heel erg au

er is net 50 cc vocht uit de monstercel gezogen.
ga nu even op de bank liggen...

au

nog steeds buikpijn. heb het ziekenhuis gebeld, morgen half elf een echo. trutje aan de telefoon: 'het leek de dokter toch wel verstandig, ook omdat er vorige keer een cyste te zien was.' cyste? cyste? daar is tegen mij niks over gezegd. oh, nou, dan had ze het misschien verkeerd gelezen, dat handschrift van die artsen ook... zinloos natuurlijk, want ondertussen had ik alweer wilde fantasieën over exploderende vochtbellen, inwendige bloedingen en permanente onvruchtbaarheid.

het zal wel straf zijn voor wat ik eerder over verpleegkundigen heb geschreven.

maandag

mijn neef wordt vandaag 5.
ik moet het ziekenhuis bellen, want ik heb buikpijn. ben bang dat die enorme eicel van de vorige keer er niet doorkan en nu is begonnen te schimmelen in mijn eierstok. ik heb inderdaad nogal een levendige fantasie ja.

maar ik heb ook een goeie antenne voor stemmingen. gisteren was ik op het feestje van mijn grote neef, M. zou naar de film gaan. dus ik was verbaasd dat hij er was toen ik thuiskwam. vandaar mijn tekst: 'was je niet naar de film?' en dat was meteen tegen het zere been. dat wordt dan niet meteen gezegd, maar daarna is sowieso niks van wat ik zeg of doe nog goed. lekker thuiskomen.

begin ik er over (omdat ik geen zin heb om me te voelen of ik (ongenood) bij mezelf op visite ben), zegt ie dat ik steeds op hem zit te vitten en hem op de huid zit. omdat ik 'zeik' over dat hij niet naar de film was. en dat 'ie gistermorgen aan de manier waarop ik de was neergooide hoorde dat ik er van baalde dat hij niet hielp. dus is 'ie kwaad op me. en word ik zo ongeveer gek, want ik was niet met de was bezig, ik zocht de kleren uit die ik aan zou trekken voor dat feestje.

waar ik - daar had hij dan wel gelijk in - niet superveel zin in had. te veel kinderen voor iemand die zich zorgen maakt over haar eierstokken. en te veel mannen die wel gezellig meegaan voor iemand die het gevoel heeft met een zak aardappelen getrouwd te zijn. en daar ongeveer net zoveel warmte van krijgt.

cabaretfestival (en andere dingen)

alle passie en vuur gesmoord onder een deken van niet durven.
al plankenkoorts terwijl er nog een letter op papier staat.
faalangst voordat er uberhaupt iets te falen valt. vermoeiend!




(ik ben geniaal maar ik durf niet)

lang en leeg

irritant is dat - weken uitgekeken naar vakantie, is het eenmaal zover is er niks aan. ja, bij mijn ouders was het best gezellig. bij mijn schoonzus ook, toen ik eenmaal ophield met proberen twee halve gesprekken te voeren en te volgen. en me neer had gelegd bij het lage conversatiepeil. wat natuurlijk bleef dalen, want iedereen zoop als een vis. ik niet, ik was de bob (lees: het haasje). M. wilde niet blijven slapen en was aan de beurt om te rijden.

maar moest er vandaag wel aan denken dat M. vooral heel veel dingen niet wil. wat hij wel wil blijft altijd vaag. en uit zijn daden blijkt het ook niet, zoveel doet hij namelijk niet. daardoor doe ik ook weinig. ik heb op het moment iemand nodig om me aan op te trekken, die met plannen komt, de kar trekt. M. doet dat niet. ligt er eerder dwars voor, zodat ik ook niet wegkan. al ben ik gistermorgen wel wezen skaten, alleen. ondanks het feit dat ik eigenlijk niet durfde. en daar weer zo kwaad over was dat ik bijna weer terug naar bed ging. maar zulke doorzichtige trucjes, daar trap zelfs ik niet in. mijn god, wat is het vermoeiend om met mij in een hoofd te wonen.

dingen die je goed kunt hebben met een burnout

rennen is leuk, maar scheuren is leuker. vanmorgen met het dak eraf en bruce springsteen keihard aan naar het werk geplankt. en woensdag vrij.
lekkerrrrrrrrr!

pyjamadag

gisteren de hele dag in pyjama rondgehangen. wasje gedraaid, boekje gelezen, aan vloerkleed begonnen... even bijkomen van het geren van vrijdag en zaterdag. maar dan ben ik weer te uitgerust, wil ik vervolgens weer niet naar bed. al kan dat ook komen doordat ik niet zo'n zin had om te gaan werken.

en dat had dan weer te maken met ons kerstetentje vrijdag. heerlijk gegeten hoor, daar niet van. en gelachen met nieuwe art J. en T., het vriendje van een van de accountjes. maar V. hing er weer bij als een natte lap en zijn vriendin zat de hele avond te zeiken over het eten. ja sorry, maar als je en kosher en vegetarisch eet en dan ook nog eens en hoop groenten niet lust, wat doe je dan in een restaurant? blijf dan lekker thuis met een glas water.

maar goed, daar had ik het niet over. ik had het over de slappe stemming die er op de zaak hangt. vanmorgen ook weer, toen ik binnenkwam. mijn god, er leek wel iemand dood. zelfs toen V. op taart trakteerde vanwege zijn verjaardag zat de helft erbij alsof ze elk moment konden gaan zitten janken. komt ook deels door V. zelf, die staat er dan ook zo bij als een geknakte asperge. hij ging op een gegeven moment zelfs een verhaal ophangen over dat zijn zoontje zijn leesboekjes kapot had gescheurd en dat hij (V. dus) daar zo van in mineur was... astemblieft zeg, dan kun je overal wel van in een depressie schieten.

en ik voel me dan nog steeds geroepen om er wat aan te doen, om met energie en grappen te gaan smijten, iedereen* op te peppen. J. doet het gelukkig ook, dus het komt niet allemaal op mij neer. maar doordat hij het doet, zie ik wel beter dat het niet gezond is zo. want zo gauw wij onze hielen lichten, gaat iedereen weer sombertjes voor zich uit zitten klikken. en daar zitten klanten ook niet op te wachten.

* energetische vampiers noemen ze dat ook wel in de zweefsector.

annette heeft gelijk

ik moet ook minder gaan rennen. maar ik vind rennen leuk. ja, niet zoals vanmorgen, toen ik (godzijdank) wakker werd gebeld door S. op een moment dat ik eigenlijk al met gewassen haartjes in de auto had moeten zitten richting belangrijke new business presentatie. maar wel als ik met drie dingen tegelijk bezig kan zijn, ideeën kan bedenken en uitvoeren. dat leidt me af, ik krijg er energie van, het gevoel dat ik besta. en ja, ook nog steeds dat ik er toe doe. al leer ik steeds meer dat ik ook waardevol ben als ik me niet het schompus werk.

daarom heb ik ook met V. afgesproken dat ik het nog een half jaar bij drie dagen in de week Amsterdam houd. en dat dat om 11 uur beginnen er ook lekker inblijft. aangevuld met mijn goede voornemen om nu echt weer mijn agenda zo veel mogelijk leeg te houden op die twee andere dagen, moet 2009 toch een stuk relaxter worden. ik hoop zelfs op tijd om dat woeste vloerkleedplan nou eindelijk eens uit te voeren.

ik leer het nog wel een keer.

dingen die je beter kunt laten met een burnout #7

samen met je (vrij onhandige) man de kerstboom ophangen* aan vissersgaren. want dat is zo mooi onzichtbaar. moet je daar dus eens een knoop in proberen te maken zonder volkomen uit je vel te springen.

maar goed, hij hangt. aan ijzerdraad. zalig kerstfeest.


*

mede namens C.

dingen die je beter kunt laten met een burnout #6

is volgens mij je dagen zo vol plannen als ik de afgelopen tijd heb gedaan.
woensdagochtend werkster helpen met boze brieven schrijven, als een speer naar amsterdam om presentatie voor donderdag af te maken, daarna plankgas door naar yoga voor de ontspanning (?). na afloop bijpraten met vriendjes A. & D., nog een nieuwsbriefje voor ze getypt, snel naar huis. M. kan niet slapen. ik moet slapen, want anders overleef ik de donderdag niet.

donderdagochtend vroeg op, moet met de trein, want heb geen zin om vanavond laat te rijden. opgedoft en wel naar Utrecht, kennismakingsafspraak met mogelijke nieuwe klant daar in de buurt. blablabla, wij zijn leuk, wij zijn interessant, wij zijn desperate... kies ons. volgens mij trapten ze er in. ook dankzij ubergeil internetverhaal, met dank aan internetgoeroe B., die ik daarom vanaf nu B.2.0. zal noemen.

anyway, daar weg en ergens lunchen en ondertussen idee verzinnen voor nieuw klantje. vanaf het toilet het ziekenhuis bellen, ben ongesteld geworden, moet dus weer een echo. in de auto, op weg naar apeldoorn voor afspraak met weer een klant. gelukkig deed verse art J. een groot deel van het verhaal. wat een verademing na I. zeg! na 3 uur lullen en twee stukken vieze pizza mochten we weg. dik 10 uur thuis. M. had stress. aangehoord, plannetje gemaakt voor hem om door de vrijdag heen te komen. naar bed. midden in de nacht zwetend wakker, droomde dat P. zijn hand afhakte met een kettingzaag en art J. in duitsland bij een blad ging werken. wat hij vertelde terwijl directeur-tegen-wil-en-dank V. zijn haar aan het wassen was. what the hell?

vrijdagochtend tien uur echo (= bloedbad), was nog geen nieuw ei te zien, de oude zaten er nog voor. sommige daarvan waren zo mogelijk nog groter geworden. 45 mm!!! snel de andere kant op gekeken. nieuw schema & recept in de tas, in galop naar de auto. stond in een bocht op de stoep, godzijdank geen bon. en geen file, dus was op tijd in amsterdam voor afspraak over geheim project waarvan ik hopelijk ooit stinkendrijk ga worden. blablablabla, inspiratie genoeg, maar wanneer werk ik het uit? kuskus, tot gauw en door richting alkmaar, logeren bij vriendinnetje G. zit ik daar net op de bank, kijk een beetje glazig over de weilanden naar de paarden van de buren, ligt er daar een nogal ongezond van te spartelen. schoenen weer aan, naar de buurman. te laat alleen, het paard was dood.

te laat, Banzi is als altijd weer te laat.

nu trouwens ook. moet naar bed.

hum

koop ik een nieuwe i-pod voor in de auto, laadt 'ie niet op.
moet ik echt dringend slapen, houdt M. me de halve nacht wakker.
kom ik beneden, heeft er iemand er mijn halve achterbumper afgereden.

daar wordt een mens niet vrolijk van.

loos

het begon vrijdag al, maar uiteindelijk werd het hele weekend niks.
zaterdag alleen naar mijn zusje geweest voor de sinterklaas. echt alleen maar dat. dat je niet denkt dat ik ook maar iets, zinnig of onzinnig, heb gedaan die dag. geen boodschappen, zelfs geen plantje water gegeven. ja, douchen, maar dat was wel het matje. hoe dan ook, de sinterklaas was leuk, als je je er op instelt dat het een kinderfeestje is, en dat elk gesprek dat je voert met een volwassene een bonus is.

we waren net op tijd thuis voor de laatste afrondspuit. M. zette de auto weg, ik snel naar boven, want dat moet echt op tijd gebeuren. sta ik net met die spuit op mijn buik, komt 'ie binnen, gaat meteen brokjes in de bakjes van de katten gooien en moet dan ineens onwijs poepen. 'kun jij even die katten doen...?' en weg was 'ie. sta ik daar. hoe moet ik in godsnaam etensbakjes neerzetten en me tegelijk injecteren? maar vooral: waarom moeten die katten werkelijk altijd voorrang op alles hebben volgens M.? mocht ik natuurlijk niet zeggen. is ruziezoeken. chagrijnig naar bed.

okee, ik had het anders aan kunnen pakken. ik had iets kunnen denken als: ach die schat, hij is zo lief voor dieren en plannen is nou eenmaal niet zijn sterkste punt. maar ik wil een vent, geen kind. ja, natuurlijk wil ik wel een kind maar... ach, stik ook!

sloom

't is al weer twaalf uur. heb nog niks echt gedaan. kut.
M. is nog steeds ziek thuis en werkt me op de zenuwen. met zijn gerochel, waar ik toch al allergisch voor ben. maar vooral omdat ik nu mijn eigen tempo niet kan aanhouden en mijn eigen dingetjes niet kan doen.

zit ik even te bellen op de bank, wil hij het journaal zien. wil ik onder de douche, moet hij zijn tanden poetsen. moet ik wat printen, zit hij achter de computer. vlucht ik naar de keuken, loopt hij me daar weer in de weg.

samenwonen is soms echt irritant.
zeker met een grote man in een klein huis.

daar gaan we weer

maandagochtend had ik die echo, dus kon ik niet mee naar die werkafspraak bij de mogelijke nieuwe klant. was om 12 uur op de zaak, had dus eigenlijk maar een uurtje gemist. om half 2 weer weg, wegens presentatie bij andere prospect. doet V. liever niet alleen, dus hup maar. om 4 uur klaar, toch nog maar even naar de zaak, want ik had het gevoel niks zinnigs te hebben gedaan anders. tekstje aangepast, dingetje gedaan, account erop gewezen dat we (nieuwe art J. en ik) nav presentatie bij klant H. nog iets moesten doen voor 16 december en dat dat toch ongeveer een dag zou kosten. zou ze inplannen, geen haast.

dinsdag maar gaan werken ipv donderdag, want afspraak voor woensdag kostte nogal wat voorbereiding. bleek ook wel, hele dag zoet mee geweest. wilde account er nog met me over vergaderen ook en kwam er nog een DTP'er langs voor een leurafspraak. ergens op die dag kreeg ik de aangepaste weekplanning, maar heb ik niet echt bekeken. had ik dat maar wel gedaan, want dan had ik gezien dat we die dag en de volgende dag dat klusje voor H. moesten doen. V. had aan klant toegezegd dat het 8 december wel klaar kon zijn, kant en klaar ingebonden in boekjes en bezorgd in rotterdam. en account zet het op de planning. ja, die hokjes in dat word-document rekken wel mee. maar mijn tijd niet. wanneer kon ik dat in godsnaam doen?????

dinsdag geen tijd, woensdag eigenlijk maar een uurtje, want dat was ook een dag vol afspraken waar ik blijkbaar bij moest zijn (niet echt nodig, meer ter opleuking). eentje was al om 10 uur ingepland, terwijl ik toch echt pas om 11 uur begin. uurtje op de zaak, dan weer weg naar afspraak 2, dan nog even proberen wat voor H. te bedenken. ging natuurlijk helemaal niet. ik was enorm geirriteerd dat ik op zo'n manier klem werd gezet. me klem liet zetten, eigenlijk. wilde niet werken vandaag, maar kon J. er ook niet mee laten zitten.

dus stap ik maar weer over mijn eigen grenzen heen en verzin een middenweg - vandaag vanuit huis, via chat, met J. dingen bedacht. gelukt ook. maar ik heb dus wel van 12 tot 5 zitten werken. zonder dat ik er voor betaald word. en zonder dat het me uberhaupt gevraagd is. daar baal ik van! omdat V. en account nergens nee tegen kunnen of willen zeggen, moet ik er weer wat van gaan zeggen. vind ik niet leuk, kan ik ook niet goed. hoe doe je zoiets in godsnaam zonder uit je slof te schieten of alleen maar jamaar-gezeik uit te lokken? anyone?

ga ik ondertussen de gedachte uit mijn hoofd proberen te zetten dat ik voor deze test als een baksteen gezakt ben.

om mezelf maar antwoord te geven:
omdat ik me over mijn angst voor ziekenhuizen en spuiten heen
heb gezet - voor niks.
omdat ik deze week ook nog moet spuiten - voor niks.
omdat ik met moeite heb gebalanceerd tussen positief denken en niets verwachten - voor niks.
omdat ik pijn in mijn buik heb - voor niks.
omdat ik er van alles voor heb moeten verzetten en afzeggen - voor niks.

en omdat het me zo leuk leek om zwanger het nieuwe jaar in te gaan, in plaats van met het vooruitzicht op nog meer spuiten en echo's enzo.

afgelast

net weer een echo. ja, dat heb je met echo's, die blijven terugkomen. hahaha, is me dat lachen. not. want het waren er toch maar weer drie. drie andere alleen. gecombineerd met M.'s verkoudheid reden om deze poging te cancellen.

in januari gaan we weer opnieuw proberen. en er is ook geen man overboord, er is niet eens echt wat gebeurd. we zijn zelfs voor de verzekering deze poging niet kwijt. maar waarom baal ik er dan zo van?

klaar (mee)

labbekakken, heb ik het eerder over gehad, daar ben ik dus allergisch voor. maar ik ben er ook met een getrouwd. wezenloos irritant! zoals net. want hij is al dagen alleen lichamelijk aanwezig, en dat wordt nu echt vervelend.

natuurlijk is het fijn om tegen iemand aan te kunnen kruipen in bed, maar als dat het enige was dan was ik wel met een kruik getrouwd. en natuurlijk zit hij slecht in zijn vel, mag hij ook eens een keer na een jaar gezeik met mij. echt, ik begrijp het volkomen en ik steun hem waar ik kan, luisteren, praten, masseren, regelen, maakt allemaal niet uit. MAAR DOE ER OOK ZELF WAT AAN! en 'vergeet' dus niet de hele week bedrijfsmaatschappelijk werk te bellen.

want dan houdt het met mijn geduld ook heel snel op. los van het feit dat ik gewoon niet begrijp dat je de hele avond kan zitten piekeren of een toekomstig kind misschien een mongooltje* wordt, maar de dag erna vergeet even bij je vrouw te informeren of er uberhaupt genoeg eicellen zijn om een kind mee te maken. dan wordt het namelijk ineens wel erg dat je me alleen naar het ziekenhuis laat gaan. en dan krijg je dus even de wind van voren.

* jaja, het heet syndroom van down en het zijn hele leuke kinderen. daarom moeten we er ook steeds de naam voor veranderen, omdat het zo'n positieve associatie heeft...

vijf!

net weer in het ziekenhuis geweest.
weet niet wat het was, het (hilarische) NLP-bericht van mijn zusje, mijn eigen NLP-gedachtenoefening of gewoon toch de hormonen, maar het zijn er inmiddels 5. drie van 11 mm en twee van 18. maandag weer een echo, kijken of de drie achterblijvers dan gegroeid zijn. zo ja, gaat het feest toch door. vanaf nu dus graag alle positieve gedachten richten op de linker eierstok...

oh, daar is M., die moet ik even de oren wassen wegens niet bellen hoe het was gegaan.

drie

echo = niet leuk
maar 3 eicellen te zien = nog veel minder leuk, want te weinig.

vrijdag gaan ze nog een keer kijken. en als het er dan nog nog evenveel zijn, kunnen we deze poging beter kappen en opnieuw beginnen met een hogere dosis. ik krijg nu dus waarschijnlijk te weinig. geen wonder dat ik helemaal niks voelde.

nu voel ik wel wat, trouwens. teleurstelling en irritatie. had net zo makkelijk het gevoel kunnen zijn dat ik had gefaald, maar dat is gelukkig niet zo. die bemoedigende woorden die ik sinds kort tegen mezelf zeg tijdens het tandenpoetsen werken dus beter dan die hormonen.

ook tijdens het werk, geloof ik. we hebben de autistische half-freelance, half-vaste copywriter die V. had geregeld tijdens mijn afwezigheid gewipt. althans, ik hoop dat dat nu gebeurd is. had maandag met V. afgesproken dat we het zouden doen, V. heeft vervolgens met hem gepraat. waarop hij weer met art J. en met mij heeft gepraat (of eigenlijk gesoebat) dat hij een tweede kans wilde. aangehoord en afgewezen. heel rustig, netjes. of 'ie dan niet nog twee maanden twee dagen in de week voor ons kon werken in verband met zijn hypotheek. dat vond ik wel een trieste reden, maar als we dat bedrijfseconomisch interessant kunnen maken kan ik daar wel mee leven. vind ik ook iets netter dan hem zomaar op straat kicken.

V. ook, die zou het vandaag voorstellen. maar raakte tijdens dat gesprek blijkbaar zo geirriteerd dat hij hem helemaal niks meer wilde geven. nou werkt die copywriter iedereen heel snel op de zenuwen, maar V. gaat hem dan straffen door gelijk niks meer te willen doen. eigenlijk precies wat hij bij I. (en als ik hem de kans had gegeven ook bij mij) heeft gedaan. heel erg kinderachtig, heel erg onverstandig. moest ik er dus weer tussenkomen en het regelen. dat doe ik ook, ging ook goed, op hoofdlijnen afspraken gemaakt en verder gezegd dat ze het samen moesten uitzoeken. ik neem aan dat dat ook gebeurd is, want heb niks meer gehoord. maar het is wel een beetje triest dat V. dat niet als een volwassen vent kan afhandelen. toch?

hypochonder in actie

werken die hormonen wel? ik voel nog steeds niks.
of eigenlijk; ik voel me beter dan ervoor.
komt waarschijnlijk omdat ik van nature te veel mannelijke hormonen had. vanwege een enge ziekte.
of ik heb een hersenafwijking waardoor ik geen oestrogeen aanmaak.
of nee, een tumor natuurlijk!
en heb ik eigenlijk wel eierstokken?

cadeautip:

wat wil ik (niet)?

had dinsdag zeer slimme vriendje B. aan de lijn. (ja, C., je bent dus echt aan de beurt binnenkort!) hij begon een verhaal over agorisme en een theorie die hij op basis daarvan aan het ontwikkelen was. of eigenlijk al had bedacht, even uit de losse pols, en nu aan het uitwerken was. gelukkig zat ik achter de computer en kan ik heel snel googelen, ook met een hand, dus kon ik redelijk meekomen in het gesprek. maar ik voelde me, zoals wel vaker, wel behoorlijk stom. en weinig vernieuwend. jaloers, misschien ook wel een beetje. ik denk echt dat ik, als ik mezelf minder dwars zou zitten, beter zou kunnen denken. durf het alleen niet echt te proberen, straks kom ik er achter dat ik gewoon niet zo slim (meer) ben. maar aan de andere kant wil ik het wel graag, wilde plannen maken, slimme analyses, briljante ideeën. en graag door een ander laten uitwerken of uitvoeren.

B. vertelde ook dat hij in het huis van een scharrel zat. en dat een andere scharrel zwanger was. van haar ex. en dat zijn ex toch ook altijd nog erg interessant was. net als al die meisjes waar hij mee ging stappen. B. is trouwens 41, geen negentien. maar door zijn verhaal voel ik me zo ongeveer honderd. ik kan er gewoon de moed niet meer voor opbrengen, voor al dat ingewikkelde gedoe. lekker niet doen dus, klaar.
nee, niet klaar. want ik vind het wel verdrietig dat die tijd voor mij blijkbaar voorbij is. dat ik (ook) op dat gebied afgestompt door het leven ga. voorthobbel langs de bekende route. maandag tv-avond, woensdag yoga, donderdag zwemmen en zaterdag seks. tussendoor: werken, boodschappen enzovoorts. niet leuk. ik hoef niet rond te neuken, echt niet, maar ik zou wel een wat interessanter leven willen. wat meer inspiratie, wat meer verrassing en verdieping. verliefd zijn, maar dan op je leven. dat dus.

door die burnout leek dat even dichterbij te komen. alles stond op losse schroeven en kon dus anders. maar zoveel is er niet veranderd. en ik ben bang dat ik, nu het weer beter gaat, de motivatie niet meer op kan brengen om alsnog het roer om te gooien.

emmies??????

of: dingen die je beter niet kunt doen met een burnout #6

ik had een vraag over de prik en raakte zo toevallig verzeild op een ivf forum. voor geestelijk uitgedaagden, volgens mij. waarom hebben volwassen vrouwen het anders over emmies (embryo's) en eskimootjes (ingevroren emmies)? astemblieft zeg!!!!

wat er onder al die roze nijntjepraat ook heel duidelijk voelbaar was: competitie. ouderwets vrouwenvenijn en stiekeme betervoelerij. onder elke truttige schuilnaam stond een regeltje hoe lang ze al bezig waren (heeeel lang), hoeveel pogingen van het een, hoeveel van het ander en hoeveel gelukt (veel, veel en zelden). allemaal om je te laten zien dat ze het echt heel graag willen en echt heel erg lijden, en dat het er zogenaamd helemaal niet toe doet wie de meeste eicellen heeft geproduceerd en bij wie de meeste embryo's in de vriezer liggen. maar ondertussen!

kun je het trouwens niet winnen op de eicel- en embryo-aantallen, dan is er altijd nog de publieksprijs voor de meeste bijwerkingen en ander ziekenhuisleed. honger, hoofdpijn, huilen, zooooo moe, uitslag, zere borsten, buik, benen, oren enzovoort. met als voorlopige winnaar de vrouw wier naar verluidt gigantische eierstokken tijdens de punctie op haar blaas waren gevallen (ofzo). alleen nog te overtreffen als je eierstokken alleen naar de punctie gaan en zelf alle formulieren invullen.

prik

de eerste prik zit erin.
voel nog niks...

dingen die je beter kunt laten met een burnout ?

als ik ongesteld ben, mag ik het ziekenhuis bellen.
en als er dan plek is, mag ik hormonen gaan spuiten.
zodat we over 2 weken een icsi-poging kunnen doen.
en ik ben nu ongesteld geworden.
heb ook al gebeld, ze bellen me straks terug.

en hoewel ik er ongelofelijk veel zin in heb, zie ik er ook wel tegen op. tegen die hormonen vooral. want daar schijn je nogal een hysterische heks van te worden. en daar was ik nou net een beetje vanaf.

burnout besmettelijk?

M. heeft het volgens mij ook.

moe, overal pijn, geen overzicht, niks los kunnen laten, emotioneel, de kleinste dingen niet op kunnen brengen, you name it. hij had vandaag zelfs voor het eerst in zijn leven pijn in zijn schouder - mijn standaardklacht. en gisteravond was 'ie zo in paniek dat ik hem mijn laatste oxazepam heb gegeven. en een hoofdmassage, inclusief rustgevende muziek. hielp gelukkig wel.

morgen gaat hij naar de bedrijfsarts. ik hoop dat het helpt. ik hoop dat hij iemand vindt die hem helpt. en misschien kan hij dit blog ook wel overnemen, haha. (ja, grappig. maar ondertussen ben ik keihard in paniek. ik sta zelf nog maar net weer een beetje rechtop, ik kan hem helemaal niet goed genoeg steunen, ik kan het maximaal een dag of twee aan, geen maanden. en ik kan zijn steun eigenlijk ook nog niet missen.)

ook nog

moet nog eens een goed gesprek met V. (de directeur) hebben over zijn mening over mijn ziek zijn. hij zei gisteren weer dat hij zich door een aantal mensen behoorlijk genaaid voelde, omdat ze alleen aan zichzelf dachten en niet aan de zaak. weet nog steeds niet zeker of hij mij daar ook mee bedoelt. maar ben uiteraard bang van wel. misschien omdat ik het stiekum zelf ook nog vind.

het gesprek waarin hij dat zei was overigens met I., externe accountvrouw extraordinaire. V. had het geinitieerd onder het motto 'filosoferen over de toekomst, kijken wat je voor de zaak zou willen en kunnen betekenen', maar het draaide er op uit dat ik haar uiteindelijk een voorstel deed. hij zat alleen maar een beetje te klagen en te piepen over alles en iedereen.

wat ik me op zich wel voor kan stellen, hij heeft ook genoeg gezeik gehad. maar nodig niet iemand uit om een aantal ideeën te bespreken als je helemaal geen ideeën hebt. slechte indruk! ook nog eens op iemand die ik (en hij toch ook) heel graag willen hebben, wat zeg ik, heel hard nodig hebben om dat bedrijf weer een beetje te laten draaien. vond ik niet fijn.

en achteraf realiseerde ik me pas dat ik gewoon weer, zonder nadenken, de situatie ging redden. hij geen idee? ik verzin ter plekke wat. en nog een goed idee ook hoor, daar niet van. had het alleen graag overlegd. en eigenlijk het liefste niet gehoeven.

druk

ik heb het druk en ik ben moe.
en kan het allemaal maar net organiseren. ik leeg even mijn hoofd ja? het heet hier niet voor niks stortplaats...


ben het briefje voor de rommelmarkt kwijt. dacht ik al een dag of wat, maar nu weet ik het zeker. dus moet ik die organisatoren gaan bellen en slijmen voor een nieuw bewijsje. maar ze zijn (natuurlijk) al de hele dag in gesprek.

moet het gespreksverslag van het project met B. uitwerken.

moet de afspraak met R. voor dat andere project goed inplannen en voorbereiden.

moet beslissen of ik naar de verjaardag van A. wil (150 km verderop) de dag voordat ik naar de rommelmarkt ga. maar misschien ga ik niet naar de rommelmarkt, want ik ben het briefje dus kwijt. dus kan ik die afspraak nog niet maken. en bungelen, daar was ik dus niet zo goed in...

heb zo een sollicitatiegesprek bij een hogeschool om een dag in de week les te gaan geven van februari tot juni. trek ik dat überhaupt wel op het moment?

moet een afspraak maken met mijn coach, maar ik lijk helemaal nooit tijd te hebben

moet naar de kapper, maar heb nog geen geld

moet de teller op deze blog opnieuw installeren, wie weet leest niemand 'm meer en zit ik voor niks te typen

moet G. bellen. En B. En mijn moeder. En C. en R. en... moet godver zowat het hele alfabet bellen!

moet bruine jurk innemen

moet nog een kleedje maken van die lapjes

moet douchedeur nog insmeren met rainex

moet echt mijn kruidenkastje eens opruimen

moet deur vh washok schilderen

moet lootjesdingen doen voor mijn zusje, maar we komen er niet uit of het vrijdag of zaterdag wordt. en wat wil ik in godsnaam hebben? ja, rust, maar kom daar maar eens om bij sint

moet factuur sturen en geld overmaken voor het zakie

moet nadenken over en puzzelen met het boek (ja, het boek! verder zeg ik er niks over. nog niet althans)

moet nog mijn takenlijst uitwerken

moet nog weer eens met V. (de directeur) de afspraken doornemen

moet de boeken nog meenemen voor mijn vader

moet nog naar de apotheek voor dat IVF-spul.

moet eens heel goed bedenken of ik niet wat afspraken moet afzeggen voor de periode dat ik die hormonen aan het spuiten ben. maar ik weet niet precies wanneer dat wordt deze maand en of het überhaupt wel deze maand wordt ivm de planning in het ziekenhuis. oh, en daar bedenk ik me ineens:

moet nog een ponsplaatje laten maken bij het ziekenhuis

maar moet eerst mijn haar wassen en de was ophangen en een knoopje aan mijn blouse zetten voor dat gesprek van straks.

het goede nieuws: ik was heel goed (vriendelijk & duidelijk) in het evaluatie/clean your act up-gesprek met vaste freelance tekstschrijver Mr, de stiekeme autist. het heeft alleen niet geholpen…

er is overal wat

kunnen we nou niet eens met zijn allen afspreken dat we het onszelf niet meer zo moeilijk maken? dat we niet meer dingen denken als 'oh god, ik word mijn moeder'(voor vrouwen dan, als je dit als man denkt moet je als de sodemieter naar de dokter) of 'ik kan het niet/doe het niet goed'?

kijk, ik doe het natuurlijk echt niet goed. maar mijn zusje, mijn lieve, knappe, creatieve supermama-zusje, die moet zich dat helemaal niet afvragen. laat die shitgenen en jeugdtrauma's maar lekker aan mij over. kun jij wat leuks gaan doen.

en mijn mannetje M. moet niet denken dat hij een mislukking is, maar gewoon onbezorgd fantastische foto's en melige grappen blijven maken. er gaat zoveel talent, zoveel energie, zoveel intelligentie verloren op die manier. zo zonde. zo verdrietig.

tsjakka!

zeer productieve dag gehad, goed gewerkt en daarna een goed gesprek in het ziekenhuis. we gaan ervoor! ik ook, en helemaal, tot mijn eigen verbazing. was toch steeds bang dat ik het heel heel heel stiekum eigenlijk niet wilde en dat dat zwaar onderdrukte gevoel zou uitbarsten als we er echt voor gingen kiezen. heel die dokter onder...

maar goed, dat gebeurde dus niet. in tegendeel, ik werd er helemaal blij en giechelig van. ondanks de omgeving. ik krijg aan ziekenhuispersoneel inmiddels bijna net zo'n hekel als aan ziekenhuizen zelf. echt hoor, als je afstudeert als (gynaecologie-)verpleegkundige krijg je niet alleen een paar crocs en een roze broekpak, maar ook het adres van een kapper die dan iets praktisch/lolligs doet met je haar. loop je daar met je schizofrene kapsel en je rare oorbellen dingen als 'helaas pindakaas' en 'goeiemoggel' te zeggen tegen collega's die er (op de taillemaat na) hetzelfde uitzien.

dat dacht ik dus allemaal en ik bleef vrolijk. uitleg gehad, receptjes meegekregen, prikpen, gebruiksaanwijzing op DVD (hormonen, the movie), 14 nog in te vullen formulieren en een telefoonnummer om te bellen als ik ongesteld word - nog steeds blij. door de regen naar huis gefietst, no problemo. ik heb er zin an.

een dingetje alleen: hoe verkoop ik het op de zaak dat ik na maanden therapie eindelijk geen hysterische heks meer ben en dan hormonen ga spuiten waardoor ik weer een hysterische heks word?

geouwehoer 2.0

de reclame is nogal van de gebakken lucht, maar internetgoeroes slaan echt alles.

See more funny videos at Funny or Die

* vallen

ja, daar houd ik dus niet van he, van vallen. met skiën doe ik dat ook gewoon niet. principe. maar daardoor word ik er niet meer beter in. verlegde mijn grenzen niet meer. vond ik toch zonde. en ik vond dat mijn groepsgenoten nu wel eens een jaartje op mij mochten wachten, lekker in die gierende wind onderaan de piste.

daarom heb ik vorig jaar via de marktplaats een monoski gekocht. origineel jaren tachtig design met fluorkleuren. (ze hadden er ook nog een bijpassend pak bij, maar dat vond zelfs ik toch net te ver gaan.) lijkt misschien niet zo'n best plan om met je benen aan elkaar gebonden te willen leren skiën als je nog in het zwartste gat ever zit, en het was ook moeilijk om te beginnen, maar eenmaal bezig vond ik het fantastisch!

mijn grenzen verleggen, iets nieuws onder de knie krijgen, niet perfect hoeven zijn... super! ik wilde dat er ook zoiets voor mijn hoofd bestond. dat ik verplicht mijn grenzen moest verleggen. en dat ik wel tegen mezelf moest zeggen dat ik iets nieuws aan het leren was en het dus niet erg was dat ik viel. een geldig excuus zeg maar. suggesties anyone?

toch maar niet

ah nee, het is ook eigenlijk te laat om van me af te gaan zitten zeiken.
ga eens lekker (soort van) op tijd naar bed.

multitasking

zo langzamerhand duiken uit de modderige chaos van therapie, coaching, oefenen, vallen* en weer opstaan wat nieuwe leefregels op.

* beseffen dat je niet alles (alleen) kunt, en dat is niet erg.
* jezelf de moeite waard vinden.
* steeds 1 ding met aandacht doen.
* in het nu leven. (ergo: met je lijf en je gedachten op dezelfde plek zijn)
* gevoel waarnemen en benoemen.
* erkennen, verzachten en loslaten.
* niet alles zelf willen doen.
* ook eens voor jezelf zorgen.
* durven delegeren en durven delen.
* gewoon goed is soms ook goed genoeg.
soms is zelfs redelijk goed genoeg.
* motiverend communiceren, niet directief maar interactief.

op zich is dat goed, maar het toepassen ervan is nog lastig. voelt een beetje alsof je aan het koorddansen bent, terwijl je jongleert met 15 draaiende kettingzagen, je omzetbelasting uit probeert te rekenen en ook nog met je moeder belt - je vergeet altijd iets. en meestal met pijnlijke gevolgen. voornaamste slachtoffer: mijn mannetje M., toch al een gevoelig type. en op dit moment gezegend met tenen zo lang als de A4.

waar ik dus regelmatig op sta, want dan ben ik zo druk met motiverend communiceren (en analyseren, rationaliseren etc.) dat ik helemaal vergeet dat de situatie waar hij mijn mening over vraagt heel erg vervelend voor hem is. en dat 'ie misschien wel vooral steun wil. hoewel hij dat natuurlijk ook gewoon kan zeggen. (ben ik zelf ook zo lekker goed in.)

motief

en waarom zit ik nou eigenlijk al die emotiecirkels en motievenlijstjes te maken? natuurlijk deels om wat zakelijke dingen te vermijden waar ik tegen opzie. tegenopzie. tegen op zie. tegenop zie. whatever.
(10 minuten gezocht naar een manier om deze woorden doorgestreept op het scherm te laten verschijnen, dus die theorie klopt wel.)

maar ook om orde te creëren. omdat ik onzeker ben. omdat ik me op het moment nergens echt veilig voel. er verandert te veel, mijn plaats is onduidelijk, ik voel me niet gewaardeerd, niet welkom, ik weet niet waar het heengaat. heb het gevoel dat ik op alles voorbereid moet zijn. dat is misschien iets teveel.

al wordt januari wel een soort D-maand, voor mijn gevoel. dan ben ik ten eerste bijna een jaar ziek/herstellende. lijkt me lang zat. maar dan gaat ook de beslissing vallen qua werk. hoe gaat het met de zaak, wil ik nog met de zaak, wil de zaak met mij? en dan is er nog een redelijke kans dat ik dan zwanger ben (of weet dat ik het nooit ga worden).

dus wat doen we dan nu met het huis? verhuizen, niet verhuizen, lekker met M. meetreuzelen? in januari nog eens verder kijken? klinkt logisch, maar dan bungel ik nu. en ik ben niet zo'n beste bungelaar.

beter schema

het getob is over. althans wat de emoties betreft. dit zou 'm moeten zijn. is alleen nog de vraag hoe ik er een enquete van maak. en of ik die ga gebruiken. en of dat dan helpt.
waarom wil ik eigenlijk zo graag in contact komen met mijn emoties? (en waarom klink ik ineens net als mijn casemanager?) ik bedoel, ik heb het toch altijd gezellig gehad met de automatische piloot? tot 'ie me liet crashen dan. maar was dat niet met een software update te verhelpen geweest, in plaats van dit maanden durende gedoe?

nu al in de war

ja shit, valt zenuwachtig nou onder angstig of onder gespannen?
of moet het een extra categorie worden? net als ontspannen eigenlijk.
en schemastress...

waarom je iets doet

nou, dat dashboard-dingetje is (al is het een beetje houtje-touwtje) gelukt. zie hiernaast. nu nog een heel groot kruisjesschema maken met de basismotieven. zou ze eigenlijk uit mijn hoofd moeten leren, maar dat is net weer iets dat je beter niet kunt proberen met een burnout. het idee erachter is globaal dat je er achter komt waarom je iets doet. of eigenlijk dat ik er eindelijk eens achterkom waarom ik iets doe. geen idee of het werkt.

Ik handel uit/voor:
Nieuwsgierigheid, de wens om te leren
Voeding, de wens om te eten
Eer (moraliteit), de wens om je te gedragen in overeenkomst met de gedragsregels
Angst voor afwijzing of sociale angst
Seks, de wens naar seksueel gedrag en fantasieën
Fysieke oefening, wens naar fysieke activiteit
Orde, wens naar een mate van georganiseerd dagelijks leven
Onafhankelijkheid, wens om zelf beslissingen te nemen.
Wraak, wens om terug te slaan als je wordt aangevallen
Sociaal contact, wens om in het gezelschap van anderen te zijn.
Familie, wens om tijd te besteden met de eigen familie
Sociale prestige, wens naar prestige en positieve aandacht
Pijnmijdend gedrag, aversie voor pijn en angst
Burgerschap, wens naar maatschappelijke service en sociale gerechtigheid
Macht, wens om mensen te beïnvloeden.

maar eigenlijk

was ik van plan om hier in het openbaar te gaan oefenen op een brief aan M. want er moet iets gebeuren, ik moet iets zeggen, iets doen. moeilijk! ben natuurlijk niet zo'n held. elke keer als ik me er toe kan zetten om ruzie te maken (M. wil meestal wel), sta ik met zweetplekken tot mijn knieen. en een kapotgebeten onderlip omdat ik NIET WIL GAAN JANKEN.

dan is een brief een betere optie. M. leest hem toch niet hier. hoewel het me wel stoort dat hij dit blog niet leest, komt het nu dus even goed uit. maar wat schrijf ik dan? heb me even ingelezen in de belangrijkst stappen voor assertiviteit:

-------------------------------------------------------------------------------------
• Wees duidelijk…
Pak eerst het gedrag aan; het (therapeutische)werk komt later. (okee, dit gaat misschien wat ver) Gebruik eenvoudige en klare taal. Vermijd dubbelzinnigheid.

• Wees direct…
Niet rond de pot staan draaien, maar zeg waar het op staat. (huuuuuuu)

• Wees specifiek…
Spreek over één bepaald conflict, situatie. Benoem het gedrag
dat wordt gespeeld en wilt doen veranderen. (deze snap ik ook niet. ik denk dat ze 'het gedrag dat speelt' bedoelen)

• Wees exact…
Korte zinnen gebruiken, indien nodig herhalen. (Korte zinnen gebruiken, indien nodig herhalen.)

• Wees positief…
Tracht aan elke boodschap een positieve connotatie te geven. Tracht de ander ook een alternatief aan te bieden om zijn/haar kwaadheid te uiten. (hier, sla de kat maar...)

• Wees zelfverzekerd…
Houd uzelf voor dat u de situatie aankunt. Tracht positief te blijven denken. (vind ik nu al moeilijk)

• Houd uw gevoelens in de hand…
Bespreek uw gevoelens met iemand voor u een moeilijk gesprek ingaat.
Regel tijdens het gesprek de ademhaling om uw zelfbeheersing te kunnen bewaren.
Neem na het gesprek even de tijd om te herstellen; ga een eindje wandelen, neem even pauze. Zorg goed voor uzelf. Bespreek ook na het gesprek emoties met een ander. (bij deze dus)
-------------------------------------------------------------------------------------

is het duidelijk dat ik hier erg tegenopzie? gelukkig moet ik nu weg...

voelt u wel?

het gaat niet lekker met M.
met hem niet en met ons niet.
en daardoor ook met mij niet.

ik ben nogal stemmingsgevoelig. en dan is er nog het ingesleten reflex van Banzi-bashing. gezeik op mijn werk? ik ben een slechte directeur. afgezegde afspraak? ik ben een saaie trut. ik ben dom, ik ben dik, ik ben lelijk, ik ben onaardig, slap, onattent, egoistisch, contactgestoord, onderontwikkeld, you name it.

daar wordt een mens niet gelukkig van. weet ik heus wel. misschien moet ik zo'n zeurarmbandje, maar dan anders. dat je dat elke keer als je wat kloterigs over jezelf denkt, aan je andere arm doet. word je daar weer gek van.

maar wat ik vrijdag zat te bedenken dat wel handig zou zijn is een regelmatige gevoels-poll voor mezelf. dat er elke 15 minuten zo'n schermpje oppopt, dat pas weggaat als je je gevoel op dat moment hebt aangeklikt. woede, angst, verdriet, vreugde... klikt u maar! en dat je dan aan het eind van de week een fijne grafiek krijgt van wat er in je omgaat. zou dat niet handig zijn?

terugval

na twee weken doen alsof het allemaal over was, blijkt het toch niet echt over te zijn. ik wil ook niet mijn kop in het zand steken, maar ik vind het moeilijk!

in de afgelopen weken zou ik opletten hoe ik me gedraag in situaties. is te vaag en te lastig. waar moet ik dan op letten? ik lette de hele dag al op mezelf. nogal kritisch ook. daar probeer ik nu juist mee op te houden en dan moet ik het dus toch weer gaan doen? en wat dan? ik wil niet weten wat ik doe, ik wil weten wat ik moet doen!

ik heb het wel geprobeerd hoor, een beetje. maar het is te abstract voor me. (lees: ik ben dom) wat is een situatie? alles is een situatie. hoe gedraag je je daarin? zijn er momenten dat je je niet gedraagt? dus ik moet de hele dag op alles letten. daar krijg ik een nogal heftige neiging van om me voor langere tijd op het toilet op te sluiten. oh nee, dat moet ik dan ook weer analyseren...




maar goed, of eigenlijk slecht, het gevolg van dit alles is dat ik helemaal niks gedaan heb. ik heb me gewoon weer ouderwets laten meedobberen op het leven. niet vooruit gekeken, geen verantwoordelijkheid genomen (hmm, dat is dan wel weer goed), niet nagedacht, me niets bewust afgevraagd en dus niets verbeterd.

ik zou ook een overzicht maken van wat ik tot mijn taken reken, maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar om er voor te gaan zitten alleen. in plaats daarvan ga ik uren zitten te doen over een werkje van een kwartier, zodat ik een hele dag kwijt ben aan niks. en dus ook niks leuks heb kunnen doen.

getver, ik doe precies wat ik M. verwijt. ga meteen wat anders doen!

was ik maar...

attent
slank
onbezorgd
dommer
slimmer
half surinaams
zwanger
25
analytisch
beschaafder
emotioneler
mezelf

allergisch 2

dat betekent trouwens ook dat ik regelmatig bulten krijg van mezelf.

allergisch

weer wat geleerd bij de coach: ik heb een allergie. niet alleen voor lavendel en wasverzachter, maar ook voor labbekakken. mensen die hun problemen niet aanpakken, maar ze afschuiven op anderen, hun kop in het zand steken (of in de drankenkast) of gewoon maar opgeven. daar krijg ik het zuur, bulten en acute benauwdheid van. allemaal tegelijk.

maar aangezien ik een net meisje ben (en ik er - terecht of onterecht - van overtuigd ben dat je anderen niet kunt veranderen), geef ik ze dus geen schop of weerwoord. nee, ik ga die problemen nog voor ze oplossen ook.
hier op de zaak hadden & hebben we toch wel een paar van die figuren zitten. sterker nog, ik ben getrouwd met iemand die af en toe ook verdacht veel kenmerken van een labbekak vertoont. en liever-geen-directeur V. is ook niet echt een aanpakker.

misschien had ik dus geen burnout, maar een allergische reactie op het bedrijf en sommige collega's. ga meteen de arbo bellen!

pfoe

de kogel is door 't kantongerecht - mijn ex-collega en blok aan het been I. heeft een schikking getroffen. aan de ene kant ben ik er erg blij mee, een slepende zaak komt tot een eind en dat valt ook nog eens heel positief uit voor het zakie. nog een paar maanden een fatsoenlijk bedrag overboeken en het is klaar.

aan de andere kant voel ik ook wel met haar mee. ze hoopte op de hoofdprijs, en die krijgt ze nu niet. in tegendeel. terwijl haar advocaat haar dat volgens mij wel had voorgehouden. dus al dat gezeik is voor haar voor niks geweest. lullig. al had ik het nog veel lulliger gevonden als zij wel een bak met geld had gekregen. want dan had ik al dat gezeik voor niks gehad.

en zo egoistisch ben ik dan ook weer wel.

slapjes

ook een overdenking waard - hoe flexibel wil je zijn? ben ik eigenlijk wel flexibel? stort ik me niet zomaar overal in?

deze mevrouw in elk geval wel. je kunt haar met je muis verplaatsen. reageer je maar lekker af!

dak eraf

geluksmoment op de A15.
120 kilometer per uur (nou ja, iets meer, maar je weet niet wie er meeleest.) met het dak open, geen file, lekker gegegeten, nieuwe opdracht op zak en nog twee dikke kinderknuffels op de koop toe.
dan lijken al die twijfels en onzekerheden even heel ver weg.

opgelucht

de kogel is door de kerk. althans voorlopig.
het wordt parttime werken en freelancen, allebei voor 20 uur in de week.
dat geeft rust, lekker. en financieel lukt het op deze manier ook.
zowel voor mij als voor de zaak.
nu dat uit de weg is kan ik verder met het herinrichten van mijn leven.
nog wel wat hobbels te nemen, waarover later meer.

zoiets

dat je heel stoer doet, maar dat de rest van de wereld heus wel door heeft dat je niet goed bij je hoofd bent. soms denk ik dat er met mij ook zoiets aan de hand is.

kwaad

en dan zit ik het allemaal wel quasi rationeel op een rijtje te zetten, maar ondertussen ben ik waanzinnig kwaad. op mezelf. ik schijt ervan dat ik denk dat ik het niet kan, ik haat het dat ik het nu ook echt niet kan, dat ik niet kan beslissen, dat ik me uberhaupt in deze kutsituatie heb gemanouvreerd... alles.
en dat ik vanavond weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer niet op tijd in bed lig.

wel ontslagen, niet ontslagen

bridget op de televisie. trut. zwanger, bulkt van het geld. ik niet. allebei niet. zeker weten, had me verteld, dus heb er nog een test aan verspild ook. en de boodschappies doen we lekker bij de lidl, schoonheidsspecialiste even op de lange baan en zelf de grijze haren maar weggeverfd met de kopermahonie van de kruidvat. nog in de aanbieding ook. dat brengt het totaalbedrag dat ik deze maand aan mezelf heb uitgegeven toch op een dikke 11 euro.

wel veel in de auto gereden. de zaak betaalt de benzine en wie weet hoe lang ik hem nog heb. ik dacht tot 10 oktober, maar V. heeft dan toch een beslissing genomen. rapapapaaaa.... hij wil door met de zaak en met mij. blij? mwah. wel dat hij een beslissing heeft genomen, maar aan de andere kant: daar gaat de easy way out. ik ga dus niet gesponsored freelancen het komende jaar.

in plaats daarvan heb ik de keuze uit: (in willekeurige volgorde)
* ontslag nemen en dus zonder financieel vangnet gaan freelancen.

daarvoor hoef ik me nog niet helemaal top te voelen. en op een paar klanten krijg ik wel werk mee. lekker bij andere bedrijven kijken. weinig verantwoordelijkheid, veel vrijheid, veel geld. maar wat als ik dan toch zwanger word? of als het zwanger worden zoveel van me vraagt dat ik niet kan werken? dat ben ik de lul. en kom ik (kind of geen kind) na dat jaar nog wel ergens aan de bak om het werk te maken dat ik wil?

* het parttime voorstel accepteren (20 uur voor 3000 euri).

kan ik me dat veroorloven? hoeveel is dat netto? moet ik dan die andere twee dagen freelance klussen aannemen? mag dat wel? misschien wel een goed idee. maar dan zit ik evengoed 3 dagen bij een slecht georganiseerd, zwalkend bureau en heb ik geen zeggenschap. ja, een toezegging dat ik me via winstdeling mag insparen in het bedrijf. maar als er niks verandert heb ik daar helemaal geen zin in. V. heeft bewezen dat hij geen directeur is, ik wil daar niet langer onder lijden. dus h

* opbouwen naar fulltime werken, maar me per maand insparen in het bedrijf en dus ook minder verdienen.

minder geld, meer zorgen. maar ook meer kansen en meer zeggenschap. ik neem mijn vader mee voor de impopulaire financiele beslissingen, iemand moet account gaan leiden, de tent gaat weer draaien en dan zoek ik een art director die ook het creatieve niveau mee helpt opkrikken. ik weet niet of het iets zegt (en zo ja wat), maar dit stukje ros ik er zo uit, zonder nadenken.

dus ga ik voor ambitie of kalmer aan doen? controle of afstand? welke eisen ga ik verbinden aan mijn loyaliteit? hoe ga ik die in godsnaam handhaven? en graag snel beslissen, want per 1 oktober moet er al bezuinigd worden op mijn salaris.

werken is ook niet alles

na een week ben ik er al weer helemaal klaar mee.
grafstemming, niemand is ergens verantwoordelijk voor, iedereen kut maar wat aan, deadlines all over the place en V. maar zeggen dat het allemaal best goed gaat.
en erkennen, verzachten en loslaten werkt ook maar tot op een bepaalde hoogte.

klein

had ik al gezegd dat ze in japan niet zo zijn ingesteld op grote mensen?

min en min is plus

vandaag voor de tweede keer deze week op de zaak geweest in het kader van mijn reintegratie. het is een trieste toestand. twee vertrouwde gezichten, twee freelancers en verder vooral heel veel lege kamers, met hier een daar een dode plant.

sommige dingen blijven dan wel weer hetzelfde - plannen lukt blijkbaar nog steeds niet. dus heb ik er weer te lang gezeten, zitten ploeteren om met de nieuwe freelance copywriter een idee voor klant S. te maken. vooral veel tijd besteed aan het uitleggen dat een kaart met 'help de dieren met dierendag' en een zielig kijkend hondje erop volgens mij geen goed idee is om een vrij specifiek product (dat niets met dieren of dierendag te maken heeft) te verkopen. het is uberhaupt geen goed idee. wat zeg ik, het is niet eens een idee, maar een soort standaard reclamekots.

nouja, die jongen kan er ook niks aan doen, is niet ingewerkt, niet ingepraat niks. en ik ga dat ook niet doen in die paar uur. maar het doet me wel zeer. de algehele desinteresse, de grafstemming, het gebrek aan leven. in alles. zelfs de lunch was slapjes. dit was ook mijn kindje en het ligt nu halfdood in zijn eigen stront. en ik heb het niet kunnen voorkomen. niet dat het allemaal mijn fout of mijn verantwoordelijkheid is/was, maar ik heb het idee dat ik er als ik in goeden doen was geweest misschien iets aan had kunnen doen. illusie misschien, misschien ook niet.

het doet er ook niet zoveel meer toe, want V. gaat de handdoek gooien binnenkort. hij wil de klanten, zichzelf en een accountmeisje overdoen aan een Ander Bureau. ik val buiten de boot, ofwel via de kantonrechter ofwel via een deal. dat andere bureau zit niet te wachten op een kwakkelende copywriter. en waarschijnlijk ook niet op de fanatieke, retegoeie copywriter-met-een-mening die hopelijk binnenkort weer oprijst uit de as van mijn ellende. het is niet zo'n best bureau namelijk, al is het wel een stuk beter georganiseerd. dussssss....

vreemd genoeg voel ik vooral opluchting. verdrietig is het wel om een bedrijf uit elkaar te zien vallen, maar het is fijn dat die zware taak die voor me lag ineens is verdwenen. ik hoef niet meer loyaal te zijn, niet meer voor mensen te zorgen, niet meer te sleuren, niet te bedenken waar ik heen wil met dat bedrijf en hoe dan wel. het enige wat ik moet doen is kiezen in welke reddingsboot ik stap. freelancen, uitkering, reintegratie afdwingen, moet me er maar eens in verdiepen. opties genoeg, al kan ik nog niet zoveel als ik zou willen.

kortom, het ego is misschien geknakt, maar de wil is niet gebroken.

overkant

aan de overkant zit een oude man in een erker.
die wilde vast ook dat hij twee hondjes was.

dingen die je beter kunt laten met een burnout #4

en dat is inderdaad een groepsreis naar japan maken. want het was helemaal (okee, 80%) kut.

de gids was een ontzettende sneue eikel, waar ik op dag 1 al een hekel
aan had. een trieste alternativo die het in nederland niet redde en nu onschuldige toeristen behandelt als mongolen en ze lastigvalt met oeverloze, ongeinspireerde voorleessessies in de bus. en met non-informatie, die hij vervolgens ook weer ontkracht.

'eeeeh, er zijn twee routes naar de boot. vorige keer namen we de andere, maar nu dus deze. eeeeh, ik weet niet of we er nu langer over doen. misschien wel. maar misschien ook niet. maar eeeeeeeh, we hebben tijd genoeg, dus het geeft niet dat we nu deze route nemen en niet die andere van de vorige keer dus. goed, eeeeeh...' je zou er haast van in slaap vallen, als hij niet zo keihard in die microfoon tetterde. de lul.

ander minpuntje aan een groepsreis is natuurlijk ook dat je in een groep reist. en dat je daar eigenlijk iets mee moet. iets gezelligs. wat ik dus niet wilde. maar ja, dat gaat niet in grotemensenland. ik heb overwogen te doen alsof ik doofstom was, maar dan zul je net zien dat er weer iemand gebarentaal spreekt. dus ben je meer aan het keuvelen dan een mens aankan. zeker een mens met een burnout.

maar wat me vooral opbrak was het reisschema. dagje hier, twee dagen daar, dan weer verder. bloedheet elke dag en elke keer als je een beetje de weg wist in een van die gigantische steden, moest je al weer weg. en altijd, altijd, altijd weer vroeg. ik heb mijn tas maar meteen leeggehaald, anders sta ik thuis ook om kwart over acht met mijn bagage beneden.

samengevat: te heet, te veel, te zwaar, te druk. ik was blij dat ik weer naar huis mocht. maar ik baal er ook van dat ik een vermogen heb uitgegeven aan een reis waarvan ik van te voren wist dat ik het niet zou trekken. natuurlijk heb ik heel erg mijn best gedaan, ook om het voor M. nog een beetje leuk te houden, maar het was onbegonnen werk. het voelde zelfs als werk.

japanners zijn gek

of raar, of allebei, ik weet het niet. ze drinken ook rare dingen. maar ik ben er over drie weken ongetwijfeld achter, want ik ga erheen. misschien had ik dit stukje beter 'dingen die je beter niet kunt doen met een burnout #4' kunnen noemen, want het is natuurlijk wel bizar dat je overwerkt en wel naar een land gaat met een speciaal woord voor dood door overwerk. gelukkig ga ik deze vakantie voor de verandering eens niet werken. en bloggen ook niet, dus beste lezer(s): karoshi, tot over drie weken.




leesvoer voor in de tussentijd - de tien geboden van de perfectionist. of in elk geval van banzi.

1. Gij zult geen fouten maken.
2. Gij zult leuk gezelschap zijn. Wat, gij zult het allerleukste gezelschap zijn. Ever.
3. Gij zult niet lui zijn.
4. Gij zult niet onredelijk zijn.
5. Gij zult er geweldig uitzien. En alles in uw omgeving ook.
6. Gij zult niet slordig zijn.
7. Gij zult betrouwbaar zijn en uw afspraken nakomen, gelijk u wilt
dat anderen hun afspraken met u nakomen.
8. Gij zult andere mensen geen last of pijn bezorgen.
9. Gij zult een positieve bijdrage leveren en helpen waar het kan.
10. Gij zult niet tot de middenmoot behoren.

dingen die je beter kunt laten met een burnout #3

10 minuten voor sluitingstijd (en 1 dag voor je op vakantie gaat) nog schoenen willen kopen.

okee, ik begon natuurlijk eerder, maar pas toen liep ik betreffende winkel binnen. kon er nog maar net bij, want drie verkoopsters op twintig vierkante meter vloeroppervlak is best veel. en dan nog al die rekken met schoenen erbij...

de dames konden trouwens zo in de achterhoede bij feyenoord, zo stonden ze voor de rekken. er was geen doorkomen aan. eentje dekte gewoon solo maat 39 tot 41 af! dat kon john de wolf zelfs in zijn gloriedagen niet nadoen.

gelukkig kon ik met een tactische schijnbeweging een schoen te pakken krijgen en ondanks de een-op-eendekking van de aanvoerster zelfs passen. ja, en dan word je overmoedig he. dus ik vroeg of ik de andere schoen ook kon krijgen.

er dreigde een 'alsienietinhetrekstaatdanhebbenwehemniet', maar toen ging er toch eentje naar achter. die vervolgens de schoen bij de kassa zette. oh, wilde u hem nog pássen? zo overrompel je de vijand - verrassingsmanoevres.

de aanvoerster (type geplamuurde bolster, weinig pit) verkondigde vervolgens dat ze gingen sluiten. ik twijfelde tussen huilen, gillend op de grond rollen of gewoon afdruipen. en koos uiteindelijk voor... afrekenen! heeeeeel traaaaaaag afrekenen, mwoehahaha!

'en nog veel plezier ermee' knarste er volgens mij nog een, toen ik na 20 minuten pinnen en een ererondje de winkel uitliep.

(claus, deze is voor jou, voor je lieve kaart en die superleuke dag. tx.)

fouten maken mag (zeggen ze)

huuuuu, in het vorige bericht zit een fout, zag ik net. en om therapeutische redenen laat ik die staan. paniek!

dingen die je beter kunt laten met een burnout #2

praten over wat er met je aan de hand is met iemand in de esoterische hoek zit (een zweefneef danwel -teef). voor je het weet ligt het allemaal aan je ademhaling of moet je op zoek naar een rare thee om met volle maan te drinken. en je kunt er donder op zeggen dat die thee vies is. en dat het voor geen meter helpt.

vier honden...

gisteren weer naar de bedrijfsarts. dit keer had hij een krijtstreepbroek aan, die ook te strak zat. hij doet het echt expres! verder is hij klein, griezelig onpersoonlijk en een beetje pissig op me. niet fijn. aan de andere kant ben ik ook pissig. op hem en op mijn casemanager. (en op de scenarioschrijvers van Judging Amy, maar daar heb ik het later nog wel over.) mijn leven is een puinhoop en zij maken het alleen maar erger!

chronologisch, zodat het misschien nog een beetje te volgen is:
bedrijfsarts stuurt me na een half uurtje praten door naar een psycholoog voor een diagnose en hulp, maar vindt wel alvast dat ik een uurtje extra per dag moet kunnen werken. en gaat er gemakshalve aan voorbij dat ik al een coach heb.

casemanager zegt dat bedrijfsarts niets te vertellen heeft en dat ik gewoon drie uur per dag moet werken. maar wel in een ander dagritme, met ontspanning, inspanning en moeten steeds verdeeld in blokken van een uur. en of ik wel eens aan reiki of ademhalingsoefeningen heb gedacht om weer in mijn kracht te komen. ook zij vindt het blijkbaar niet interessant dat ik al een coach heb.

bedrijfsarts vervolgens weer op zijn pik getrapt, want volgens hem moet de casemanager alleen maar administreren en moet ik zijn adviezen volgen. en anders trekt hij zich terug en zijn we de lul bij het UWV straks. na de vakantie moet ik vier uur per dag gaan werken. ik heb maar niet gezegd dat ik dat al afgesproken had met de casemanager.

de diagnose van de psycholoog vinden ze overigens geen van beiden belangrijk. trutje casemanager is het er niet mee eens, volgens haar zit ik in een voorfase (ongelofelijk wat je tegenwoordig blijkbaar allemaal opsteekt op de accountancyopleiding) en kabouter bedrijfsarts zegt dat psycholoog dat etiketje overal opplakt.

ja lul, stuur me er dan niet heen! en ga ook niet zitten narren dat ik met psycholoog heb afgesproken dat ik eerst het traject bij mijn coach afrond. en nou ik toch aan het schelden ben kan die casemanager het ook krijgen. wat denkt ze godver wel? dat haar cursus hypnotherapie haar het recht geeft om op mij te gaan zitten hobbyen? en dat ik omdat ik in de war ben er toch nooit achterkom dat ze liegt over haar taken? stelletje leipkezen.

Ninjasonik - Tight Pants Music Video
">

gebruiksaanwijzing

okee, hier is 'ie dan, de handleiding 'hoe om te gaan met mensen met een burnout'. speciaal voor mijn buurvrouw en (ex-)vriendin I. die nog steeds niet kan begrijpen dat het niet om haar gaat allemaal. en voor mijn collega's. en soms voor M.

1. geen schuldgevoel aanpraten.
ja, het is ook heel erg voor jou allemaal, want jij hebt een geknakte collega/partner/baas/zus/buurvrouw. alleen wil ik dat nu even niet horen. en ik wil er vooral niets aan doen. ik heb het al moeilijk genoeg met mezelf. oh, en die verwijten kun je ook beter voor je houden.
2. respecteer de grenzen.
grenzen liggen gevoelig. denk moslim met nagelschaartje in handbagage aan de amerikaanse grens. en niet aankomen met dat eeuwige 'je kunt het toch altijd vrágen'. dat kan dus niet. ik heb een burnout, het enige dat je me mag vragen is of ik wil dat je mijn nek nu masseert of toch liever straks.
3. nee, jij hebt het niet erger.
4. houd je oplossingen voor je.
macrobiotisch voer, elektroshocks, wandelen of wat je dan ook in de libelle hebt gelezen vorige week, ik hoef het niet. ik wil geen advies van mensen die er niet voor betaald worden. en begin in godsnaam niet met 'je moet gewoon...'. ik moet niks! en al helemaal niet gewoon.
5. vergeetachtig = niet grappig.
als ik er niet om kan lachen, kun jij het ook beter laten.
6. vergeetachtig = geen desinteresse.
okee, dan bén ik vergeten dat we een afspraak hadden of heb ik niet aan je verjaardag gedacht. ik vergeet ook mijn tandenborstel uit mijn mond te halen als ik naar bed ga. dus ga astemblieft niet gekwetst zitten zijn. als er iemand reden heeft om zich kut te voelen, ben ik dat.
7. wees pro-actief.
de kar is vrij hoor, welke vrijwilliger gaat hem trekken? ik in elk geval niet meer. dus collega's - graag eerst even zelf nadenken voordat je een klusje doorzet. en voor de rest: ik wil graag dingen doen, ik kan ze alleen niet bedenken, regelen of doen in mijn eentje. alle hulp is welkom. (mits je je aan de regels hierboven houdt)

how low...

en nou zegt onze dtp'er ook nog op.
het is geen bureau, het is een zwart gat!

helpt het eigenlijk?

nou, dan ben je dus een keer assertief. per mail, dus eigenlijk telt het geeneens. en dan krijg je het excuus wat je wilde. of wat in elk geval het maximaal haalbare was. want ongedaan maken kan niet meer. maar ondertussen ben ik nog steeds boos. of (wat misschien nog erger is) - niet boos, maar teleurgesteld. gewoon precies zoals mijn moeder vroeger. en die is er lekker gelukkig van geworden...

volgens die boekjes waarin alles makkelijk is, moet ik het nu dus loslaten. maar hij had wel gelijk met wat hij schreef. ik faal. het gaat fout. ik ben management tussen aanhalingstekens. en niemand anders doet het. hij ook niet, de lul, want hij gaat met zijn kansloze maatje bij een ander bureau werken. zoals 'ie altijd al van plan is geweest waarschijnlijk. en ik hem maar proberen te vertrouwen.

het is misschien nu even niet mijn probleem, het mag in elk geval mijn probleem niet zijn, maar dat wordt het straks wel. die hele hut gaat failliet, die campagne wordt in elk geval niks, en V. blijft maar zeggen dat het 'eigenlijk bestwel goed gaat'. hoeveel ratten moeten er van boord gaan voordat je doorhebt dat je schip zinkt?????


(en wil ik uberhaupt wel samenwerken met iemand die 'bestwel' zegt?)

antwoord

en dit mailde ik terug: (uiteraard na een hysterische huilbui)

----- Original Message ----
From: Banzi [burnoutbabe@nolife.com]
To: Laatste creatief [laatstecreatief@bureau.com]
Sent: Tuesday, July 8, 2008 3:45:00 PM
Subject: RE: Donderdag | presentation day

Hier schijt ik echt enorm van.
Ik zit niet voor mijn lol thuis, ik ben ZIEK.
Die drie uur thuis achter de computer weet ik er nog net uit te persen, tegen het advies van alle dokters en adviseurs in. Ik probeer nog iets bij te dragen, omdat ik ook wel zie dat het niet goed gaat. Maar IK KAN ER NIKS AAN DOEN!
Ik ga niet over planningen, niet over vervangingen, ik ga op het moment helemaal nergens over.
Dit soort dingen moet je dus kwijt bij V., niet bij mij. En als je je nog eens op iemand wilt afreageren, pak dan iemand zonder burnout. Lul.

terugslag

ik was eigenlijk best blij dat ik had gezegd dat ik die meeting donderdag niet aankon.
maar toen kreeg ik dit, van de laatste creatief. let vooral op het sarcastische gebruik van de aanhalingstekens.

----- Original Message ----
From: Laatste creatief [laatstecreatief@bureau.com]
To: Banzi [burnoutbabe@nolife.com]
Sent: Tuesday, July 8, 2008 2:45:00 PM
Subject: Donderdag | presentation day

Ha,

Ik vind het erg jammer dat je er donderdag niet bent. Ik snap dat een hele dag een hele intensieve dag voor je is. Daarentegen vind ik het toch raar vanuit [bureau] naar [klant] toe. Aangezien ik er nog een kleine 2,5 week ben, moet de gehele campagne daarna echt verder op de rit gezet worden door jou. Ze snappen dan ook wel dat [bureau] dit al langer weet. Maar dan stuur je niet de vertrekkende niet alleen er naar toe.
Vind dit totaal geen professionele houding vanuit [bureau]. Ook omdat V. er ook eigenlijk er niet bij zou zijn. Hij is er dan nu wel begin van de middag.

Goed. Ik moest dit even kwijt. Ik heb het beste nog voor [bureau]. Maar ik zie de afgelopen maanden dat er, juist nu om te overleven, meer vanuit het ‘management’ mag komen.

Gr

braaf zijn sucks

probeerde mijn (ongelezen) LOI fotografiecursus te slijten aan een man met een camera en playmobil-haar.
die beweerde dat hij professioneel fotograaf was en ging even los over huisvrouwen die fotografiecursussen deden.
bralaap. liet ook nog stoer vallen dat hij in Amsterdam woonde. bedoelde daarmee natuurlijk te zeggen dat wij zielige provinciaaltjes waren, die onze theedoek even hadden neergelegd om op de rommelmarkt te gaan staan.

genoeg redenen (en aanknopingspunten!) om die man dus helemaal tot op het bot te vernederen, met de grond gelijk te maken en huilend weer richting Jordaan te sturen. er stond nog net geen BOKSBAL op zijn voorhoofd. want ik lijk misschien wel simpel, maar ik ben niet blind - de meeste fotograferende huisvrouwen hebben een betere camera dan degene die hij omhad. en als creatief directeur bij een reclamebureau, toevallig ook in het Heilige Amsterdam, weet ik niet alleen best wat van fotografie, maar ben ik ook potentiële opdrachtgever. maar dan wel een die geen zin heeft om met arrogante klootzakken te werken.

had ik allemaal kunnen zeggen. heb ik niet gedaan. waarom eigenlijk niet?

rommel

beter een puinhoop in je huis dan in je hoofd.
aan die zooi kun je namelijk leuk geld verdienen op de rommelmarkt.
gisteren met mijn moeder in de brabanthallen gestaan.
score: 1 zelfingenomen hufter, 1 nurk, 3 versierpogingen, heel veel leuke gesprekken en 300 euro.
en een heleboel zooi minder.
dat ruimt lekker op!

nooit goed

eerst baalde ik dat ik alles alleen moest uitzoeken.
nu baal ik dat alle vier mijn adviseurs iets anders adviseren.
alsof ik al niet genoeg keuzes te maken heb...

ook dat nog

Vorige week was ik bij de bedrijfsarts. Een ongezellige man in een te strakke broek. Terwijl hij niet dik is. Dus hij heeft hem zo gekocht, maar waarom in godsnaam? Ik ben zo afgeleid door dat vraagstuk dat ik me zonder protest naar een 'toonaangevende landelijk organisatie voor psychische zorg' laat verwijzen. En dat terwijl ik al een coach heb.

Deze week moest ik er heen. Twee keer zelfs. Een keer voor een intakegesprek en het invullen van een heleboel vragenlijsten. (Hoort u stemmen die een ander niet hoort?) Het gesprek valt me zwaar. Ik wil het helemaal niet hebben over wat er mis met me is, ik wil dat het over is. Vandaag, en graag vanzelf.

In het tweede gesprek hoor ik de diagnose (burnout met een vleugje depressie), van een meisje dat én zwanger is én dun. En belachelijk jong voor een psychologe. Autoriteit heeft ze wel - knap. Maar ondertussen voel ik me een dikke ouwe mislukte pudding in een te jeugdig jurkje. Met een stijve nek. Ook dat nog.

desintegratie

alles valt uit elkaar.
ik sowieso.
mijn haar valt uit, mijn tandvlees is ontstoken, nagels breken af.
er vallen stukken van het huis.
dat kan ook niet de bedoeling zijn.
en op mijn werk heeft de laatste creatief nu ook opgezegd.
eerst had ik alleen het gevoel dat ik alles alleen moest doen.
maar nu moet ik het ook echt allemaal alleen doen.
als ik op mijn werk zou zijn.
wat ik niet ben.

en dat kan ook nog wel even duren, want het vooruitzicht
om nieuwe mensen te gaan zoeken trekt me niet echt aan.
vooral het feit dat ze er nog niet zijn vind ik vrij bezwaarlijk.

recycling

zie 13 juni.

hetzelfde gezeik, dezelfde klant, hetzelfde gevoel - waarom zou ik er dan een aparte post voor schrijven?

het spaart pixels, maar om nou te zeggen dat er schot in je leven zit...

toestanden

vandaag naar het ziekenhuis voor de uitslag van het spermaonderzoek.
en die was helemaal klote. nog minder, nog slomer, nog slechter. kut, kut, kut! ik had zo gehoopt (zeker voor M.) dat die 6 weken alcohol- en vetvrij zouden hebben geholpen. dat we in elk geval niet meer aan ICSI zouden hoeven denken, maar aan IVF of misschien zelfs 'gewoon' inseminatie. en nu is het tegendeel waar. van 2 miljoen naar 300.000, waar slaat dat op?!

stiekem hoopte ik ook dat goed nieuws M. zou doen inzien dat hij met zijn ongezonde levensstijl (en vooral drank) veel schade aanricht. en daar dus mee moet kappen. maar nu echt. ik ben na 10 jaar de beloftes (althans, het niet nakomen ervan) inmiddels zo zat, dat ik haast niets meer geloof van wat hij belooft.

dus toen ik gistermiddag thuiskwam en een leeg blikje bier in de prullenbak vond, terwijl M. maar een half uur was thuisgeweest om zich om te kleden voordat hij weer ging werken, werd ik helemaal gek. ik heb het lege blikje weer in de koelkast gezet, met een printje van deze pagina erbij. erbij geschreven dat ik vond dat hij die aa-lijn moest bellen, omdat ik denk dat hij een probleem heeft en dat ik heel veel van hem hou, en gelukkig met hem wil zijn, maar dat dat op deze manier niet kan. toen ben ik naar de yoga gegaan. ik heb me zelfs het grootste deel van les kunnen concentreren.



thuis werd het natuurlijk meteen ruzie. bleek dat het blikje op de fiets kapot was gegaan, en hij het thuis in de prullenbak had gegooid. okee, puntje. maar als je in je half uurtje pauze bier gaan halen omdat je bang bent dat je anders vanavond misschien te weinig hebt, heb je evengoed een probleem.

ook met mij. want ik ga niet langer mijn mond houden. ik heb er last van dat hij drinkt, dat hij zijn beloftes niet nakomt. ik wil een vent waar ik op kan bouwen, en dat kan zo niet. bovendien vind ik dat je dingen die je dwarszitten onder ogen moet zien en er iets aan moet doen, niet je kop in het zand steken. daarmee kom je nergens. (ja, australie misschien, als je maar diep genoeg steekt.)

vanmorgen hield 'ie nog even vol dat hij echt niet meeging naar het ziekenhuis, maar uiteindelijk zijn we samen gegaan. en hebben we elkaar daar aan dat bureau bij de dokter weer gevonden. daarna nog even in de koffiecorner zitten praten. we gaan afspraken maken over drankgebruik. vrijdag gaan we om de tafel. ik dacht zelf aan onze kat B. als dagvoorzitter. die kan best door voor relatietherapeut, als 'ie tenminste niet aan zijn kont gaat zitten likken.

ideale wereld

waar klanten niet denken dat ze ook teksten kunnen schrijven. en al helemaal niet met de hele afdeling een kloterig stukje consensuscopy af denken te moeten scheiden.

blijf gvd met je poten van mijn werk af! ik heb er mijn best op gedaan, het is goed, het is strak, het loopt als een trein, wat denk je er nog aan te kunnen verbeteren met je typediploma?

nu moet ik weer vanalles gaan lopen ombuigen omdat de directie hun eigen woorden terug wil zien. of anders oeverloos ouwehoeren om iets te redden wat drie weken geleden al goedgekeurd had moeten zijn.



geenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeen
ziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenzinin
geenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeen
ziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenzinin
geenziningeenziningeenziningeenziningeenziningeenzinin

gezeik

ik moest maar eens wat vaker onredelijk zijn, zei mijn coach. of althans, dat begreep ik er uit. nou is het inderdaad wel zo dat de hele wereld altijd maar onzin en onderbuikgeblaat mag uitstoten, maar dat dat voor mij verboden is. zal wel zo'n ding zijn dat je oploopt als je de oudste thuis bent. evengoed hinderlijk, want ik zou soms ook wel onredelijk willen zijn.

daarom ben ik waarschijnlijk ook vaak kwaad (=jaloers) op mensen die zonder gene de grootste onzin uitkramen. sterker nog, die er werkelijk van overtuigd zijn dat de wereld op hun gezwets zit te wachten.
grootste voorbeeld: geert wilders. rázend maakt die man me. en hij geeft me ook een heel machteloos gevoel, want wat moet je aan met iemand die niet voor rede vatbaar is? die alleen maar zit te zeiken en te zuigen, om een reden die je blijkbaar niet kunt bevatten als je je hersens niet al 15 jaar in ammoniak drenkt.

maar nu moet ik dat dus ook gaan doen, hier op dit blog. en dat was ik ook van plan, maar nu begin ik toch te twijfelen. de behoefte om ongecontroleerd om me heen te slaan is er zeker, maar wat is het nut? voel ik me echt beter als ik zeg dat mijn collega's incapabele idioten zijn en nog lui bovendien? dat V. (directeur tegen wil en dank) een slappe zak is, een kleingeestige en krenterige draaikont? ten eerste is het (niet helemaal) waar en ten tweede verandert er niks. ik moet er alleen maar van huilen.

gezeik.

restvorm

soms voel ik me een restvorm.
een vorm die alleen maar bestaat bij de gratie
van iets dat wel vorm heeft. dat wel ruimte inneemt.
moet je ook maar durven - bestaan.

status

goed, ik heb dus een burn out.
of eigenlijk helemaal niet goed. ik ben moe, vergeetachtig, rusteloos, over-emotioneel, kan me niet concentreren, maar voel me nog steeds overal verantwoordelijk voor.

om mijn schuldgevoel te sussen (en mijn eigenwaarde nog een beetje op peil te houden, want die ontleen ik grotendeels aan mijn werk.), werk ik elke dag van 9 tot 12.
vanuit huis, want om voor drie uur werk drie uur te reizen is zelfs mij te gek. bovendien voel ik me dan minder geroepen om allerlei dingen voor iedereen op te lossen/uit te voeren/recht te lullen. en erger ik me minder aan de labbekakkerige houding van veel van mijn collega's.

althans, ik hoop dat het prutswerk dat we nog veel te vaak leveren daardoor veroorzaakt wordt. want aan een houding kun je tenminste nog iets doen. maar aan het IQ van een poffertje zit je je leven lang vast. ik doe dus heel erg mijn best om dát niet te denken. maar ik voel me wel regelmatig de Louis van Gaal van het bedrijf. ben ik nou slim of zijn zij nou zo dom?

"Als Banzi eines Morgens erwachte, fand sie sich in ihrem Bett zu einem ungeheueren Fußballtrainer verwandelt. "

da's eng hoor, als je er achter komt dat je ergens gaandeweg in een griezel bent veranderd. dat mensen bang voor je zijn en dat ze het gevoel hebben dat ze toch niets goed kunnen doen volgens jouw standaarden. en dat dat gevoel ook klopt. dus schiet iedereen in de spaarstand als ik binnenkom. en word ik alleen maar enger. straks ga ik er ook nog zo uitzien...

wie ben ik?

wie ik ben? geen idee.

ja, een paar zaken zijn zo duidelijk dat ze zelfs mij niet kunnen ontgaan.
ik ben een vrouw.
ik ben 37.
sinds kort getrouwd met M.
ik heb een dikke baan en een dito auto.
een cabrio zelfs.
waar ik teveel inzit om er een fatsoenlijk sociaal leven op na te kunnen houden. of te kunnen sporten. of te kunnen lezen, uitrusten, schoonmaken, scrabbelen, klussen... zelfs teveel om kinderen te kunnen krijgen, lijkt het.

die reistijd is dus een probleem.
maar inmiddels niet meer het enige.
waarheen gaan we verhuizen, gaan we überhaupt verhuizen, is mijn ambitie niet groter dan mijn capaciteiten, wil ik nog wel verder met mijn zakelijke partner, hoe maak ik mijn to do-list korter dan een kilometer, wat moet ik met de andijvie als ik een weekend wegga en zou M. de kat dan niet teveel eten geven, welke kant ga ik op voor die rustgevende (...) wandeling - alles is een probleem.
tot het kiezen van mijn mascara aan toe.
terwijl ik alleen maar zwarte heb!

ik heb teveel in mijn hoofd. aan mijn hoofd ook.
al die halve voornemens, angsten, ambities, ideeën en zorgen zijn inmiddels een onontwarbare kluwen geworden. waardoor de andijvie ineens invloed heeft op mijn kapsel en mijn ambities op het feit dat de kat niet meer door het kattenluik kan wegens spekrug.
maar van je af schrijven schijnt te helpen.
waarmee ook meteen maar duidelijk is waarom ik dit doe.

begin

mijn god, wat doe ik hier?

je gedachten op papier zetten is een ding, ze te kijk zetten voor de hele wereld is toch iets heel anders.

1,2,3 in godsnaam dan maar