niks aan de hand

nee, echt niet.
vanmiddag sneeuwpop gebouwd met de buurkindjes, gisteren feestje, morgen ook wat dingetjes. plastic lap vervangen door picknick-kleed dat vocht tegenhoudt, maar godzijdank niet kraakt. M. werkt aan zijn plan, moet er morgen echt naar vragen. hij is wel aanzienlijk opgefleurd nou hij tot maart niet meer naar zijn werk hoeft, dat scheelt echt al de helft. ik wou dat ze hem eindelijk eens ontsloegen bij die ballentent, dan had hij tijd, geld en reden om eens uit te zoeken wat hij met zijn leven wilde.

over mijn leven: ik kan me nog steeds niet voorstellen dat we straks een echt kind hebben. kan me zelfs soms niet voorstellen dat ik dat echt wilde. zullen de zenuwen wel zijn, maar maak me soms zorgen dat het dat niet is en dat ik er nu - rijkelijk laat - achterkom dat ik eigenlijk helemaal geen kind wil. dat ik het niet kan, dat hele moederen, dat dacht ik natuurlijk al. heb al naar hulpboeken zitten zoeken, maar tot op heden nog niet echt iets gevonden waar zowel instaat hoe je een wieg opmaakt als hoe je van je kind moet houden. of het in elk geval zelfvertrouwen en veiligheid mee kunt geven, want dat houden van lukt me misschien wel, ondanks mijn nogal gevoelsarme achtergrond.

morgen maar even naar die grote boekhandel in de stad.

altijd hetzelfde (maar dan anders)

vorige week kreeg M. van zijn zus op zaterdag een flesje whiskey. wilde hij eigenlijk niet meenemen, want dan zou hij het waarschijnlijk in een keer leegdrinken. dus ik zeg: dan verstop ik het wel. heeft hij in het begin ook voor mij gedaan met sigaretten, dat helpt goed. nee, dat was een fantastisch idee! moest ik doen. dus ik gedaan. weddenschapje erop, wat ik zou krijgen als hij het niet kon vinden en andersom, leuk. ik vond zelfs nog dat we zo leuk volwassen bezig waren met zijn tweeën.

tot ik de dinsdag erna een fles whiskey in zijn bureaula vond (terwijl ik zijn administratie aan het opruimen was, ook nog). halfleeg. maandagmiddag en avond was ik weggeweest, dus ik gokte dat hij van recente datum was. geen wonder dat hij niet zocht! dinsdagavond zat hij de hele avond boven te computeren al kwam hij af en toe een kop thee halen, woensdag was de fles leeg. en hadden we partneravond van de zwangerschapsgym. nee, gezellig. niks gezegd, pas bij thuiskomst.

ja, dat was zo, hij had whiskey gekocht want hij was maandag kwaad op zijn zus voor het geven en op mij voor het verstoppen en blablablabla. altijd verzint 'ie wel weer een zogenaamde reden om te zuipen. ik ben niet kwaad geworden, had er geen zin in, maar heb hem gevraagd voor het weekend een plan te bedenken om te zorgen dat hij op korte termijn beter in zijn vel zou zitten. positief-constructieve aanpak, kijken of dat werkt.

niks meer van gehoord natuurlijk. wel heel demonstratief alleen 1 glaasje wijn drinken elke avond, nee, bier drinken door de week ging hij nu echt niet meer doen. maar gisteravond logeerde ik bij vriendin G. in het (redelijk) hoge noorden. hij had kerstdiner met de zaak, zou nog bellen. hoorde niks, heb om half twaalf zelf maar even ge-smst, hij miste me, lag al in bed, kusjekusjekusje. kom ik vanmiddag thuis, gooi wat in de prullenbak en ja hoor: twee lege blikjes grolsch en een wikkel van een sixpack heineken. boven in de prullenbak de rest van de blikjes. na alles wat hij ongetwijfeld gedronken had bij het kerstdiner, moest er dus ook nog drie liter bier worden getankt.

de leugenaar, de lul! elke godverdommese keer hetzelfde! ik weet het inmiddels echt niet meer. word er zo moe van, steeds hetzelfde liedje, hetzelfde rondje, geen idee hoe hier uit te komen. ja, dumpen. maar dan dump ik ook de leuke man die hij OOK is. en het is nou ook weer niet zo dat hij elke avond laveloos over de bank hangt of me slaat ofzo, dus het voelt nogal overtrokken. ik zou alleen eens willen dat hij eens wat met zijn leven ging doen, iets.

en ik maak me zorgen over straks, als het kindje er is. dat hij dan door slaapgebrek en spanning en die depressie of wat het ook is in elkaar klapt. en dan? wat doe ik dan?

Z'n gangetje

De kinderkamer is af, helemaal nu. zelfs het laatste kastje hangt, we hebben een MaxiCosi (voor de prijs van een vierzitter bij de Seats & Sofa's) en het geheel is goedgekeurd door de kraamzorg. nu alleen nog een boekje zoeken met nuttige tips qua bed opmaken, in bad doen en dat soort reut en ik durf het bijna aan allemaal.

gisteren ook voor het eerst met die lap zeil onder mijn kont geslapen. daar ga ik vanavond iets anders op verzinnen, mijn god, wat afschuwelijk is dat! kraken, kreukelen, zweten, jesses. had toch al niet zo'n goeie dag. geen reden, maar zat mezelf gewoon in de weg. en lag mezelf in de weg, en stond mezelf in de weg, fietste mezelf zelfs in de weg. niet zo goed geslapen misschien. of een hormonale oprisping, dat kan ook. vandaag gaat het beter, even bij pa & moe langsgereden voor koffie en nog wat geld dat ik nog te goed had, daar knapt een mens van op.

verder moet ik ook niet zeuren hoor, alles gaat super. ik voel me meestal goed en mijn conditie is ook prima. woensdag zelfs de hele dag lesgegeven en met windkracht 8 vier keer de brug overgefietst, waarvan de laatste twee keer van en naar de sportschool. auto was bij de garage namelijk, was ik even vergeten. maar dus toch gegaan en volop meegehupst. sterker nog, als bolste van het stel kan ik nog steeds goed meekomen. wat wel weer extra sneu was voor die iets te dikke bekkenbodemtherapiestagiaire die ook een lesje mee moest doen en na vijf minuten al buiten adem was.

voorbereiden op het zwangerschapsverlof is aan de ene kant leuk, aan de andere kant lastig. juist nu komen er allerlei leuke en financieel interessante klussen voorbij natuurlijk, waartegen ik dus nee moet zeggen. ben ik niet zo goed in. en in delegeren eigenlijk ook niet, dus dat wringt. net als het niet weten wat er gaat gebeuren, hoe ik me straks voel, hoe ik tegen werk aankijk, wat ik ga doen... zag op tv weer iemand die een B&B ging beginnen, zat ik me meteen weer af te vragen of ik dat kon combineren met schrijven vanuit huis en of ik dat dan misschien wilde. en waar dan, want daar zijn we ook nog steeds niet uit. ik zwalk tussen den bosch e.o., het gooi, leiden en haarlem. M. zegt dat hij het niet weet, maar wil volgens mij stiekem naar den haag. het zal dus nog wel even duren voor we gaan verhuizen. aan de andere kant: heb ik tenminste nog even tijd om de deurposten te verven.

hehe

M. was dit weekend weg, heb heerlijk mijn eigen plan getrokken. zo fijn. in bed net zolang (of eigenlijk kort) lezen als ik wilde, eten wanneer ik wilde. lekker geklust ook - plintjes bijgewerkt, trap gelakt, plankje geverfd, voegen in de douche gewit... alleen nog een kastje boven de commode en een eekhoornlamp en dan ben ik er helemaal klaar voor. hoewel - de uitleg over de bevalling van woensdag is me toch niet helemaal in de kouwe kleren gaan zitten. en dat je daarna ook echt een kind hebt, daar moet ik ook nog steeds aan wennen.

heb M. trouwens ook wel een beetje gemist hoor.

rectificatie

moet ik toch zeggen dat die plinten er zeer behoorlijk opzitten. beetje kit wegverven her en der en dan is het klaar. en met maar een keer snauwen (inderdaad, verkeerde kit).

klussen

M. is aan het klussen in de babykamer - plintjes tegen het plafond zetten. ik probeer te werken, maar kan me niet concentreren. denk namelijk dat het, als hij het doet, nog lelijker wordt dan de mislukte plinten die we er net af hebben gehaald. dat kan natuurlijk aan mij liggen, ik ben natuurlijk een uberperfectionistische control bitch, maar het feit dat hij een waardeloze klusser is (en dat zelf toegeeft) helpt me niet echt met loslaten. en het idee dat ik dan straks eerst moet gaan doen of ik het WEL mooi vind en vervolgens toch de schuld krijg van de mislukking (want jij moest zonodig die plinten/hebt geen goede montagekit gehaald/zat me te pushen) vind ik ook niet echt aanlokkelijk. en de kans dat het zo gaat is toch algauw 80%, te horen aan het nadrukkelijke gezucht boven.

was het maar vast dinsdag.

noujaaaaa

solliciteer ik min of meer voor de grap op een functie als webredacteur in de plaats waar mijn ouders wonen, word ik niet alleen uitgenodigd voor een gesprek, maar nu zelfs voor een tweede! heb niet eens nagedacht of ik die baan wel wil (of ik uberhaupt een baan wil), of het wel uitkomt met opvang en of het wel handig is om in die plaats te werken. ga ik natuurlijk ook nooit uitkomen, mezelf kennende.
houd me maar vast aan de gedachte dat ik altijd nog nee kan zeggen. of misschien moet ik het gewoon maar doen. of toch maar niet. dat geouwehoer met die keuzes ook altijd!

stof

het overzicht komt eraan, een fijn vooruitzicht. de verkeerde kinderwagen (lang & suf verhaal, met als motto 'bezint eer ge pint') is ook weer verkocht, met 35 euro winst zelfs, dat ruimt lekker op. de commode is er, de wieg en het ledikantje ook (dank, zusje) en er hoeven nog maar 13 appeltjes op de muur te worden geschilderd (idem). en dan mag ik van mezelf gaan inruimen, dus kunnen die dozen ook weg, joehoe!

ik geloof echt dat ik, als dat eenmaal gedaan is, rust genoeg in mijn hoofd krijg om een aantal te lang uitgestelde rotklussen te gaan aanpakken. wie weet zelfs om eens een dag op de bank te hangen. en misschien boek ik die zwangerschapsmassage wel waarvan ik een foldertje in de bus kreeg. het zal ook wel schelen als mijn zwangerschapsverlof bij uwv ingaat, dan voel ik me waarschijnlijk niet zo werkloos en verplicht te solliciteren. doe ik nu wel heel braaf, al is het natuurlijk volkomen kansloos. maar ach, ook dat is wel een rustig idee.

opgelost

blijkt mijn mantra 'het komt goed of het gaat over' toch echt te kloppen: ik ben niet door mijn proeftijd heen bij de sollicitatiebrieventent. licht beledigd natuurlijk, maar vooral ook opgelucht. en blij met een nieuwe - fatsoenlijk betalende - klus bij een bureau dat het helemaal niet erg vindt als ik op 'andere wijze' factureer...

foto's

klem

had ik deze titel al niet eens gebruikt? zal zeker wel, want ik zet mezelf natuurlijk graag vast. gebrek aan geborgenheid in mijn vroegste jeugd ofzo.

hoe dan ook, ik hoor natuurlijk te genieten van mijn zwangerschap, heb wat dat aangaat ook niks te klagen, behalve misschien over die totale karakterverandering sinds twee weken.

dus ik weet nu niet of het de hormonen zijn of dat ik het gewoon echt niet leuk vind om voor 10 euro (bruto) per uur sollicitatiebrieven te schrijven voor anderen en daarop dan ook nog eens oeverloos commentaar te krijgen van een waarschijnlijk 22-jarige redacteur.

ik ben gvd tekstschrijver, dit is mijn VAK. normaal kost ik zeven keer zoveel en heb ik de helft minder geouwehoer. maar blijkbaar moet ik dat gewoon pikken. alleen maar omdat ik nu zwanger ben en (dus) geen fatsoenlijke baan kan krijgen en ook geen fatsoenlijke reserves kan opbouwen als zelfstandige.

bij het UWV zeggen ze alleen maar dat ik me rustig moet oriënteren en dat ik dan in zes maanden een ondernemingsplan kan schrijven en dan misschien met behoud van uitkering voor mezelf kan beginnen. wat nou rustig??!! fuck rustig! heb je mijn bankrekening gezien? ik wil nu geld bijverdienen, ik MOET nu geld bijverdienen, niet over zes maanden.

nu werk ik me het schompus op waardeloze klusjes en kom ik niet alleen geld, maar ook tijd te kort. klem dus. of stuit, dat is in dit geval misschien toepasselijker. krijg ik nu een keizersnee?

competentietest

na de combinatietest voor baby, heb ik nu een competentietest ondergaan. extraatje van het uwv, leek me wel interessant. ook omdat ik even niet weet wat ik zou willen doen. de reclame is me te competitief, versterkt in elk geval mijn competitie-drang. ik wil de beste zijn (okee, bij de top tien horen), maar ik weet inmiddels ook wel dat dat niet goed voor me is. bovendien heb ik eigenlijk geen zin meer om 60 tot 70 uur in de week te concurreren met allerlei uberhippe jongelui. als ik dat al red, als 38-jarige moeder die niet in amsterdam woont.

eigenlijk moet ik dus accepteren dat mijn missie is mislukt. ik ben niet de beste geworden, heb misschien net de top 100 gehaald. misschien zelfs dat niet. dus wat nu? blijf ik in het vak en leg ik me neer bij de middenmoot? of onttrek ik me helemaal aan de competitie en ga ik een emailleerboerderij beginnen? of iets heel anders, waarvan ik nu nog geen idee heb?

daarom dus die competentietest. moest een (vrij doorzichtige) vragenlijst invullen, en daar kwam uit dat ik vooral ambitieus en competitief (geen nieuws), dominant en origineel ben (ook niet echt een eyeopener). en dat ik een aan naiviteit grenzend vertrouwen heb in mensen. dat wist ik ook, sterker nog, dat doe ik expres. anders is het leven in een grote stad niet vol te houden en kan ik nooit meer naar het nieuws kijken. ignorance bliss noemen de engelsen dat. en ze hebben gelijk. al is het misschien ook een slimme tactiek om assertief gedrag en grenzen stellen te vermijden. anyway, ik blijk ook positief te zijn en een enorme frustratietolerantie te hebben opgebouwd. allemaal waar. heb dan weer geen organisatiesensitiviteit, weinig behoefte aan regelmaat, een vrij lage contactbehoefte en niet super zorgzaam. ook waar. dus dat werken in een bejaardenhuis moet ik misschien toch maar even laten.

volgens staatje twee moet ik iets gaan doen met flexibiliteit, stressbestendigheid, ondernemerschap en het aansturen van groepen. een yogastudio? niet echt iets voor een hark als ik. wat kan ik verder nog?

zoeken & vinden (op internet vooral, maar ja, er is al een google. een persoonlijke zoekservice misschien? is daar geld aan te verdienen?)
creatieve oplossingen bedenken (vooral handig als je met mij op een onbewoond eiland zit. mits ik tijdens de crash of schipbreuk mijn lenzen heb weten in te houden. verder zie ik niet echt een bedrijfsmatige toepassing buiten de reclame.)
paardrijden (meer geschikt als hobby, denk ik.)
zeilen (idem dito, ik durf dat ook niet alleen.)
heel snel hardop lezen (eh...)
hard werken (ik zou ook wel wat meer fysiek werk willen doen. dat gehang in die stoel de hele dag, daar wordt een mens niet beter van. maar de plantsoenendienst trekt me carrierematig dan weer niet zo. zijn er eigenlijk beroepen waarbij je met fysiek bezig zijn fatsoenlijk verdient, behalve profvoetballer? en ga nou niet prostituee zeggen!)
klussen (maar ik durf vaak niet zo goed, een beetje begeleiding zou fijn zijn)
rommelmarkten aflopen (zo'n ouwe troep-winkel lijkt me heel leuk, maar daar zijn er al zo veel van. van mensen met een betere smaak ook.)
typen en schrijven (zie bovenstaande)

kan iemand hier alsjeblieft een baan bij verzinnen? dan ga ik nu eindelijk beginnen aan die brochure waar ik al een week tegen aan zit te hikken.

niks te melden?

heb ik niks te melden? nou nee, eigenlijk zijn er zat dingetjes. maar wat ik zeg, het zijn dingetjes. het lijkt wel of met het oplossen van mijn burnout, ook het blog een beetje zijn functie kwijt is. in een babbelblog heb ik in elk geval geen zin. gelukkig heb ik nog wel het een en ander te zeiken.

heb ik bijvoorbeeld wel eens verteld over sociopappa? klinkt inderdaad een beetje als sociopaat. en als geitenwollensokkenlul. is allebei waar. hij woont hier om de hoek. dat is op zich geen probleem. zijn kinderen, die zijn het probleem. drie vroegwijze montessori-jongetjes met vroegwijze montessori-brilletjes en vroegwijs montessori-haar die hier in de straat voetballen.

twee jaar geleden wilden we dat niet in verband met de schade aan de voortuin van buurvrouw I. en heb ik (waarom ik eigenlijk? waarom DOE ik die dingen steeds voor mensen? voor mensen die niks voor mij willen doen ook nog.) een uitgebreide discussie gehad met sociopappa, de vader van de etterbakjes. die kwam namelijk meevoetballen, nadat we zijn kinderen (beargumenteerd!) hadden weggestuurd richting een van de drie(!) speelveldjes hier in de wijk.

volgens sociopappa was de stoep een openbare ruimte en hadden zijn kinderen dus het recht om daar te voetballen. schade aan de voortuin was natuurlijk niet aan de orde, want zijn kinderen voetbalden voorzichtig. op de vraag of ze dan niet voorzichtig in hun eigen tuin konden voetballen, kwam geen antwoord. en nee, ze konden niet op een veldje voetballen, want daar werden ze steeds weggestuurd. ongetwijfeld door mensen waarmee sociopappa niet in discussie durfde uit angst voor klappen. en buurvrouw I. en ik hadden geen honkbalknuppel bij ons, dus was onze hoek de voetbalhoek. hun recht he.

hij wist ook nog te melden dat de wijk was ingericht op kinderen, dus dat de gemeente eigenlijk goedkeuring gaf aan dit gedrag. op alles wat ik zei, vroeg, aandroeg kwam hetzelfde antwoord. ik werd zo vreselijk boos dat ik er veel voor gegeven had om wel een honkbalknuppel te hebben. in plaats daarvan heb ik gezegd dat hij een asociaal was, maar dan een met een grote woordenschat. en dat ik het belachelijk vond dat wij gestraft werden voor het feit dat we op een normale manier een oplossing probeerden te vinden.

ik was LAAIEND! wilde zijn kop van zijn romp slaan. of in elk geval zijn bril. in plaats daarvan zijn we kwik, kwek en kwak gewoon blijven wegsturen, zodat hij in elk geval steeds mee moest komen voetballen. en toen werd het winter en ging het vanzelf over. alleen stonden er de zomer daarop ineens 8 jongetjes te voetballen op die hoek. met dermate gebrekkig balgevoel dat niet alleen de voortuin, maar ook de auto's schade opliepen. besproken in de vereniging van eigenaren, afgesproken dat iedereen die het zag, ze weg zou sturen. niemand deed dat natuurlijk, ik ook niet. al had ik in die burnout een geldig excuus.



dit jaar weer hetzelfde liedje. me enorm geërgerd, want veel thuis. en na de zoveelste bal op het dak in de vergadering van de vve weer besloten ze weg te gaan sturen. ben ik ook gaan doen. montessorietjes waren er niet meer bij, dus dat ging voorspoedig. zeker ook omdat ik heel uitgebreid, met balafdrukken en schade, aan alle kinderen heb uitgelegd dat voetballen daar geen goed idee was. M. en ik waren weliswaar weer ongeveer de enigen die hun mond opentrokken, maar ja, we hebben nu een oldtimer voor de deur, dus dan ben je extra gemotiveerd. en die jongetjes gingen ook steeds heel zoet weg.

tot vorige week een van de kinderen van sociopappa (jaartje of 13 inmiddels) op de hoek stond. met bal en vervelend vriendje. dus ik zeg: voetballen op het veldje jongens, alsjeblieft. antwoord: maar we staan hier net. ik leg uit dat het daar niet om gaat, dat ook als je maar even voetbalt, schade kan ontstaan. en dat we iedereen wegsturen, vanwege blablabla etcetera. een keer raden wat dat jong zegt. inderdaad: ik heb het recht om hier te zijn, want het is openbare ruimte.

ik had hem natuurlijk meteen inmekaar moeten beuken, maar in plaats daarvan ga ik het nog een keer uitleggen. doe ik een beroep op zijn 'volwassenheid'. leg ik uit dat het recht van de een soms botst met dat van een ander, en dat je dan een oplossing moet zoeken. zijn input afwisselend: we staan hier pas twee minuten en het is mijn recht. afijn, half uur verder, niks bereikt behalve hartkloppingen. en de nodige gezichten achter de gordijnen natuurlijk. nog bedankt voor jullie hulp, buren! godzijdank rent M. op dat moment het huis uit met zijn honkbalknuppelgezicht en bijpassende tekst en jaagt ze weg.

ik naar binnen, douchen en loslaten. not. hele nacht wakker gelegen natuurlijk. kutjong. ik zag die vader al weer helemaal aankomen en dan wat? volgende ochtend volledig gespitst op balgeluiden. bij voorbaat al over de zeik dat ik er wat van moest gaan zeggen. ook bang om doelwit te worden van pesterijen van sociojong en al zijn vriendjes. tot overmaat van ramp zei die juriste bij de jurofoon (a 80 cent per minuut) dat ik geen poot had om op te staan. en M. was werken, dus die kon me deze keer ook niet redden.

eind van de middag moest ik weg, was net aangekleed en ingepakt toen ik balgeluiden hoorde. ik durfde niet naar buiten. te bang om iets te moeten zeggen en dan volledig door het lint te gaan. of om te verliezen van een kind. of allebei. na wat getreuzel (en extra deo) verdween het geluid godzijdank. waren andere jongetjes, M. had ze weggestuurd, vertelde hij toen ik hem bij de schuur tegenkwam. waarop ik natuurlijk alsnog over de zeik ga. dat ik die man haat, dat ik het oneerlijk vind dat mensen alleen maar nee zeggen omdat ze het recht hebben, dat ik niet langs hun huis durf te lopen, dat ik de auto een half uur stationair ga laten draaien in de openbare ruimte voor hun voordeur, dat ik ze haat enzovoort.

nog maar half gekalmeerd naar mijn afspraak vertrokken. waar ik na een uur een berichtje krijg van M., dat hij is langsgeweest bij sociopappa. dat hij zijn excuses heeft aangeboden voor het dreigende optreden richting sociojong, maar dat ze niet moeten 'messen met zijn zwangere vrouw'. dat het dus is opgelost en ik niet met die man of zijn zeikzoon hoef te gaan praten. en gewoon weer via de kortste route naar de supermarkt kan. al neem ik nog wel de overkant van de straat. zo dol ben ik nou ook weer niet op ze. maar ik slaap wel weer goed. en ik ben enorm blij met M., dat vooral.

hm...

Ochtendmisselijkheid mag dan wel een vervelend zwangerschapskwaaltje zijn, het heeft ook zijn voordelen. Zo zou het een teken zijn dat je een slimme baby verwacht.

Volgens wetenschappers zijn dezelfde hormonen die zorgen voor een ziek gevoel ook verantwoordelijk voor de ontwikkeling van het kind. Dat blijkt uit onderzoek aan het kinderziekenhuis in Toronto in Canada.

Voor het onderzoek werden 121 zwangere vrouwen gevolgd. Hun baby’s werden tussen hun derde en zevende levensjaar getest op intelligentie. Daaruit bleek dat de kinderen van moeders die last hadden gehad van ochtendmisselijkheid slimmer waren dan kinderen van moeders die geen last hadden gehad van de gehate zwangerschapskwaal.


----------------------------------

ben geen dag misselijk geweest. betekent dit nu alsnog dat we een mongooltje krijgen?

help, een vacature II

het kostte me een week, of eigenlijk bijna twee, maar toen had ik toch deze brief. ter info, ze zochten een koppie (= copywriter)en hebben allemaal jeugdfoto's van henzelf op hun site staan:

-----------------------------------------------------------

Beste P.,

Dit is nou mijn koppie. Toen al vol met woorden. Op mijn eerste jaar al lullen als brugman, op mijn derde lezen en kort daarna ook schrijven. Eigenlijk heb sinds die tijd weinig anders gedaan. Dus heb ik er tien jaar geleden ook maar mijn vak van gemaakt. Sinds dit jaar geef ik er zelfs een dag in de week les in. Fantastisch leuk, maar ook genoeg.

Dus zoek ik ook een echte baan. Bij een bureau dat,net als ik, graag breed en bijzonder werk maakt, diepgang niet schuwt en ook nog eens het resultaat in het oog houdt. Kansloze missie in deze tijd, dacht ik. Tot ik jullie advertentie zag. Niet alleen een bureau waar ik me thuis zou kunnen voelen, maar ook nog eens klanten waar ik wat mee kan!

Waarom ik dan zo lang gewacht heb met mailen? Omdat ik, hoe leuk ik [bureaunaam] ook vind, maar drie dagen in de week bij jullie wil werken. Een dag geef ik les, en die andere dag houd ik graag vrij voor als in januari ons kindje komt. Het goede nieuws dan: ik ben de eerste drie maanden gratis! En ik ben natuurlijk een erg goede (en snelle) copywriter.

Bewijs daarvan vind je op faillietbureau.nl, vrijwel alles daar is van mijn hand. Ik sluit ook mijn CV bij. Wat ik verder zoal gemaakt heb, kom ik graag een keer bij jullie in de bossen laten zien. Dan kan ik meteen uitleggen hoe die gratis proefperiode werkt.

Met vriendelijke groet,

Banzi

-----------------------------------------------------------

en toen mailde hij dit terug:

-----------------------------------------------------------

Beste Banzi,

Dankjewel voor je geniale reactie. Ik vind hem erg leuk. Het aanbod de eerste drie maanden gratis spreekt aan. Maar om die crisis nou zo letterlijk te nemen... Koppie kwijt vond ik ook geweldig. Alsof je het er om gedaan had. (* dat plaatje bleef niet plakken in de mail, dus moest ik nog een keer als attachment sturen) K zie echter twee praktische bezwaren voor een nadere kennismaking: we zoeken echt iemand fulltime en Rotterdam - [uithoek] wens je je ergste vijand nog niet toe. Dus: kom lekker in de bossen wonen, dan bedenken we wat.

We gaan je dus niet uitnodigen. Hoe jammer ik dat ook vind. Voor wat het waard is: dit is de eerste reactie die ik zelf schrijf, op de tientallen reacties die binnenkomen. Die heb je binnen!

Een heel mooi weekend en graag tot ziens!

Met vriendelijke groet,
P.

-----------------------------------------------------------

leuk toch? was helemaal blij, heb hem gelijk teruggemaild en er een nuttig freelancecontact uitgesleept. en zijn mail naar mijn contactpersoon bij UWV gestuurd, kan die ook eens trots zijn op een van zijn klantjes.

verder natuurlijk niet al te veel uitgevoerd, al ben ik er de week erna wel in geslaagd om binnen 4 uur een ander bureau te bellen voor een kennismaking in het kader van freelancewerk. gaat steeds beter...

combinatietest

okee, toen ik die folder las over risico's en vruchtwaterpuncties en vlokkentesten en downsyndroom was ik wel even boos op de wereld. wat heb je nou aan kennis als het er toe leidt dat mensen keuzes moeten gaan maken die hun kind in gevaar kunnen brengen. of dat ze gedwongen worden te beslissen of ze het willen houden of niet. afschuwelijk! ik keek er niet echt naar uit om ook zo'n keuze te moeten gaan maken. gelukkig is uit de combinatietest een risico op down gekomen van 1 op 2600-en-een-beetje, waar het op mijn leeftijd 1 op 127 (veel!!!!) was. van dat dilemma blijven we dus verschoond. thank god.

ik had er eigenlijk wel vertrouwen in. heb ook genoten van de echo, terwijl M. bijna ging janken. eerst van spanning, toen van ontroering en daarna nog bijna van opluchting. stresskip eh, -haan.

rust

ik wilde dat ik eens een dag niks te doen had. elke dag of iets met school, de belasting, het uwv, zwangerschapsregel of netwerk-afspraak of iemand van de marktplaats, blablablablabla, het gaat maar door. ik ben werkloos mensen, kan iemand daar eens een keer rekening mee houden? ikzelf bijvoorbeeld?

help, een vacature!

en dan staat er dus in het vakblad ineens een vacature voor een copywriter. bij zeist, dus qua afstand nog enigszins behapbaar. tot overmaat van ramp voldoe ik ook nog eens helemaal aan het profiel. vind het zelfs een okay bureau. dus nu moet ik solliciteren. of toegeven dat ik voorlopig helemaal niet bij een bureau wil werken, maar gewoon thuis mijn dingetjes wil doen. of in elk geval in rotterdam.

plop!

en ineens heb ik een buikje. sinds eergisteren om precies te zijn. echt gek. vriendin S. zat er als eerste aan. leuk, maar ik kan me voorstellen dat je dat niet van iedereen trekt. op zoek naar een 'no touching' buikband dus.

oh, en nog een plop: ik ben over het dooie punt heen. werd uitgenodigd (spontaan) om ergens te komen praten als freelancer, dus ik moest als de sodemietert mijn map afmaken. gisteren dus de hele dag druk mee geweest, droomde vannacht zelfs dat ik me nog tijdens de presentatie stond aan te kleden omdat het zo op het laatste nippertje was. was uiteindelijk niet waar, ik was op tijd, voorbereid en met alle knoopjes dicht. en ze vonden het leuk, dus ik heb er binnenkort een klantje bij. blij mee.

verder belden ze van het uwv dat mijn uitkering er nu echt aankomt (mocht ook wel na 2 maanden van 35 euro te hebben geleefd) en dat ik niet 21 maar 31 uur krijg. iets met gemiddeld aantal uren in de laatste 26 weken ofzo, begreep het niet helemaal, maar ben er wel blij mee. lesuren worden dan nog gekort, maar al met al krijg ik dus meer dan ik had gedacht. nu alleen nog mijn digitale map op orde maken en dan kan ik zelfs gaan solliciteren...

dit goeie nieuws betekent ook dat we wel op vakantie kunnen dit jaar. al zal het geen thailand worden, want M.'s zus kwam met een eng verhaal over zandvliegjes en Leichmaniosios. okay, zeldzame ziekte maar wel een die je je kindje kan kosten, dus beter geen risico. in zo'n toeristenfuik in turkije of griekenland hebben we ook geen zin, dus het wordt waarschijnlijk Ruegen. leuk stukje historie, waar we met Das Diva heen kunnen. maar het kan ook nog Cyprus worden.

10 weken en 2 dagen

volgens het babyboek dat ik van mijn zusje heb geleend zitten er al handjes en voetjes aan en worden geloof ik nu de oogleden gemaakt. zo gek - ik voel niks. alleen moe, maar ik zou ook pfeiffer kunnen hebben. okee, en grotere borsten. en elke dag om zes uur een hongerklap. maar dat is dan ook eigenlijk alles. fysiek dan. qua emotie voel ik natuurlijk een heleboel, al wil ik er soms nog niet al te veel bij stilstaan. ik ben natuurlijk blij, maar ook in paniek. kan ik dit wel, kunnen wij dit wel? en al mijn normale overlevingsmechanismen zijn door mijn ontslag om zeep geholpen - ik kan helemaal niks plannen, regelen, voorbereiden. maar dat wil ik wel! dus maalt het in mijn hoofd.

verhuizen? geen optie, want we krijgen niet genoeg hypotheek op basis van 1 dag in de week lesgeven, een mini-bedrijfje en een uitkering. maar hier boven blijven wonen is ook niet ideaal. en wil ik dan uberhaupt wel in rotterdam blijven? niet dichter naar de familie toe? en wiens familie dan? het westland of het zuiden? dus solliciteren is ook lastig - waar ga ik zoeken? en in welke branche? blijft het de reclame of moet ik niet iets heel anders gaan doen? of doe ik alleen maar moeilijk omdat ik het eng vind om met mijn map langs te gaan? opvang regelen heeft ook iets volkomen zinloos op deze manier, dus dat stel ik ook nog maar even uit. en alles onduidelijk en/of op de lange baan, daar wordt Banzi niet gelukkig van.

morgen moet ik naar de verloskundige. misschien moet ik ook maar meteen een afspraak maken bij het riagg.

toegevoegd: ik zie trouwens net dat ik drie weken geleden ongeveer hetzelfde verhaal heb opgeschreven. schiet lekker op met mij.

1,1 mm en alles goed

jaaaa, die echo gisteren... vreemd genoeg was ik de avond ervoor helemaal niet gestresst ofzo. te moe voor, misschien. M. wel, die was zelfs misselijk. toen ik zei dat dat waarschijnlijk was omdat hij schijnzwanger was, moest 'ie niet eens lachen.

maar goed, we weten het nu: het wordt er eentje. hartje gezien, navelstreng, opgemeten... ze waren erg tevreden in het ziekenhuis. wij waren vooral in de war. ik kan nog niet helemaal bevatten dat dit in mijn buik gebeurt. het voelde meer alsof ik een documentaire op televisie lag te kijken, maar dan met mijn benen wijd en een arts ertussen.



en ik begin me langzaam te realiseren dat ik een heleboel dingen moet gaan regelen. ze vroegen zelfs al of ik thuis wilde bevallen of in het ziekenhuis. astemblieft zeg, tot eergisteren dacht ik dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had met ongetwijfeld naar en bloederig einde. en nu moet ik ineens weten waar ik wil gaan bevallen? al was het op straat! ik ben allang blij.

maar goed, er zijn wel een aantal zaken die iets meer haast hebben. opvang bijvoorbeeld, hoorde ik net. maar hoe plan ik dat? (controlfreak, remember) ik heb geen baan, ik weet niet of ik over 9 maanden een baan heb en wat voor baan en waar en voor hoeveel uur. dat hele verhuizen richting Amsterdam zit er ook niet in, want geen baan = geen hypotheek. dus eerst een baan, okee. maar wat? wil ik door in de reclame of ben ik klaar met dat hectische leven? en wat dan? saucijzenbroodjes verkopen in de ziekenhuiswinkel? of toch iets met een wat fatsoenlijker salaris? freelancen? ik weet het even niet.

en dan moeten we ook nog nadenken over tests. willen we weten of ons kindje down heeft en willen we het risico op een miskraam nemen om dat uit te vinden? dat kun je mensen toch eigelijk niet laten beslissen? ja, als je in god gelooft is het makkelijk, maar dat is met tot op heden nog niet gelukt.

nou ja, samengevat: volkomen in de war, maar heel gelukkig.

dwaalgedachten

elk steekje in mijn buik (en dat zijn er toch wel redelijk wat op een dag, dankzij dat gepeur in mijn eierstokken) is een angstscheut. in elk blad dat ik beetpak staat een artikel over buitenbaarmoederlijke zwangerschappen en de ellende die daar van komt. en toen ik ter geruststelling ging opzoeken dat de kans op buitenbaarmoederlijke zwangerschap bij ivf heel klein is (want - mijn theorie - de eitjes komen dan van de andere kant, dus hoezo zouden ze in de eileider gaan zitten?), bleek dat helemaal niet waar te zijn. het risico is juist groter! probeer je dan nog maar eens te concentreren op het redigeren van die saaie website.

oogkleppen

in theorie zou ik natuurlijk over allerlei dingen kunnen schrijven, maar in praktijk werkt dat zo even niet. zit alleen maar met die zwangerschap in mijn hoofd, waar ik nog niks nieuws over kan zeggen. behalve dan dat de mevrouw van moeders voor moeders is langsgeweest en ik nu dus in een beker pies. maar of je dat nou echt wilde weten?

remdrukverdeler enzo

zondag weer naar het ziekenhuis, voor controle op evt. overstimulatie. maakte me niet zo'n zorgen, want mijn buikpijn was zo goed als weg. op de echo ook niks aan de hand, het stipje was iets groter dan de keer ervoor. leuk!
alleen hcg was heel hoog, waardoor ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap toch niet uit konden sluiten. heb besloten dat ik dat wel uitsluit. het zijn er gewoon twee, daar komt het door. en zo lang ik geen buikpijn heb, houd ik dat idee gewoon vast. 18 mei is de echo, dan weten we het zeker.

en die remdrukverdeler, die zit in de auto en hij lekt. waardoor de apk nog niet rond is en ik nu dus weer zonder auto in rotterdam zit.

zwanger!

toch vanmorgen pas getest. had namelijk gisteren een paar afspraken waarbij ik echt niet kon gaan zitten huilen als het niet gelukt was. maar het is dus wel gelukt!

wel even naar het ziekenhuis geweest ivm aanhoudende buikpijn. lijkt erop dat het geen overstimulatie en geen cyste is. blije darmen misschien? zondag nog een keer voor controle, dan kunnen ze misschien ook zien of het er een of twee zijn en kijken ze ook of ze op de goede plek zitten. soms heeft in de medische molen zitten ook zijn voordelen.

maar goed, even in chronologische volgorde: vanmorgen om half negen kon ik het echt niet meer ophouden, dus M. wakkergemaakt en verteld dat ik ging testen. ging gelukkig beter dan in mijn droom, toen bestond de test uit 15 onderdelen die ik eerst nog in elkaar moest zetten, voordat ik eroverheen kon plassen.

maar goed, plassen dus, 1 minuut wachten. dat moest ook niet in de badkamer, ik wilde het echt niet zien gebeuren (of vooral niet niet zien gebeuren). na een minuut van een uur de badkamer weer ingeslopen...

en wat doe je dan? ik had gedacht dat ik zou gaan gillen of huilen of allebei, maar we waren er eigenlijk allebei wel rustig onder. of eigenlijk meer stomverbaasd. en als je kin op je knieen hangt, kun je nou eenmaal niet echt zingen.

...

zwangerschapstest gekocht.
morgen d-day.
geen bloed, wel twijfels.

lichtpuntje

ik heb buikpijn...
probeer er niet aan te denken, heel erg niet aan te denken. lukt natuurlijk niet. zou wel even willen verdwijnen, zeg een dag of drie tot dat de spanning en het verdriet over zijn. maar gelukkig is daar nog onze Biek, zes kilo klef, valt er toch nog wat te lachen. en te aaien.

boze brief@volkskrant

From: Banzi [hormoonslachtoffer@yahoo.com]
To: ombudsman@volkskrant.nl
Sent: Saturday, April 25, 2009 5:40:30 PM
Subject: goedkope kop vk 25/4

L.S.,

Het zijn spannende tijden. We leven tussen hoop en vrees, en dat na een periode vol (behoorlijk belastende) behandelingen. Maar misschien heeft onze IVF-poging deze keer het gewenste resultaat. Nog een paar dagen wachten, dan weten we of ik zwanger ben. Terug kunnen we in elk geval niet meer, en daardoor kwam de kop 'Meer risico op afwijking bij ivf-kind' op de voorpagina van De Volkskrant van zaterdag 25 april misschien nog wel harder aan.

In de boekhandel de eerste regels van het artikel gescand. Een 50% hoger risico op aangeboren afwijkingen! Die anderhalve week stress mijden was in een klap tenietgedaan. Krant gekocht, en met de tranen hoog naar huis om het hele artikel te lezen. Amerikaans en Zweeds onderzoek, dat klinkt nieuw, voorlichtingsmateriaal wordt aangepast,
dit is ernstig.

Ik huil, maak me zorgen om een kind waarvan ik niet eens weet of ik het wel krijg. Pas in de een na laatste kolom worden de cijfers in perspectief geplaatst: geen 3 maar 4,5% kans op een afwijking. Dat is inderdaad 50% hoger, maar klinkt toch net even iets minder heftig dan het begin van het artikel. Bovendien komen deze cijfers me erg bekend voor.

En inderdaad - de heer Kremer zegt het al in het uitgebreide artikel in het Kennis-katern, een pagina of 30 verderop - heeft onze gyneacoloog ons vorig jaar bij de intake al op de hoogte gesteld van dit verhoogde risico. Het staat zelfs in de speciale IVF-folder die we van het ziekenhuis hebben meegekregen. Alleen de NVOG gaat haar folder nog aanpassen, en dat is dan ook het enige nieuws in dit artikel.

Uw krant brengt dus oud nieuws, non-nieuws haast, op basis van een twee jaar oude studie. Niet kies. Maar de manier waarop u dat doet, met name in het voorpagina-artikel, vind ik nog vele malen erger. Met dit goedkope effectbejag jaagt u mij (en waarschijnlijk vele andere IVF-ouders) nodeloos de stuipen op het lijf. Alsof we daaraan nog niet genoeg polonaise hebben gehad.

Met vriendelijke groet,

Banzi


P.S. Bij plaatsing graag mijn naam niet vermelden. Eventueel goed nieuws vertellen we graag zelf aan opa en oma en slecht nieuws houden we liever voor onszelf.

nog drie dagen...

misschien zit ik het op te houden, maar voorlopig nog geen bloed te zien.
het zou toch niet............... whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

druk

nog steeds in blijde afwachting. soms een steekje, doe net of ik gek ben en dat dat van alles kan betekenen. dat is natuurlijk ook zo. spreek ze uiteraard wel driemaal daags bemoedigend toe.

ondertussen bezig met de aanschaf van een nieuwe wagen. geen auto, maar een wagen, want een echte zigeunersloep genaamd opel commodore. voor de liefhebbers: berlina 2.5s, 6-cilinder automaat uit 79, 85000 km en op de originele bandjes. leuk man! het is een belgische auto (daarom zit het stuur ook achterin, hahahahaaaaaaaa, ja, er zit een tineke schouten in ons allemaal. brrr.) dus heb ik vandaag de halve dag bij de RDW in den bosch gezeten om hem officieel in te voeren.

als ik simon carmiggelt was, had ik daar een paar fantastische stukjes over kunnen schrijven. misschien probeer ik het nog wel eens. rare mannetjes op klompen, de een met een duitse citroen c4 met schade, 'de's lekker goejekoap mee de BPM.' de ander met een frans eendje uit 1965, hijzelf bijna twee keer zo oud als dat autootje. hij liep gelukkig beter, want hij moest 'm de keuringshal in duwen. het eendje wilde even niet. en dan natuurlijk de standaard autoverkopers die hun handeltje komen aanmelden. haartjes & praatjes glad, jasje dat haast net zo glimt als hun schoenen. plus een meisje van een jaar of 2, waarmee ik heel gezellig de kampioen heb zitten lezen. kortom, ik heb me weer prima vermaakt. en dan mocht ik daarna nog terug naar het zootje ongeregeld waarvan we dat ding hebben gekocht.

pa doet in vuurwerk en bedrukte t-shirts en alles wat hem verder voor de voeten komt. zoon bennie vist op karpers vanonder de Vieste Pet van Europa. doet ze ook niet onverdienstelijk na, trouwens. de moeder is het keiharde kamptype, met dito haar. buitengewoon vreemde coupe ook, het heeft wat weg van een (lelijk) gebeeldhouwde fontein. maar dan met een matje eronder. moet je gezien hebben om te kunnen begrijpen, ben ik bang. ik maak er wel eens een tekening van. de dochter, tenslotte, is getrouwd met een bekende brabantse volkszanger en woont naast de vuurwerkhandel in een huis dat verdacht veel lijkt op een woonwagen, ware het niet dat het zit vastgebouwd aan de scharrelgarage die ook op het terrein zit. voeg dan nog wat sloten koffie en oude mannetjes die met zwakzinnige zoons uit aftandse golfjes komen rollen toe en je snapt waarom ik het daar zo geweldig vind.

maar goed, dit is dus onze nieuwe auto. iemand een idee voor een naam?

twee

punctie ging goed, extra verdoving gekregen, dus het deed niet al te veel pijn. terugplaatsing ging eigenlijk ook goed, al waren er van de zes die ze had weggehaald maar vier goed, en daarvan maar weer twee bevrucht. die zijn nu allebei binnen.

althans, dat hoop ik, want ze konden mijn baarmoeder niet vinden (???) op de echo. niet dat ik een hypochonder ben (heus niet), maar ik dacht dus gelijk dat ze die er tijdens de punctie per ongeluk hadden uitgehaald.

en daarna dacht ik dat de eitjes nu waarschijnlijk ergens in mijn blaas of achter de g-spot zweefden. dus toch maar even nagevraagd, maar volgens de dokter konden ze mijn baarmoeder ook heel goed binnenkomen zonder echo. dat neem ik dan maar aan.

voel me verder goed, veel vertrouwen, hoop stiekum op een tweeling.

zes, elf en veertien

het waren er zes. eitjes dus. of eigenlijk drie die op schema lagen, en drie die iets achterliepen. was niet mijn vaste gynaecoloog (fijn, vreemde vent tussen je benen op je verjaardag), dus hij ging uit van drie. moest nog vier dagen doorspuiten, tot gisteren. en wat ik al hoopte is gelukkig gebeurd - die achterlopers zijn goed meegegroeid. ik ben gewoon een trage starter, blijkbaar. en die vrije dag die ik maandag heb genomen, heeft misschien ook geholpen.

morgen is de punctie. ben eerlijk gezegd nog te sloom om er tegen op te zien, maar dat zal vannacht wel komen. als het met punctie en bevruchting (en de gammele sigarettenaansteker in pa's auto waarop de koelbox moet worden aangesloten voor transport) allemaal goed gaat, is dinsdag de terugplaatsing. met koninginnedag weten we dan meer.

terwijl ik dit schrijf zie ik de overbuurvrouw haar dochtertje filmen die met haar speelgoedgietertje de tulpen watergeeft. ik zie het mezelf later ook wel doen. maar ook weer niet. en welke van de twee is dan mijn intuitie, en welke de angst voor de toekomst? en doet dat er eigenlijk wel toe?

mijn verjaardag was trouwens raar. de randvoorwaarden waren er hoor, ballonnen, taart, mooi weer en alles. maar ma had duidelijk geen inspiratie, getuige de 20 euro onder het speelgoedautootje en het kweek-je-eigen-sinaasappelboompje-setje van de knakenshop. ik was teleurgesteld in het aantal eitjes, had buikpijn en een lichte help, ik word ouder-aanval. heb mijn best gedaan (en mijn zusje helemaal!), maar het werd het niet helemaal. al zie je dat aan de foto's niet af.

hoera?

morgen ben ik jarig. 38. griezelig dicht richting leeftijd dat kinderen niet echt meer een optie zijn. om dat te vieren heb ik morgen een echo, kijken of er genoeg eicellen zijn gerijpt. ik vraag het me af, eerlijk gezegd. heb er gewoon geen tijd voor gehad, voor mijn gevoel. maar misschien is dat ook wel weer goed. of niet. of wel. of niet. of wel. morgen dus.

besluit (denk ik)

in verband met de nieuwe ivf-poging en ook omdat ik even wil bijkomen van al die curator-shit en omdat ik zin heb om even te lummelen, ga ik pas na koninginnedag solliciteren.

ik ga ook proberen me er niet schuldig over te voelen. en me vooral niet afvragen of ik hierdoor die ene gouden kans niet mis. maar ik weet niet of dat lukt.

dingen die je beter kunt laten met een burnout #8

ik weet niet of ik technisch gezien nog een burnout heb. misschien ben ik zelfs niet eens meer aan het revalideren. ik weet wel dat ik echt helemaal geen zin heb om te gaan solliciteren. leuren om afspraken, bleh. heb zelfs geen zin om mijn map bij te werken. moet wel, want in de reclame ga je natuurlijk niet met een gewoon cv op pad, je moet je beste werk laten zien. waarvan de helft nog aan de muur hing op de zaak. chef gaten-met-gaten-vuller V. heeft ze eraf gehaald, als het goed is.

ben benieuwd wanneer (of) ik ze ooit krijg. trouwens ook wanneer ik die declaratie krijg die nog in het postvakje van de administratie lag en die ik nu bij UWV mag indienen. de andere openstaande (slechts 500 euri) ligt bij de curator. over een jaar krijg ik daar misschien iets van terug. maar misschien ook niet. want ja, het salaris van de curator moet er eerst af, zoals hij me zo fijntjes mailde. als curator kom je volgens mij niet in de hemel.

maar goed, daar had ik het niet over. solliciteren, je kwetsbaar opstellen, jezelf verkopen, en daar geen zin in hebben, daar ging dit over. zit me zelfs af te vragen of ik uberhaupt wel in dit vak wil blijven. ik bedoel, ik vind schrijven leuk, ik vind concepten bedenken leuk, maar ik ben ook erg moe de druk en van alle moeite die het kost om een idee overeind te houden.

het duurt me te lang, ik moet teveel discussieren, mensen proberen te overtuigen van iets dat ik vind dat ze allang zelf hadden moeten zien. daar word ik niet vrolijk van en ook niet leuker. maar ja, wat dan he. en misschien denk ik dit alleen maar omdat ik niet wil gaan solliciteren bij mensen waar ik ontzag voor heb. wie is toch die vrouw die in mijn hoofd woont?

moeders

gisteren begrafenis van 'het lieve moesje' van vriendin (en bloglezeres) M.
wat een mooie, positieve dienst over de liefde. en och jee, wat een verdriet vanuit die liefde. het was zo mooi, zo goed en nu is het voorbij, zulk verdriet. je kon het haast aanraken.
het deed me denken aan de begrafenis van oma. dat verdriet dan, want de dienst voor haar was een gereformeerd drama van de ergste soort. ik denk dat ze dit wel mooi zou hebben gevonden. heb haar daar in die kerk dan ook heel erg zitten missen. en realiseerde me tegelijkertijd dat ik het overlijden van mijn moeder waarschijnlijk nooit zo erg zal vinden als dat van mijn oma, of M. dat van haar moeder. gewoon omdat mijn moeder geen aardig mens is. teveel met haar eigen onzekerheid bezig, denk ik. bijhouden of ze wel genoeg krijgt. en genoeg doet, daar moet ik ook eerlijk in zijn, ze doet ook veel. maar ik houd toch vaak het gevoel dat dat is omdat het moet. en ik ben heel erg bang dat ik hetzelfde word. ben.

tekstschrijvers weinig gezocht, maar hard nodig

gezien op werk.nl, mijn nieuwe favo site...

Het werk

Werkzaamheden bestaat uit: flyere, mond op mond reclame, deur aan deur verkoop, klanten aan spreken in centrums, en bedrijven benaderen. tevens zijn we op zoek naar teamleiders.

Mond op mond reclame? Ik dacht dat dat tegelijk met snuivende en zuipende reclamediva's was uitgestorven. Hoewel ik het voor TicTac dan wel weer een buitengewoon strakke promotieactie zou vinden.

snap jij dat nou?

En dan krijg ik dit terug. Na een heel lauw telefoontje. Waarin ik heel slecht uit mijn woorden kwam, de helft niet gezegd heb. Maar dat is misschien ook maar goed.

Ha Banzi,

Jammer, ik had veel vertrouwen in onze samenwerking. Ik wens je veel succes en ik hoop dat we op zzp-basis met elkaar kunnen blijven werken. Factureren per week op nacalculatiebasis is goed, maar geef tussentijds snel aan wanneer en hoe een project meer uren kost dan wij beiden verwachtten, omdat ik mijn begroting niet op ‘uurtje factuurtje’ had gebaseerd maar als bureau-totaalproject. Reiskosten worden door de belastingdienst gemaximeerd op 0,19 per km, alles daarboven moet je als inkomen opgeven. (Ik doe niet moeilijk over die 0,06 verschil maar het risico ligt bij jou.)

Leuk om je morgen weer te zien.

Groeten

V.

Dat toontje! Dat sneue adviesje over die reiskosten, alsof ik niet al lang heb uitgezocht wat ik daarvoor kan rekenen. Ohohoh zeg, dat is toch wel een enorm risico dat ik neem, door 6 cent de kilometer bij mijn inkomsten te tellen. Alsof ik zelf mijn inkomstenaangifte niet kan doen. Kan ik heus wel. Ik heb er alleen geen zin in ;)

En dan hoor ik ook nog dat een ander bureau zich er tussen heeft gewrikt en ook aan het bieden is. De creatief directeur belde me om te vragen of ik, in geval dat lukt, interesse heb om bij hen aan de slag te gaan. En natuurlijk om mij info over het bod van V. te ontfutselen. Maar daar ga ik niet aan beginnen, zit ik er weer midden in. Die jongen wist me trouwens wel te vertellen dat V. met zijn huis garant staat voor 150.000 banklening. Hij heeft echt geen cent te makken dus. En maar spenden.

klaar mee

het was even stil. wintersport (heerlijk) en toestanden met curator, uwv, V. (hel) kwamen de berichtgeving niet ten goede, zeg maar.

had bij de curator een bod gedaan op de goodwill en lopende projecten, dat was al een avontuur op zich. ga nu echt op debating/onderhandelingscursus! zelden zo gepiepeld als door die vent. gelukkig Pa Banzi op de achtergrond, met wijze raad en geruststellend gebrom.

ik mocht niet meer bieden dan 5 mille, had ik natuurlijk per ongeluk toch gedaan, nog net weer teruggedraaid per mail, chaos compleet. waarop de curator V. gaat zitten bespelen en wat doet die slappe lul vervolgens? die biedt 15 duizend. op afbetaling! en de curator accepteert dat.

maar ik niet. ik ga niet weer toekijken hoe het ene gat met het andere gevuld wordt, zonder dat ik daar zeggenschap over heb. en zonder dat V. zijn fouten inziet. volgens hem komt het nog steeds allemaal doordat ik ziek ben geweest en niet meer met I. wilde werken. en helemaal niet door het feit dat hij maar geld bleef uitgeven wat nog niet verdiend was. of doordat we niet verzekerd waren tegen arbeidsongeschiktheid. of doordat hij overal gouden kansen zag, die uiteindelijk altijd van blik bleken.

nou ja, mijn mening mag duidelijk zijn. en die heb ik hem gemaild. met met veel moeite. want iets vinden is 1 ding, iets zeggen is echt iets heel anders. voor mij althans. maar het is gelukt, geloof ik. lees maar: (en lach maar, om dat sadomasochistische mokkel dat binnenkort weer voor minimaal 1600 euro het schip in gaat. ik weet dat hij me niet gaat betalen, maar ik vind toch dat ik dit moet doen. als iemand me kan uitleggen waarom, heel graag.)

Hoi V.,

Voor ik je straks spreek, even mijn visie op onze samenwerking. Je hebt me overboden, dat betekent dat ik geen partij meer ben in de doorstart. Dat wil ik ook niet meer zijn op deze manier. Ik ben het niet eens met de gang van zaken, heb er geen vertrouwen in en ook geen zin. Ik ga dus een uitkering aanvragen en elders solliciteren. Wel blijf ik deels als ZZP'er werken, en op die manier wil ik je ook helpen bij het afhandelen van de lopende projecten.

Voor Klant X heb ik nog 20 uur nodig, inclusief 1 kleine correctieronde. Elke vrijdag stuur ik je een factuur van de gemaakte uren van die week. Het uurtarief dat ik je zal berekenen is 80 euro ex BTW. Bij betaling binnen twee weken krijg je 10% korting op het uurtarief, dat wordt dan dus 72 euro. Voor Klant Y kan ik de uren nog niet inschatten. Wat mij betreft doen we die ook per week op nacalculatie. Reiskosten bereken ik ook door, namelijk 0,25 ct/km, reisuren dan weer niet.

Als ik niks van je hoor ga ik vanmiddag maximaal 4 uur met Klant X aan de slag. Wel wil ik graag weten of je me morgen nog bij J. verwacht.

Groeten,

Banzi

failliet

de tent is failliet.
ben aan het nadenken over een doorstart met V., drukdrukdruk.
ben ook aan het nadenken of ik dit eigenlijk wel wil. de curator wil de hoofdprijs (= meer dan ik zo heb liggen), V. heeft geen geld, maar loopt wel alweer met allerlei rooskleurige excelsheets te strooien. en dan zeggen dat ik het niet begrijp. 'nee, het gaat niet om wat je op een project verdient, het gaat om het bruto bureauinkomen... '
ja, en de salarissen dan? en de huur? en wtf nog meer? dankzij meneer de wonderboekhouder staat de tent voor 3 ton in het rood. moet ik daar mee in zee? dilemma's, dilemma's.

p.s. als iemand nog een halve ton heeft liggen...

op schema

ben ik normaal zo ongeveer altijd met alles te laat, gister ben ik toch maar mooi ongesteld geworden. precies op tijd. fijn om te weten dat alles het nog doet, ook zonder hormonen. die kan ik sowieso missen als kiespijn, ik word (werd? het gaat in elk geval iets beter) gek van mezelf. M. ook, maar die kan tenminste nog weglopen. ik zit de hele dag met mezelf opgescheept. dat klinkt een beetje schizofreen en zo voelt het eigenlijk ook. ik hoor mezelf soms dingen zeggen, merk dat ik op een manier reageer die helemaal nieuw is. alsof ik iemand anders ben, maar de oude ik bestaat ook nog steeds, ergens in mijn lichaam en slaat alles met verbazing (en irritatie) gade. koekoek!

violator3/flickr.com

keertje wat te lachen hier

kan niet

ik kan het niet meer. ik kan niet meer.

werk dat vroeger leuk was, is één grote worsteling. met vandaag (en vaker), matig resultaat.

briefje en foldertje schrijven, vroeger een paar uur, nu een drama in vijftien bedrijven.

praten met M. is ineens ook waanzinnig ingewikkeld. afstemmen wat we met eten doen lijkt wel een EU debat. totaal langs elkaar heen, irritaties en het leidt nergens toe.

weekend plannen? kansloze missie. ik krijg meer grip op de relativiteitstheorie dan op mijn zondag.

zelfs slapen is zo langzamerhand een opgave.

horde

gisteren de hele dag les gegeven. viel inderdaad mee, ze zijn leuk en enthousiast en slim. en jong! ik krijg er haast heimwee van. nou ja, haast... ik krijg er gewoon heimwee van. zo lekker fris en onbevangen en fanatiek, dat was ik vroeger ook. ga toch eens nadenken hoe ik dat weer terug kan krijgen. en als de sodemieter die andere lessen voorbereiden, want ik kom hier duidelijk niet weg met een lulverhaal.

overdenking

bedenken dat ik iets niet kan, daar ben ik dus echt heel goed in.

ups en downs

maandag en dinsdag vrij weinig aan de hand.
woensdag dramatisch improductieve dag. zou al mijn lessen gaan voorbereiden, maar heb er maar 1 echt afgekregen. ben er wel in geslaagd een zak drop, een homp kaas en een enorme hoeveelheid chocola naar binnen te hakken. oh, en 5 sigaretten en een paar glazen wijn. baalde zo vreselijk van mezelf. huilen, huilen.
donderdag B.-dag gemaakt. althans, dat was het plan. het werd meer een jankdag. uitgeslapen, naar de acupuncturist. niet dat dat nog helpt natuurlijk. daar huilen, vooral omdat ik me realiseerde dat ik zo ongelofelijk KWAAD ben. MAG ER NU GODVERDEGODVER EINDELIJK EENS EEN KEER IETS MAKKELIJK GAAN IN MIJN LEVEN??????
ik vind het zo vreselijk oneerlijk en er is per saldo misschien niet zo veel gebeurd, maar voor mij wel. in de auto terug heel hard huilen. stuk gaan lopen om confrontatie met de werkster te vermijden. nog meer huilen. 's avonds wel een stuk opgeknapt, met M. gepraat, gezwommen ook. het is natuurlijk niet zo raar dat dat rotgevoel niet na twee dagen weg is. zeker niet met die hormonen nog in mijn lijf.
maar ik blijf het moeilijk vinden de lat lager te leggen.

ook toepasselijk

van M. kreeg ik dit toepasselijke liedje toegemaild.
extra leuk omdat we tijdens onze eerste grote reis in china in een Kenny Rogers restaurant hebben gegeten. de plastic beker die we daar gepikt hebben, heb ik nog jaren nadat hij gebarsten was bewaard.

(serie scheldwoorden)

vrijdag meer en meer bloed. durfde haast niet meer naar de wc. veel pijn ook, misselijk, licht in mijn hoofd. ziekenhuis gebeld - het kon ook van een zwangerschap komen. ja, of dat er iets finaal was afgescheurd natuurlijk, want toen met die cyste was ik ook misselijk en dat kwam daarvan. bedankt telefoniksnut. ze zei wel dat ik zaterdagochtend best kon testen. niet dat ik daar nog enige hoop op had. vreselijk zitten huilen op de bank. pijn, bang, ellendig, verdrietig, teleurgesteld. maar moest tegelijkertijd ook heel erg lachen om M., jammer alleen dat ik niet kon stoppen met huilen. moet er raar hebben uitgezien. was op een vreemde manier ook erg fijn.

zaterdagochtend toch getest. negatief natuurlijk. nog meer huilen. in bed dit keer, met de dekens over mijn hoofd. wilde dat ik daar de rest van de week kon blijven liggen. of in elk geval tot ik niet meer op min of meer willekeurige momenten in tranen uitbarst. zit er niet in. morgenochtend meeting met mogelijke investeerders in de zaak. maar misschien is huilen dan juist wel goed voor een paar mille extra. god weet dat we het nodig hebben, nu we die pitch verloren hebben.

zaterdag en vandaag besteed aan het afbellen van de mensen die van de poging wisten. ellendig. veel schoongemaakt natuurlijk. soep gekookt. nog meer soep gekookt. daarna keuken weer schoongemaakt. domme video. vond nog 1 oxazepam in het medicijnkastje. bedankt god, kan ik in elk geval rustig slapen. alleen jammer dat ik telkens weer wakker word in mijn eigen leven. in mijn eigen lot, om met spinvis te spreken.

bloed

ja, het hoeft niks ernstigs te betekenen, maar buikpijn + bloed doen mij toch verdacht veel denken aan ongesteld.
het was maar een klein beetje, tot nu toe, daar houd ik me dan maar aan vast. en anders is de kans groot dat ik komend weekend de ene dag stomdronken word en de andere in de sauna zit. wat ik dus eigenlijk helemaal niet wil, ik wil dat het lukt. ik wil niet nog een keer prikken en pijn en de moed erin en een miljoen echo's in dat stomme ziekenhuis en weer weken afwachten. en ik wil ook niet tegen iedereen moeten zeggen dat het niet gelukt is en dan maar weer positief gaan doen over een volgende poging.
mag het alsjeblieft vast volgende week zijn?

zondag t-day

zondagochtend... dan ga ik testen. heb er nu al buikpijn van. of is dat toch omdat ik ongesteld ga worden? even de bovenste knoop open, dat helpt ook. wat een toestanden zeg. je komt haast niet aan je leven toe.

terug op het nest

helemaal leuk weekend gehad in winterberg. of eigenlijk in medebach en willingen, want daar hebben we de meeste tijd doorgebracht. medebach was het vakantiehuis dat eigenlijk een oude school was en in willingen het skigebiedje waar we toch nog verrassend veel tijd hebben doorgebracht.

was ook een leuke groep mensen, iedereen relaxt, geen gezeik of moeilijkdoenerij, lekker hoor. ik kon alleen niks drinken natuurlijk, dat was wel een beetje gek. is wel gelukt, zonder al te veel commentaar. was zelfs wel lekker, geen katers, geen schuldgevoel achteraf.

nu weer aan het werk. vannacht gelijk weer een keer zwetend wakker geworden. had echt geen zin. ook omdat we de pitch waar we inzaten hebben verloren. heel erg zelfs, van de drie bureaus gaan er twee door, maar wij niet. we zaten er behoorlijk naast met onze voorstellen. dat reken ik mezelf wel deels aan, kreeg er niet de vinger achter en was natuurlijk ook nogal met andere dingen bezig. maar ook V. was niet scherp. eerst ziek, toen een vage briefing, halverwege van richting veranderd. en de slechte planning met een miljoen dingen ertussendoor heeft ook niet geholpen.

nou ja, vlek op vlek op vlek dus. vind ik nog dat we best iets goeds hebben gemaakt. maar het was inderdaad nogal veilig. jammer. maar V. zit natuurlijk meteen weer in een existentiële crisis, hele nacht wakker gelegen, ziet er enorm geknakt uit. kortom, ik erger me weer gek.

stond vanmorgen bij het tandenpoetsen al te bedenken dat ik mijn energie eigenlijk niet in zo'n zwart gat wil storten. iedereen is hier zwak, ziek, misselijk, depressief of onderweg, zo ongeveer. en ergens (foutfoutfout!) voel ik me daar toch verantwoordelijk voor. denk ik dat het komt omdat ik mensen niet kan motiveren, omdat ik te negatief over mezelf denk en daardoor zelf ook een energielek ben. maar door dat te denken ga ik natuurlijk niet echt positiever over mezelf denken. waar had ik dat plaatje van dat kringetje ookalweer...

en waar de f*ck maak ik me eigenlijk druk om, de moeder van een vriend van ons is zaterdag overleden. en de moeder van de mevrouw van het vakantiehuis was donderdag gecremeerd. hoe belangrijk is je navel dan nog, als je het daarmee vergelijkt?

zwalkend

het zit helemaal goed... of nee, het wordt toch niks... nee, niet zo negatief denken, het gaat helemaal lukken... maar voel ik nu... oh nee, toch niet... is dat nou een goed teken of een slecht... tsjesis, dat ivf is vermoeiend! en ook nog proberen te werken. het voordeel is wel dat ik weer een hele dag rechtop kan zitten, met mijn broek dicht zowaar. wel rustig aan gedaan deze week, wat in mijn geval betekent werken vanaf de bank en om 9 uur volkomen kapot naar bed. bizar.

gisteren was ik weer bij de acupuncturist, die zegt met naalden de kans op innesteling te vergroten, dus daar ga ik dan onmiddellijk heen. geen idee of het werkt, maar ik kreeg er wel het inzicht dat dit hele gebeuren voor mij - controlfreak die ik ben - een enorme les in loslaten is. om dat te vieren ga ik dit weekend naar winterberg. lekker spelen met de monoski en domme spelletjes doen.

in blijde afwachting

vanmiddag om 13.40 is er een embryo teruggeplaatst. op de echo zie je precies waar ze hem loslaten in de baarmoeder. wat bijzonder om te zien zeg! het begin van een wonder, al moeten we nog even afwachten of dat wonder ook echt gaat gebeuren. de andere 6 moeten ondertussen nog even hun best doen om te kunnen worden ingevroren, maar dat horen we later. voorlopig concentreren we ons op deze ene, die zich nu moet gaan innestelen. over twee weken weten we meer. ondertussen voel ik me net een verrassingsei: geen idee of er wat leuks uitkomt, maar wel vol hoop.

eerste horde genomen

spannende dag gisteren. volkomen afmattende dag dinsdag, het is best lastig om de hele dag naar je werk te gaan als je eigenlijk niet fatsoenlijk rechtop kunt zitten. ik was kapot. wat wel weer het voordeel had dat ik op tijd in bed lag en zowaar in slaap viel. de punctie zelf was niet echt lollig, maar ook niet al te kut (...). links was redelijk goed te doen, na die verdoving. en die voelde dan weer behoorlijk hetzelfde als bij de tandarts, alleen verder weg. maar rechts deed flink zeer. gelukkig waren het er daar maar twee. in totaal waren het er 8, M. heeft ze naar het erasmus gebracht en daar zijn ze dus bevrucht. raar idee, dat er een kilometer verderop 8 dingetjes van ons groeien nu. maar wel leuk.
dat ik er uitzie als een bapao-broodje - wit en opgezet - vind ik dan weer iets minder leuk. en dat het nog steeds af en toe voelt alsof ze met een naald in mijn eierstokken zitten te poken trouwens ook niet. en dan vanmiddag ook nog naar de acupuncturist... je zou denken dat ik een keer klaar was met die naalden.

schot

vanmorgen voor een echo geweest - woensdag is de punctie!
huuuuuuuuu!

niks te melden

zondagmiddag. moe. slecht geslapen om onduidelijke redenen. echt, het is zo'n zoekplaatje af en toe. ben ik gespannen? waarom dan? zit me iets dwars? wat? wat kan ik er aan doen dan? blablabla.

verder voelt het allemaal nogal zinloos vandaag, maar dat zal de zondag wel zijn. ga mijn nieuwe schoenen maar eens aantrekken, daar fleur ik vast van op.

het valt echt mee met mij

en dat nieuws doet mij natuurlijk direct denken aan deze geweldige sketch.
">

valt ook wel weer mee

niet gepost omdat ik tegen de neiging om de vorige post te verwijderen aan het vechten was. dus ik ben niet dood ofzo hoor.

de schaamte voorbij #1

van de week zag ik dat programma van robert ten brink waarbij mensen allerlei genante vragen moeten beantwoorden, en dat dan met een leugendetector wordt gekeken of dat waar is. af en toe is dat heel pijnlijk, omdat bijvoorbeeld familie erbij zit, maar deze keer zag je dat die jongen altijd heel erg eerlijk was geweest naar zijn vrienden en familie. dat alles al besproken was en dat hij zich dus nergens voor zou hoeven generen. ik zou waarschijnlijk bij de eerste vraag al de lul zijn. ik ben niet eerlijk naar mijn familie (lees: moeder), niet altijd naar mijn vrienden en met grote regelmaat ook niet tegen mezelf. kop in 't zand en doormodderen maar. heeft deels met gebrek aan zelfvertrouwen te maken, deels met het feit dat mijn moeder een gigantische plaat voor haar kop heeft. het gaat nu goed hoor, maar over vroeger en de manier waarop ze mij (ons) behandeld heeft, is niet te praten. toen ik drie was heb ik haar een keer afgewezen, blijkbaar, en dus is alles wat daarna gebeurde mijn eigen schuld.

al die keren dat ze gilde dat ik gestoord was, opgenomen moest worden, omdat ik bijvoorbeeld twee paar oorbellen had gekocht in plaats van een. omdat ik een half uur te laat thuis was. of omdat ik niet ging huilen als ze zat te zuigen en te treiteren. die keer dat het verjaarscadeautje dat ik van mijn zakgeld voor haar had gekocht terugvond in de cadeautjeskast, klaar om aan iemand anders te geven. de twee maanden dat ze niet tegen me praatte, omdat ik seks had gehad met mijn vriendje en dat op aanraden van zijn (gereformeerde!) ouders thuis had verteld. daar moest ik mee ophouden, vond ze. dat kon en wilde ik niet beloven en dus werd er gezwegen. net zo lang tot mijn oma ingreep, en dat was dan weer omdat mijn zusje bij haar klaagde dat ze niet kon slapen omdat ik zo lag te huilen. de volgende dag deed ze weer normaal. nooit meer over gesproken.

oh, ook leuk - die keer dat ze als verrassing wilden langskomen voor mijn verjaardag. mijn huisgenote had gezegd dat dat niet kon, omdat zij me al als verrassing meenam naar het theater. daar was ze vervolgens zo boos over dat ze niet eens belde. ik wist van niks, vond het alleen maar heel raar dat ze niet belde. toen ik (volkomen over de zeik) zelf maar belde, kreeg ik de wind van voren. ik ben er heen gegaan, de volgende dag, heb staan gillen, stampvoeten, maar kreeg geen poot aan de grond. ik had maar thuis moeten zijn, ookal wist ik niet dat ze langs zouden komen. dat is geloof ik de enige keer dat ik echt in opstand ben gekomen, echt mijn emoties heb laten zien. hielp geen flikker. misschien dat ik er daarom maar mee op ben gehouden. misschien ook dat ik daarom zo vaak eenzaam ben.

iedereen heeft allemaal maar bakken vrienden en vriendinnen en daar doen ze leuke dingen mee en daar delen ze alles mee enzo. ik geloof niet dat ik iemand heb waar ik dat mee kan. mijn zusje komt nog het dichtste bij. althans, daar ben ik ooit wel eens 's nachts heengereden toen ik enorme shit met M. had. meestal durf ik dat soort dingen niet. wil ik niemand lastigvallen met mijn gezeik. met mijn zwakte. omdat ik toch al het idee heb dat mensen mij niet zo leuk vinden, als ze me langer kennen bedoel ik. en veels te bang dat ik er dan achterkom dat ik helemaal geen vrienden heb. nu denk ik tenminste nog dat ik er drie heb. of nee, laat ik eerlijk zijn, dat beeld ik me graag in. maar hoe kan ik werkelijk vrienden hebben als ik zelf een waardeloze vriendin ben? ik onderhoud contacten slecht, leg de lat belachelijk hoog, ben ongezellig, passief en laat nauwelijks wat van mezelf zien. ik ben een fontein van somberheid en demotivatie. net als mijn moeder.

en ja, daar schaam ik me voor.

titel

misschien moet ik mijn blog maar omdopen tot kutblog. het slaat wel aan geloof ik :)

niet rennen maar fietsen

V. is ziek. ik neem het hem zwaar kwalijk, bizar genoeg. niet zozeer het feit dat hij ziek is, maar dat hij zwak is. de telefoon opneemt met een te zielig stemmetje. laaiend word ik daarom. en daar schaam ik me vervolgens voor. want ik weet dat het onredelijk is. maar ik ben zo vreselijk klaar met slappelingen. of, beter gezegd, ik ben zo vreselijk jaloers op mensen die slap mogen zijn van zichzelf. op mensen die om hulp en medeleven durven te vragen. dat zat er voor mij gister in elk geval niet in. alle nieuw business-shit kwam op mij neer. en het ging best redelijk ook nog.

in elk geval goed genoeg om vandaag een beetje banzi-dag te maken. vanmorgen lekker op de fiets naar het ziekenhuis. genoten van het lekkere weer en doorgedramd dat ik toch deze maand mag gaan prikken, ondanks de perikelen met de monster-eicel. (waarover ik wel wil uitweiden, maar wat ik in verband met sociale hygiëne toch maar niet doe. en voor je het weet biedt er iemand hoger qua pijn/bloed/formaat.) niet gehuild, wel mijn zin gekregen. dus straks gaat de spuit er weer in.

toen naar de kapsalon waar ik altijd mijn wenkbrauwen laat doen. klinkt alsof ik enorme cavia's heb, waar je alleen met de tondeuse nog doorkomt, maar ik bedoel natuurlijk dat ik naar de epileermevrouw in de kelder van de kapsalon ben geweest. geweldig is het daar! turks, hindoestaans, nederlands, limburgs, antilliaans, alles zit daar door elkaar te wachten tot ze eindelijk aan de beurt zijn. het duurde deze keer dik anderhalf uur voordat ik in de stoel mocht. en ik heb me geen moment verveeld. sterker nog, ik heb me super vermaakt met leuke gesprekken met leuke vrouwen. over afvallen natuurlijk, maar ook over de overeenkomsten tussen de islam en het christendom en of tarkan nou een homo is (ja) en of dat dan erg is (nee).

strakgebrauwd weer op de fiets, nog steeds prachtig crispy weer, bespreking over mijn nieuwe bijbaan. ga weer lesgeven, 1 dag in de week voor een semester. zie er erg tegen op, maar kijk er minstens zoveel naar uit. het gesprek was in elk geval inspirerend en lekker chaotisch. en toen weer vrolijk naar huis, voor een gezellig kopje T. met M.

zo heb ik ze graag hoor, de dagen.

de beste wensen (zijn degene die je voor je houdt)

alweer drie dagen in het nieuwe jaar. hoog tijd voor een terugblik. al heb ik daar niet zoveel zin in - 2008 was een kutjaar. kutburnout, kutcollega's, kutbedrijf, kutwintersport, kutzomervakantie, kut alles ertussenin. met tot slot kutivf en kutpijn.

laten we maar hopen dat in 2009 alles anders wordt. maar ja goed, met hopen alleen kom je natuurlijk nergens. dus wat ga ik anders doen? om te beginnen: loslaten wat ik niet kan veranderen, en veranderen wat ik wel kan veranderen. me niet laten weerhouden door angst. en niet te grote doelen stellen...

en binnenkort alle dingen waar ik me voor schaam hier opschrijven. (cliffhanger)