ja, daar houd ik dus niet van he, van vallen. met skiën doe ik dat ook gewoon niet. principe. maar daardoor word ik er niet meer beter in. verlegde mijn grenzen niet meer. vond ik toch zonde. en ik vond dat mijn groepsgenoten nu wel eens een jaartje op mij mochten wachten, lekker in die gierende wind onderaan de piste.
daarom heb ik vorig jaar via de marktplaats een monoski gekocht. origineel jaren tachtig design met fluorkleuren. (ze hadden er ook nog een bijpassend pak bij, maar dat vond zelfs ik toch net te ver gaan.) lijkt misschien niet zo'n best plan om met je benen aan elkaar gebonden te willen leren skiën als je nog in het zwartste gat ever zit, en het was ook moeilijk om te beginnen, maar eenmaal bezig vond ik het fantastisch!
mijn grenzen verleggen, iets nieuws onder de knie krijgen, niet perfect hoeven zijn... super! ik wilde dat er ook zoiets voor mijn hoofd bestond. dat ik verplicht mijn grenzen moest verleggen. en dat ik wel tegen mezelf moest zeggen dat ik iets nieuws aan het leren was en het dus niet erg was dat ik viel. een geldig excuus zeg maar. suggesties anyone?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten