mijn moeder'(voor vrouwen dan, als je dit als man denkt moet je als de sodemieter naar de dokter) of 'ik kan het niet/doe het niet goed'?
kijk, ik doe het natuurlijk echt niet goed. maar mijn zusje, mijn lieve, knappe, creatieve supermama-zusje, die moet zich dat helemaal niet afvragen. laat die shitgenen en jeugdtrauma's maar lekker aan mij over. kun jij wat leuks gaan doen.
en mijn mannetje M. moet niet denken dat hij een mislukking is, maar gewoon onbezorgd fantastische foto's en melige grappen blijven maken. er gaat zoveel talent, zoveel energie, zoveel intelligentie verloren op die manier. zo zonde. zo verdrietig.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten